Μπήκαμε στο λεωφορείο που κάνει 42 στάσεις

Μεσημέρι Τετάρτης, αρχές Οκτωβρίου. Το ρολόι δείχνει λίγο πριν τις 16:30 και η θερμοκρασία είναι ιδανική. Δεν κάνει ούτε ζέστη ούτε κρύο. Βρίσκομαι στα ΚΤΕΛ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ στο τέρμα της γραμμής «1» και περιμένω το λεωφορείο. Από μικρό παιδί θυμάμαι να μου λένε «από το να περιμένεις το «1», καλύτερα κόψτο με τα πόδια. Πιο γρήγορα θα φτάσεις». Κι άδικο δεν είχαν πολλές φορές που το περίμενα μες το κρύο και μες την ζέστη μπας και εμφανιστεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν στο γυμνάσιο περίμενα σχεδόν μία ώρα στη στάση για να περάσει έτσι ώστε να μπορέσω να πάω στην αδελφή μου, που τότε έμενε στην Ευκαρπία. Τότε δεν υπήρχαν και οι εφαρμογές για να δω που βρίσκεται επομένως καθόμουν χαζεύοντας το κενό και περιμένοντας μπας και γίνει το θαύμα και φτάσω κάποια στιγμή.

Η συγκεκριμένη γραμμή τυπικά ξεκινάει από τον Σκλαβενίτη στην Ευκαρπία και φτάνει στα ΚΤΕΛ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Όπως αναφέρει στο site του ο ΟΑΣΘ κάνει 42 στάσεις. Η διαδρομή ξεκινάει από την Ευκαρπία, συνεχίζει στην Πολίχνη, έπειτα στην Σταυρούπολη, τον Εύοσμο, τους Αμπελόκηπους και καταλήγει στα ΚΤΕΛ.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου είμαι πολύ τυχερός γιατί μόλις φτάνω στα ΚΤΕΛ, βλέπω το 1Α να βρίσκεται ήδη εκεί. Πλησιάζω και βλέπω πως οι πόρτες είναι κλειστές, χτυπάω και ο οδηγός μου ανοίγει. «Φεύγουμε σε ένα λεπτό» μου λέει και εγώ μπαίνω και κάθομαι σε μία θέση. Δεν κόβω εισιτήριο γιατί έχω κάρτα απεριόριστων μετακινήσεων.

Βάζω μουσική στο κινητό μου, φοράω τα ακουστικά μου και το δρομολόγιο ξεκινάει. Κοιτάω την ώρα είναι 16:28. Το αστικό δεν έχει πολύ κόσμο. Όμως, σίγουρα έχει πολύ δυνατό κλιματισμό. Αυτό το ένιωσα από το πρώτο λεπτό που ξεκίνησε.

Κάθομαι μόνος στη θέση. Μία κοπέλα κάθεται όρθια και χαζεύει στο κινητό της. Πιο πίσω από μένα είναι δύο κύριοι, άγνωστοι μεταξύ τους. Σιγά σιγά ξεκινάει το λεωφορείο να σταματάει στις στάσεις και το αστικό να γεμίζει. Βέβαια όχι κάτι ιδιαίτερο, δεν είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον, όπως συνηθίζουμε.

Έρχεται ένας κύριος δίπλα μου, ο οποίος φορά μάσκα. «Μην φοβάσαι, δεν είμαι άρρωστος. Για να μην κολλήσω τίποτα, την φοράω» μου λέει. Γελάω και του απαντάω πως δεν φοβάμαι τίποτα.

Το λεωφορείο προχωρά, όμως δεν σταματά σε όλες τις στάσεις.  Σε κάποιες ο κόσμος δεν πατάει το κουμπί πως θέλει να κατέβει, σε άλλες δεν υπάρχει κανείς στη στάση να περιμένει, οπότε κάπως έτσι κινούμαστε γρήγορα. Δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση τέτοια ώρα, οπότε αυτό ευνοεί την κατάσταση.

Μπλεκόμαστε σε κάτι στενά, που αν και ζω στα δυτικά μια ζωή, δεν γνώριζα καν πως υπάρχουν. Σταματάμε σε στάσεις που πραγματικά βλέπω πρώτη φορά και αν δεν τις παρατηρήσεις δεν υπάρχει περίπτωση να ξέρεις πως υπάρχουν. Διανύουμε τον Εύοσμο, μπαίνουμε στους Αμπελόκηπους. Σε εκείνες τις στάσεις αρχίζει να ανεβαίνει περισσότερος κόσμος. Το αστικό γεμίζει αλλά όχι ασφυκτικά, όπως συνήθως.

Μου κάνει μεγάλη εντύπωση πως αν και ζω δίπλα σ’ αυτές τις περιοχές υπάρχουν πολλές γειτονιές που βλέπω για πρώτη φορά. Ειδικά στους Αμπελόκηπους νιώθω λες και είμαι σε άλλον κόσμο καθώς δεν αναγνωρίζω κανένα σημείο για να καταλάβω που ακριβώς βρίσκομαι. Από το παράθυρο χαζεύω καφέ-μπαρ, καταστήματα και πάρκα που εδώ και 23 χρόνια δεν έχω δει ποτέ ξανά.

Σιγά σιγά φτάνουμε προς Σταυρούπολη. Εδώ τα πράγματα είναι πιο οικεία. Βλέπω τους δρόμους και πλέον ξέρω πως θα φτάσω στο σπίτι. Όμως γρήγορα συνειδητοποιώ πως το αστικό θα κάνει και άλλους κύκλους για να καλύψει και άλλες στάσεις και δεν θα πάει από τον συνηθισμένο δρόμο που εγώ ξέρω και προτιμώ με το αυτοκίνητο.

Πηγαίνουμε από την Ιατρού Γωγούση και σταματάμε στην στάση «Καπνομάγαζο» που έχει πάρει το όνομα της από το εμβληματικό για τη δυτική Θεσσαλονίκη κτίριο του Καπνομάγαζου της Σταυρούπολης.

Στη συνέχεια στρίβουμε από την Καραολή και Δημητρίου. Εδώ πλέον έχω φτάσει σε πολύ γνώριμα μέρη. Στη στάση «Δημαρχείο Παύλου Μελά» μπαίνει μία παρέα τριών ατόμων. Μόλις είχαν σχολάσει. Νομίζω μιλούσαν τόσο δυνατά που τους άκουσε όλο το λεωφορείο. Συζητούσαν απ’ όσο κατάλαβα για κάτι μου συνέβη στη δουλειά τους και τα γέλια τους γέμισαν το λεωφορείο. Ένα παιδί πιο μπροστά δεν κατάλαβε τι έγινε γιατί είχε ξαπλώσει στο τζάμι του παραθύρου και είχε κλείσει τα μάτια για αρκετή ώρα. Είχαμε φτάσει πια στην Λαγκαδά. Χαμογέλασα γιατί επιτέλους σιγά σιγά η διαδρομή μου έφτανε στο τέλος. Είχαμε περάσει τα μισά.

Συνέχισα να ακούω μουσική και να χαζεύω από το παράθυρο. Μέχρι που αντιλήφθηκα πως επιτέλους έφτασα στην αφετηρία. Κοίταξα το ρολόι που έδειχνε 17:30. Ήμουν μία ώρα στο αστικό. Η αλήθεια είναι πως και λίγη ώρα δεν την λες, όμως είναι μία γραμμή με αρκετές στάσεις (ίσως όχι ακριβώς 42), που περνάει από πολλές περιοχές και ενώνει διάφορα σημεία στα δυτικά καθώς δεν υπάρχει άλλο λεωφορείο που να το κάνει. Το πιο εντυπωσιακό βέβαια είναι πως σε μία ώρα έχεις την ευκαιρία να πάρεις μία γεύση από διάφορες περιοχές των δυτικών καθώς όπως είπαμε το λεωφορείο ξεκινάει από την Μοναστηρίου και καταλήγει στην Ευκαρπία αφού πρώτα κάνει στάση σε πολλές γειτονιές.

Τα γενικότερα προβλήματα του ΟΑΣΘ είναι γνωστά σε όλους όσοι χρησιμοποιούν καθημερινά τα αστικά. Ζητήματα με την τηλεματική, με τις καθυστερήσεις στα δρομολόγια, τα ασφυκτικά γεμάτα από κόσμο λεωφορεία. Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω αν η γραμμή «1» αντιμετωπίζει ζητήματα με την κοσμοσυρροή, καθώς την μέρα που εγώ έκανα το δρομολόγιο τα πράγματα ήταν πολύ καλά. Σίγουρα όμως είναι μία γραμμή χωρίς συχνά δρομολόγια και αν τύχει να χάσεις κάποιο, θα χρειαστεί να περιμένεις 20-30 λεπτά για να έρθει το επόμενο αστικό. Κι αυτό δεν είναι λογικό! Και δυστυχώς δεν συμβαίνει μόνο στη συγκεκριμένη γραμμή αλλά στις περισσότερες, ακόμα και σε αυτές που περνούν από το κέντρο και εξυπηρετούν πολύ περισσότερο κόσμο.