Ο χάρτης αράγματος στο ΑΠΘ

Τέλος Ιούνη στο ΑΠΘ. Τα παράθυρα στα κτίρια των σχολών είναι μισάνοιχτα. Στις αίθουσες φοιτητές δίνουν τα πρώτα μαθήματα της εξεταστικής του εαρινού εξαμήνου. Στα τραπεζάκια των κυλικείων κάθονται παρέες που συζητούν πίνοντας τον δεύτερο καφέ της ημέρας.

Για πολλούς το ΑΠΘ είναι το δεύτερό τους σπίτι. Έχω γνωρίσει παιδιά που ξημεροβραδιάζονται στους χώρους του πανεπιστημίου -ανεξαρτήτως μαθημάτων και ακαδημαϊκών υποχρεώσεων- στη ζέστη και στο κρύο.

Στην ανοιχτωσιά της πλατείας Χημείου, που βρίσκεται δίπλα από την πύλη της ΣΘΕ, πηγαινοέρχονται φοιτητές κρατώντας από ένα μπουκάλι νερό στο χέρι. Σε ένα από τα παγκάκια καπνίζουν δύο αγόρια, ενώ απέναντί τους στέκεται μια κοπέλα με το σκύλο της. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κάτω από τα σκαλιά της ΣΘΕ, φοιτητές στήνουν μπαζάρ πουλώντας δημιουργίες τους.

Τα βράδια της πανδημίας, γύρω από το σιντριβάνι τριγυρνούσαν φορώντας rollers παιδιά, ενώ τα μεσημέρια άγνωστοι αντάλλασσαν μπαλιές μεταξύ τους.

Κατηφορίζοντας από την πλατεία Χημείου, συναντάς κόσμο στο πιο δημοφιλές σημείο της πανεπιστημιούπολης, τα γρασίδια της Φιλοσοφικής. Εδώ τα παγκάκια είναι διαρκώς κατειλημμένα, ενώ όταν ανοίγει ο καιρός οι πιο… τολμηροί στρώνουν και κάθονται στο πράσινο. Πολλές νύχτες, τα γρασίδια «καλύπτονται» με πλήθος που πίνοντας μπίρες απολαμβάνουν συναυλίες ή χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής των πάρτυ που διοργανώνονται.

Στον χώρο που αγκαλιάζεται από το κτίριο της Φιλοσοφικής και της ΝΟΠΕ, πραγματοποιούνται επίσης μπαζάρ και διάφορα φεστιβάλ, ενώ την εποχή της καραντίνας, που το πανεπιστήμιο ήταν κλειστό, λάμβαναν χώρα μαθήματα δια ζώσης. 

Λίγο πιο πέρα από την Πρυτανεία –και κυρίως τις περιόδους της εξεταστικής- φοιτητές στήνουν πηγαδάκια έξω από την Κεντρική Βιβλιοθήκη – Αναγνωστήριο του ΑΠΘ. Αυτήν την εποχή είναι ίσως το πιο πολυσύχναστο μέρος του campus. Στα πεζούλια, μόνοι ή με παρέα, φοιτητές  κάνουν μικρά και μεγάλα –καμιά φορά- διαλλείματα, προτού ξαναμπούν μέσα και συνεχίσουν το διάβασμα.

Μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου, φοιτητές δίνουν ραντεβού στο αίθριο, μια υπαίθρια πλατειούλα με θέα τους εσωτερικούς χώρους του κτιρίου. Στο αίθριο του Πολυτεχνείου, μέχρι το απόγευμα οι φοιτητές συναντιούνται ανάμεσα στα μαθήματά τους, ενώ όταν νυχτώνει γίνονται πάρτυ και γλέντια.

Στην ανατολική πλευρά του campus, συνορεύοντας με το ΠΑΜΑΚ, στέκει ο Πύργος της Παιδαγωγικής Σχολής. Και καθώς το 10ώροφο ασημένιο κτίριο είναι απομακρυσμένο από τις υπόλοιπες σχολές του ΑΠΘ, οι φοιτητές του τμήματος συχνάζουν στα κιόσκια και τα παγκάκια έξω από τη σχολή, δημιουργώντας τη δική τους αυτόνομη φοιτητική γειτονιά.

Πιστεύω ακράδαντα πως το πανεπιστήμιο παίρνει ανάσα από τους φοιτητές του. Τα φοιτητικά κατατόπια -γνωστά και άγνωστα- δεν είναι τυχαία σημεία συνάντησης. Είναι τόποι αναμνήσεων, ζύμωσης, κοινωνικοποίησης και κυρίως οικειοποίησης.

Πώς αλλιώς οι φοιτητές θα νιώσουν το πανεπιστήμιο δικό τους, αν δεν έχουν το safe place τους;