Οι ΕΚΜΕΚ μας ξεναγούν στα αγαπημένα τους μέρη στη Θεσσαλονίκη!

Περάσαμε ένα όμορφο απόγευμα με δύο από τα μέλη των ΕΚΜΕΚ, το αγαπημένο συγκρότημα της Θεσσαλονίκης, που κάνει μεγάλη επιτυχία πανελλαδικά.

Ο Άλκης Κανίδης (φωνή και κιθάρα) και ο Σάκης Ραπτόπουλος (ακορντεόν, πλήκτρα και φωνητικά) μας ξενάγησαν στα μέρη του κέντρου, τα οποία έχουν ταυτιστεί με την πορεία των ΕΚΜΕΚ, την τελευταία δεκαετία.

Μαζί με τον Στέργιο Γιάννο (μπάσο) και τον Γιώργο Αβραμίδη (τρομπέτα) συναποτελούν, ένα συγκρότημα με συνεχή καλλιτεχνική ανησυχία που έχει οδηγήσει στη δημιουργία τριών άλμπουμ.

Αφορμή για τη βόλτα μας το προσεχές live των ΕΚΜΕΚ στη Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή 29 Μαρτίου στο Ξέφωτο (Λυκούργου 5, Λαδάδικα | έναρξη: 22.00, είσοδος 7 ευρώ). 

Με μια ανοιξιάτικη περιήγηση στο κέντρο της πόλης, μαθαίνουμε τις καταβολές και την πορεία των ΕΚΜΕΚ και αφουγκραζόμαστε την ιστορία του Άλκη και του Σάκη. Την ιστορία μια φιλίας που έχει κρατήσει 20 χρόνια, από τότε που φοιτούσαν στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο.

Η βόλτα μας ξεκινάει από την οδό Ισαύρων, ένα μικρό στενάκι κοντά στην πλατεία Ναυαρίνου. Ένα μέρος, ιδιαίτερα σημαντικό για τους ΕΚΜΕΚ:

Άλκης: Η Ισαύρων ήταν το σπίτι μου για πάνω από 20 χρόνια, μέχρι πολύ πρόσφατα. Ήταν το μέρος που ηχογραφήσαμε ένα μεγάλο κομμάτι των άλμπουμ μας, δηλαδή μέσα σ’ αυτό το σπίτι γινόταν οι ηχογραφήσεις. Και τα τρία άλμπουμ ηχογραφήθηκαν εδώ. Νομίζω ότι είναι ένα από τα σποτ που για όλη τη μπάντα σημαίνει κάτι. Δεδομένου του ότι ηχογραφούσαμε εδώ, αλλά και βρισκόμασταν εδώ όλοι μαζί.

Σάκης: Και συζητήσεις και συναντήσεις. Όλα τα σχέδια της μπάντας έγιναν εδώ.

Πώς σου φαίνεται τώρα που έχεις μετακομίσει;

Άλκης: Έφυγα γιατί είχε γίνει πολύ εμπορικό το θέμα. Όταν ήρθα ήταν μια ήσυχη γειτονιά και τώρα έχει πολύ φασαρία, οπότε δεν μου ταιριάζει.

Περάσατε πολλά χρόνια στο κέντρο και συγκεκριμένα, στο στενό που βρισκόμαστε. Πώς πιστεύετε ότι έχει αλλάξει;

Άλκης: Για κάποιον που θέλει την ησυχία, το χρόνο και το χώρο, δεν ενδείκνυται  πια. Φυσικά κι εγώ έχω μεγαλώσει και ζητάω άλλα πράγματα από τη ζωή μου, οπότε έφυγα πιο ανατολικά. Εξακολουθεί να είναι ένα πάρα πολύ όμορφο μέρος.

Σάκης: Αυτό δεν συμβαίνει σε όλη την πόλη κατ’ ανάγκη. Ιδίως, μετά την κρίση, οι εικόνες αλλάζουν συνέχεια. Είδαμε περιοχές οι οποίες ήταν γεμάτες με μαγαζιά και μετά από ένα χρόνο να έχουν κλείσει όλα. Να έχουν πάει κάπου αλλού. Έτσι συνέβη και με την Ισαύρων. Ήταν ένα ήσυχο στενάκι.

Κατευθυνόμαστε προς τη Νικηφόρου Φωκά και φτάνουμε στο «Φλου», το αγαπημένο μπαρ των ΕΚΜΕΚ και εδώ θυμόμαστε το ξεκίνημα του συγκροτήματος.

Άλκης: Είμαστε μπάντα 10 χρόνια. Έχουμε γενέθλια φέτος!

Σάκης: Ναι, κλείνουμε 10 χρόνια και παίζαμε και παλιότερα μαζί. Αλλά έχουμε 10 χρόνια που είμαστε «ΕΚΜΕΚ».

Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε τους ΕΚΜΕΚ;

Άλκης: Οι ΕΚΜΕΚ δημιουργήθηκαν ουσιαστικά, από τα κομμάτια μιας παλιότερης καλλιτεχνικής απόπειρας, η οποία κάποια στιγμή τελείωσε. Περίπου οι ίδιοι άνθρωποι αποφασίσαμε ότι θέλουμε να δημιουργούμε και να συμπράττουμε καλλιτεχνικά, αλλά έχει έρθει η ώρα να αλλάξουμε τους όρους, τον τίτλο και το στυλ. Και προέκυψαν οι ΕΚΜΕΚ στα τέλη του 2009.

Και το όνομα;

Άλκης: Για το όνομα είναι υπεύθυνος ο Σάκης.

Σάκης: Ήταν μια έμπνευση της στιγμής, δεν σημαίνει κάτι συγκεκριμένο. Ακουγόταν ωραίο στα αυτιά. Επίσης, επειδή στην αρχή είχαμε περισσότερα έθνικ στοιχεία στη μουσική μας, πιστεύαμε ότι το ΕΚΜΕΚ μας ταίριαζε. Ρίξαμε αρκετά ονόματα στο τραπέζι και επικράτησε αυτό.

Πώς έγινε το ξεκίνημα με τις διασκευές παλιότερων τραγουδιών;

Άλκης: Στην αρχή, τα κάναμε παράλληλα.

Σάκης: Διασκευές παίζαμε, κυρίως, ώστε να μπορούμε να γεμίζουμε ένα πρόγραμμα και να παίζουμε σε μαγαζιά, γιατί δεν είχαμε τόσο πολλά δικά μας τραγούδια.

Πώς επιλέγατε ποια κομμάτια θα διασκευάσετε;

Άλκης: Ήταν αυθόρμητες αποφάσεις που παίρναμε, δοκιμάζοντας διάφορα πράγματα στο στούντιο. Αλλά πάντα είχαμε στο μυαλό, ότι ο πραγματικός στόχος και η πραγματική ουσία αυτής της μπάντας είναι τα δικά της τραγούδια. Ένας άλλο κριτήριο που επιλέγαμε τις διασκευές είναι το να ταιριάζουν στα δικά μας κομμάτια, δηλαδή να υπάρχει μια ροή που να συνδέει τις διασκευές και τα τραγούδια που συνθέτουμε.

Σάκης: Οι διασκευές ήταν ένα συμπλήρωμα.

Άλκης: Και εξακολουθεί να είναι. Το κάναμε, βέβαια, με σεβασμό στη σύνθεση την αρχική και είναι κάτι δημιουργικό, αλλά δεν μπορεί να αγγίξει την ομορφιά της σύνθεσης, του να φτιάχνεις ένα τραγούδι απ’ την αρχή.

Το «Φλου» δεν έχει ανοίξει ακόμα, για απόψε, όμως είναι ένα στέκι που αγαπάτε.

Άλκης: Το «φλου» είναι ό,τι πλησιέστερο μπορεί να υπάρξει σε μαγαζί που το νιώθεις δικό σου, χωρίς να είναι. Είναι ένα μέρος με ιδιαίτερα έντονη καλλιτεχνική ταυτότητα και αύρα. Είναι πάντα γεμάτο, με καλλιτέχνες, μουσικούς ηθοποιούς, είναι ένα καλλιτεχνικό στέκι. Εμείς, ένα χρόνο μετά τη δημιουργία μας, το 2010, κάναμε εδώ τα πρώτα μας live στη Θεσσαλονίκη, σε ένα πολύ μικρό χώρο και ήταν κάτι πολύ ζεστό. Ήταν μια αρχή για εμάς. Υπήρχε αγάπη για το μαγαζί ούτως ή άλλως από πριν και συνεχίζει να υπάρχει, μέχρι και σήμερα. Πολλές από τις συναντήσεις μας γίνονται εδώ και είναι το σημείο στο οποίο ερχόμαστε σε κάθε γιορτή, με κάθε αφορμή.

Τι σας τράβηξε ώστε να επισκεφτείτε το «φλου» την πρώτη φορά;

Άλκης: Εγώ επειδή γεννήθηκα στο κέντρο και έμενα για αρκετά χρόνια εδώ, θυμάμαι ότι περνούσα από εδώ σαν πιτσιρίκι και παρατηρούσα το «Φλου». Σκεφτόμουν από μέσα μου, ότι εδώ μέσα πρέπει να έρχονται πολύ περίεργοι τύποι. Και πολύ επικίνδυνοι. Και μετά έγινα ένας απ΄αυτούς! Και μετά ήταν φυσικό. Νομίζω πως για τους καλλιτέχνες της πόλης αυτό το μαγαζί σημαίνει πάρα πολλά. Είναι ένα μαγαζί που έχει ιστορία σαράντα χρόνων και νομίζω όλοι οι καλλιτέχνες της πόλης έχουν πιει ένα – δύο ποτά εδώ.

Εσένα Σάκη σε «έφερε» ο Άλκης εδώ;

Σάκης: Εμένα, ναι! Πλέον, που μένουμε και οι δύο εκτός κέντρου, είναι ο τόπος συνάντησής μας. Παλιότερα ήταν η Ισαύρων που ήμασταν πριν. Τώρα είναι το «Φλου».

Άλκης: Όταν είναι να βγούμε, λέμε μόνο την ώρα, το μέρος εννοείται.

Κατηφορίζουμε προς την παραλία, στα παγκάκια κοντά στο Λευκό Πύργο. Με τη βοήθεια του καιρού, εκατοντάδες άνθρωποι περπατούν δίπλα στη θάλασσα και απολαμβάνουν τη θέα του λιμανιού. Ένα από τα πιο αγαπημένα μέρη της Θεσσαλονίκης, ενέπνευσε τον Άλκη να γράψει όλους τους στίχους του τελευταίου άλμπουμ των ΕΚΜΕΚ «Ο βασιλιάς της μοναξιάς».

Άλκης: Εδώ γράφτηκε ο «Βασιλιάς της Μοναξιάς». Αυτό ακριβώς το τοπίο που βλέπεις, με τις φωνές και με τον κόσμο. Ήθελα να παίρνω την ενέργεια από την παρουσία των άλλων ανθρώπων. Γράφω τους στίχους και μετά το δουλεύουμε όλοι μαζί μέχρι να πάρει την τελική του μορφή.

Το τοπίο φωνάζει «Θεσσαλονίκη». Πώς βλέπουν οι ΕΚΜΕΚ τη μουσική σκηνή της πόλης και κατά πόσο έχει αλλάξει από τότε που ξεκίνησαν;

Άλκης: Νομίζω δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολλά για να είμαι ειλικρινής, όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον.

Σάκης: Όχι, από τότε που ξεκινήσαμε δεν έχουν αλλάξει πάρα πολλά.

Άλκης: Είναι αδύνατον, να μην επηρεαστεί η σκηνή της πόλης και όλης της Ελλάδας, από τη γενικότερη, οικονομική κατάσταση. Οπότε, νομίζω πως από την εμφάνιση της κρίσης τα πράγματα πέσανε πάρα πολύ και σε αριθμούς και σε παραγωγή

Σάκης: Σε δισκογραφία… Πλέον, όλα είναι «φτιάξ’το μόνος σου». Εμείς συνεχίζουμε δισκογραφικά, είμαστε τώρα στο «Όγδοο» (δισκογραφική εταιρία).

Αλλά ξεκινήσατε μέσα στην κρίση…

Άλκης: Ξεκινήσαμε πριν την αρχή όλου αυτού του πράγματος. Βέβαια, είχε ξεκινήσει ήδη η πτώση και η αποσύνθεση της δισκογραφίας. Αλλά προλάβαμε ένα – δύο χρόνια καλύτερων εποχών. Μετά έρχεται η κρίση και όλο αυτό επηρέασε τα πάντα. Αυτό που έχει σημασία, τελικώς, είναι ότι η παραγωγικότητα και η δημιουργικότητα δεν έχουν να κάνουν, αναγκαστικά, με την οικονομική συνθήκη. Καμιά φορά η συνθήκη δημιουργεί παραπάνω ερεθίσματα.

Σάκης: Το κλασικό που βγαίνει με τη Θεσσαλονίκη είναι να βγάζει πολλούς καλλιτέχνες και μουσικούς, οι οποίοι, όμως, κατηφορίζουν προς την Αθήνα, για να κάνουν καριέρα. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν και συνεχίζει και τώρα.

Τελικός μας προορισμός είναι το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Πίσω από την παιδαγωγική σχολή, στεγαζόταν το τμήμα Μουσικών Σπουδών, που έχει πλέον μεταφερθεί. Τριγυρνάμε στο χώρο που βρίσκονταν τα λυόμενα κτήρια που στέγασαν μοναδικές στιγμές για τους ΕΚΜΕΚ.

Σάκης: Εγώ ήρθα από την Αλεξάνδρεια, 18 χρονών και γνώρισα πάρα πολύ κόσμο, πολλούς μουσικούς, εδώ σ’ αυτή τη σχολή. Οι περισσότεροι, βέβαια, ήταν κλασσικής παιδείας, αλλά υπήρχε κόσμος απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, από Κύπρο, από Αθήνα από Λάρισα, Κέρκυρα… Ήταν πάρα πολύ ωραίο. Και ο καθένας είχε δικά του μουσικά βιώματα. Τα συζητούσαμε, μαθαίναμε ο ένας από τον άλλον. Ήταν μεγάλο σχολείο αυτές οι σχέσεις. Εκτός από την κλασσική παιδεία που απασχολούσε τον περισσότερο κόσμο υπήρχε και η πιο εναλλακτική παιδεία. Από φλαμένγκο μέχρι λαϊκό και έντεχνο. Κι εδώ γνωρίστηκα και με τον Άλκη. Ήταν πολύ κοντά τα ακούσματά μας, κινούνταν στη ροκ σκηνή, κυρίως. Εγώ έπαιζα πλήκτρα, ο Άλκης έπαιζε, επίσης, πλήκτρα και κιθάρα.

Φυσικά, ο χώρος είναι πολύ διαφορετικός, τώρα.

Σάκης: Παλιότερα υπήρχε ένα λυόμενο εδώ. Τα κτήρια μας δεν ήταν από τσιμέντο. Και μάλιστα, όταν κάναμε μάθημα στο αμφιθέατρο, όταν έβρεχε, έσταζε και βάζαμε κουβάδες. Υπήρχε και ταμπέλα που έλεγε «μην κουνάτε τον κουβά γιατί στάζει»

Άλκης: Παρά τις δυσκολίες των συνθηκών ήταν όντως πάρα πολύ όμορφα. Δεν μας πείραζε καθόλου αυτό το πράγμα.

Σάκης: Ίσα ίσα μας γοήτευε κιόλας…

Άλκης: Συνδέθηκε και με το μύθο του φτωχού καλλιτέχνη. Εδώ βγάλαμε 6-7 χρόνια απ’ τη ζωή μας. Συνεργαστήκαμε και συμπράξαμε με τους ανθρώπους που ταιριάζαμε, αλλά εγώ προσωπικά, έκανα φίλους με πολύ διαφορετικά ακούσματα και είχε πολύ ενδιαφέρον, γιατί πάντα αναζητούσαμε και πάντα βρίσκαμε τα κοινά σημεία των διαφορετικών ειδών και των διαφορετικών στυλ. Πάντα σε κάθε δημιουργία υπάρχει και ένα πίσω κείμενο, που είναι το συναίσθημα αλλά και ένα μέρος της τεχνικής της δημιουργίας, που είναι κοινό σε όλα. Ανεξαρτήτως, του αν είναι κλασσική μουσική ή αβάν γκαρντ. Αν βάλεις δυο καλλιτέχνες ανοιχτόμυαλους σε ένα τραπέζι, θα βρουν κοινά σημεία.

Εντοπίσατε τέτοια κοινά σημεία όταν γνωριστήκατε εδώ;

Άλκης: Μεταξύ μας αναπτύχθηκε μια πολύ γρήγορη οικειότητα. Γι’ αυτό είμαστε φίλοι και συμπράττουμε καλλιτεχνικά, σχεδόν, 20 χρόνια. Με τον Σάκη δεν έχουμε μαλώσει ποτέ. Και νομίζω, πως είναι σημαντικό ότι υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση, μεταξύ όλων των παιδιών στη μπάντα. Με τον Σάκη, βέβαια, έχουμε μια μακρά πορεία. Είμαστε ο ένας για τον άλλον η πιο μακρά συνεργασία που είχαμε.

Σάκης: Μετά από τόσο καιρό συνεννοούμαστε με τα μάτια. Κάποια πράγματα έχουν γίνει αυτονόητα.

Έπειτα, οι ΕΚΜΕΚ μας μιλούν για το πρόσφατο video clip του τραγουδιού «Εγώ μεγάλωσα σα λύκος», όπου παρουσιάζεται η ιστορία μιας κοπέλας η οποία έχει σχέση με μία άλλη κοπέλα και αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι της διότι ο πατέρας της την κακοποιεί.

Στο πρώτο μισό του βίντεο, βλέπουμε την πρωταγωνίστρια να τριγυρνά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και να τραβά φωτογραφίες, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Τόμτση και σενάριο του Σάκη Ραπτόπουλου και του Άλκη Κανίδη.

Σάκης: Το «Εγώ μεγάλωσα σα λύκος» έχει μία σχέση μ ’αυτό που κάναμε σήμερα. Είναι μια περιήγηση στην πόλη. Το μισό βίντεο δείχνει πολλά μέρη της. Πρώτα ήρθε το τραγούδι και ο στίχος και θέλαμε να εξερευνήσουμε το τι σημαίνει ότι κάποιος «μεγάλωσε σα λύκος». Ποιες δυσκολίες έχει περάσει στη ζωή του; Και οδηγηθήκαμε σ’ αυτό. Στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα άτομο μέσα στην οικογένειά του.

Άλκης: Ένα άτομο που έλκεται από ανθρώπους του ίδιου φίλου και πόσο δύσκολο είναι να γίνει αποδεκτό από την κοινωνία και την οικογένειά του.

Σάκης: Και δεν είναι κάτι υπερβολικό αυτό που βλέπουμε στο βίντεο, είναι η πραγματικότητα, ακόμα και σε σύγχρονες οικογένειες. Πολλοί ταυτιστήκανε. Και μ’ αυτό το βίντεο δείξαμε και τη δική μας θέση σ’ αυτό το θέμα. Είναι ξεκάθαρη η θέση μας. Όλα ξεκίνησαν από το ποιος μπορεί να είναι ο χαρακτήρας που «μεγάλωσε σα λύκος» και καταλήξαμε σε ένα τέτοιο κόνσεπτ.

Στο μέρος στο οποίο γνωρίστηκαν, οι ΕΚΜΕΚ κάνουν σχέδια για το μέλλον.

Άλκης: Έχουμε καιρό να παίξουμε live στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.  Γενικά έχουμε να παίξουμε καιρό. Ήταν, εν μέρει, συνειδητή επιλογή. Προέκυψε φυσικά γιατί μετά από 10 χρόνια παρουσίας και τρεις δίσκους, έκλεισε και ακόμα συμβαίνει η διαδικασία του κλεισίματος ενός κύκλου. Οπότε η παρουσία μας είναι πιο περιορισμένη απ’ ότι στο παρελθόν και παίζουμε όπου πραγματικά υπάρχει λόγος να παίξουμε, όπου ξέρουμε ότι θα περάσουμε καλά και θα επικοινωνηθεί το μήνυμά μας. Έχουμε στο μυαλό μας κάποιες εξελίξεις στιλιστικά και μουσικά. Όταν δεν είμαστε σε μια περίοδο περισυλλογής και ενδοσκόπησης, είμαστε, πάντα, σε διαδικασία δημιουργίας, εξέλιξης, αλλαγών.

Σάκης: Ξεκινάει ένας νέο κύκλος. Έκλεισε ο κύκλος της Ισαύρων και γίνεται η μουσική μας μετακόμιση. Ήδη έχουμε κλείσει τα πρώτα μας ραντεβού για να δουλέψουμε νέα πράγματα, να δούμε πού θα μας πάνε. Να δοκιμάσουμε καινούργια πράγματα, χωρίς να υπάρχει κάποια πίεση.

Άλκης: Η αρχή μας ήταν πιο πολυσυλλεκτική μουσικά και υφολογικά. Όσο περνούσε ο καιρός καταλήξαμε για ένα πολύ μεγάλο διάστημα ήμασταν μια μπάντα με αρκετά στοιχεία λάτιν και Ισπανίας και έτσι, έχουμε την ανάγκη για κάτι καινούργιο

Σάκης: Και αυτό θέλουμε να κάνουμε τώρα.

Οι Θεσσαλονικείς θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τους ΕΚΜΕΚ την Παρασκευή 29 Μαρτίου, στο «Ξέφωτο». (Λυκούργου 5, Λαδάδικα), facebook event. 

Ανυπομονούμε τόσο για τη συναυλία, όσο και για τα μελλοντικά τους βήματα, αφού οι ΕΚΜΕΚ δεν παύουν να δημιουργούν και να οδηγούνται σε νέα μουσικά μονοπάτια. Οι δημιουργίες τους έχουν αγαπηθεί από το κοινό τα τελευταία 10 χρόνια και για καλή μας τύχη, οι ΕΚΜΕΚ συνεχίζουν.

*Μείνετε συντονισμένοι για κάθε νεότερο από το αγαπημένο συγκρότημα στην επίσημη σελίδα τους στο Facebook