Μπουρλοτιάζοντας το δημόσιο χώρο
Η σοκαριστική εικόνα ενός πρωινού Κυριακής στις παρυφές του κέντρου της Θεσσαλονίκης. Ένα βίντεο που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία ως η κατάντια μιας κοινωνίας.
Εικόνα/Βίντεο: Βασίλης Τουβλατζής
Πρωί Κυριακής. Φθινόπωρο. Καιρός για αλλαγές. Στις παρυφές του κέντρου της Θεσσαλονίκης μια ακόμα υπαίθρια έκθεση επίπλων βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Ένα ακόμα σπίτι που ανακαινίζεται, πολύ πιθανά για να μετατραπεί σε κατάλυμα βραχυχρόνιας μίσθωσης, εναποθέτει στο πεζοδρόμιο με άνεση τα παλαιά υπάρχοντα του. Είναι κοινώς αποδεκτό πλέον ότι ο δημόσιος χώρος είναι ταυτόχρονα ένα απέραντο αποθετήριο περιττών πραγμάτων αλλά και η ιδανική περίπτωση παράνομης επέκτασης μιας επιχείρησης.
Μιας καφετέριας, ενός εστιατορίου, ενός περιπτέρου. Τα ελάχιστα τετραγωνικά ενός πεζοδρομίου οφείλουν να καλύψουν τις ανάγκες επαγγελματιών για τραπεζοκαθίσματα, ντουλάπια αποθήκευσης, ψυγεία και άλλα χρήσιμα για κείνους άχρηστα για το δημότη αντικείμενα, μερικοί μάλιστα με τη βοήθεια διακοσμητή δημιουργούν μικρά σύμπαντα στις παρυφές του κιτς, οφείλουν όμως να καλύψουν και τις ανάγκες των νοικοκυραίων που ανακαινίζοντας αρνούνται στοιχειωδώς να καλέσουν έναν ειδικό κάδο που θα παραλάβει το στρώμα που κοιμόντουσαν και τον παλιό λαχούρ καναπέ που δεν αντέχουν πια.
Πρωί Κυριακής. Φθινόπωρο. Στην οδό Ναπολέοντος Ζέρβα, σε αυτό το σημείο του δημοφιλούς υπαίθριου νεκροταφείου επίπλων κάποιος είχε εναποθέσει όσα δεν του χρειαζόταν πια. Κάποιος άλλος προφανώς δεν μπορούσε να τα βλέπει και αποφάσισε να τα κάψει. Η φωτιά στο πεζοδρόμιο είναι μέχρι και συμβολική. Εμφατικά υπογραμμίζει την απόγνωση μιας πόλης που όχι μόνο δεν μαθαίνει τίποτε από τα λάθη της αλλά φροντίζει πλέον να τα γιγαντώνει.
Βλέπω και ξαναβλέπω το βίντεο αυτό όπου ένας ηλικιωμένος προσπαθεί να φτάσει στον κάδο και να αφήσει τα σκουπίδια του, αλλά ο κάδος είναι καμμένος. Μου θυμίζει την τριλογία των χρωμάτων του Κισλόφσκι που ηλικιωμένοι άνθρωποι προσπαθούν να φτάσει το χείλος του κάδου ανακύκλωσης που ήταν ψηλότερο από το μπόι τους. Ο μεγάλος Κισλόφσκι επιλέγει και στις 3 ταινίες να υπογραμμίσει τους αφιλόξενους καιρούς, στο βίντεο που ακολουθεί το κάνει η ίδια η ζωή.
Πρωί Κυριακής. Φθινόπωρο. Η ζωή θα συνεχιστεί σε αυτή τη γειτονιά και σε κάθε γειτονιά της πόλης βαίνοντας επιδεινούμενη. Διάβαζα σήμερα το πρωί για το Παρίσι που αποφάσισε να φυτέψει 170000 νέα δέντρα και να περιορίσει την άσφαλτο κατά 40% προς όφελος του πρασίνου.
Στην Ελλάδα αυτά μοιάζουν ουτοπίες. Ακόμα και μια μεγάλη ευκαίρια, όπως η αποπεράτωση του Μετρό, που καταδίκασε την πόλη σε αργό θάνατο δεν προέβλεψε από όπου περνάνε οι γραμμές του έστω σαν ένα είδους αντίδωρο για την καταστροφή τόσων δεκαετιών να προσφέρει στην πόλη, εκεί που βρίσκονταν οι λαμαρίνες και δημιουργήθηκαν σταθμοί μια στοιχειώδη πράσινη ανάπλαση. Γιατί απλά κράτος και πολίτες το δημόσιο χώρο τον μισούμε. Και το αποδεικνύουμε περίτρανα…
ΥΓ Μετά την καταστροφή στο πεζοδρόμιο, κάποιος ακόμα πιο μάγκας αποφάσισε να ανεβάσει το αυτοκίνητο του επάνω. Γιατί μπορεί…
