Μικρές νοθείες

Εικόνα: Ελένη Γανδά

Σε μια πόλη που βασιλεύει η γυψοσανίδα, η ομοιομορφία, τα τραπεζοκαθίσματα απλώνονται σαν λαίλαπα παντού και η κοινωνικότητα αφορά μόνο τα social μια παρέα ηλικιωμένων ανθρώπων κατέβασε πίσω από το Ποσειδώνιο, κάτω από δυο δέντρα, το ένα από τα οποία βάλθηκε να ξεπαστρέψει  εντελώς ο δήμαρχος, να μη μείνει σκιά να στεγάσει το όνειρο, κατέβασε λοιπόν εκεί που κανείς δεν τους βλέπει, εκεί που θαλασσινός αέρας και ορίζοντας είναι παρηγοριά, λίγες σπιτικές καρέκλες και ένα τραπεζάκι, στήνοντας ένα αυτοσχέδιο τσαρδί, ένα μικρό παραμύθι ανθρωπιάς σε μια πόλη που γίνεται κάθε μέρα και πιο απάνθρωπη.

Ο δημόσιος χώρος δεν τους χωρά πια και κείνη έστησαν αλλού το τσαρδάκι τους…

Μαζί τους στη μικρή νοθεία…

*Ο τίτλος είναι παρμένος από το ομώνυμο τραγούδι του Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου.

Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα και ζει με, ό,τι, περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ’ άλλα γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του μετράει το ύψος του που πόντο πόντο χάνει μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ’ τον ύπνο του στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ’ τα ίδια αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Το αφιερώνουμε στην παρέα του Ποσειδωνίου