Κάποιοι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Θεσσαλονίκη. Άλλοι απλά την επέλεξαν ή μετοίκησαν σε αυτήν ως εργασιακοί ή ερωτικοί μετανάστες. Ο καθένας και η καθεμία έχουν και από μια ιστορία ή μια ανάμνηση να αφηγηθούν με φόντο την πόλη. Είναι οι άνθρωποι που είδαν και έζησαν όλες τις αλλαγές της στο πέρασμα των χρόνων. Είναι οι Θεσσαλονικείς.
Οι Θεσσαλονικείς : Γεώργιος Τζόρτζος
Οι γονείς μου ήρθαν το 1922 πρόσφυγες από την Καλλίπολή της Κωνσταντινούπολης και εγκαταστάθηκαν στην Γαλάτεια Πτολεμαίδας. Εκεί έβαζαν καπνά και σιτάρια. Ορισμένοι συγγενείς μας ζούσαν στην Περαία. Αλληλογραφούσαμε και μας είπαν ότι εκεί τα χωράφια είναι εύπορα βάζουν ντομάτες, καρπούζια, σταφύλια και κάνουν εξαγωγές οπότε φεύγουμε οι παππούδες και οι γονείς μου από το χωριό και πάμε στην Περαία.
Γεννήθηκα στις 10 Οκτωβρίου 1942 αλλά στην ταυτότητα μου γράφει 28 Απρίλιου. Ζητήσαμε να μας στείλουν ένα πιστοποιητικό δεν ξέρανε τις ημερομηνίες και έβαλαν μια στην τύχη. Αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει. Τα γενέθλια τα γιορτάζω 10 Οκτωβρίου όχι με την ταυτότητα.
Στην Περαία φύγαμε με το κλείσιμο των σχολείων τον Ιούλιο του 1950. Ολοκλήρωσα το δημοτικό αλλά δεν συνέχισα το σχολείο. Δούλευα βοηθός σερβιτόρου στα εξοχικά κέντρα. Έβαζα τους δίσκους στο γραμμόφωνο και το κούρδιζα. Συνέχεια έτρεχα. Πάνε στο μπακάλι, πάνε στο μανάβη. Τότε ήταν φτωχά τα μαγαζιά. Περιμέναμε να έρθει κόσμος για να ψωνίσουμε ελιές και αντζούγιες δεν έφταναν αυτά που είχαμε. Το μαγαζί που δούλευα ήταν του Λευτέρη ένα από τα τελευταία στην παραλία. Δούλεψα εκεί μέχρι τα 14. Το σπίτι μας ήταν διώροφο κάτω μέναμε εμείς επάνω ήταν η εποχική ενοικιάστρια που ερχόταν τα καλοκαίρια. Με έβλεπε από το πρωί έτρεχα έλεγε έρχεται ο Φουρτουνής.
Τελείωνα τις πρωινές δουλειές και γρήγορα γρήγορα γυρνούσα έπινα ένα ποτήρι κατσικίσιο γάλα και ένα χτυπητό αυτό και ξαναέφευγα. Ο άντρας της ήταν διευθυντής στο γραφείο ευρέσεως εργασίας στην Θεσσαλονίκη Ίωνος Δραγούμη 5 στο δεύτερο όροφο. Υπέγραφε τα προγράμματα των καταστημάτων και λέει θα πω τον άντρα μου να σου βρει καμιά δουλειά στην Θεσσαλονίκη.
Πήγαμε πράγματι ένα πρωί με την μητέρα μου και αυτός παίρνει στα κουμπιά Γιαννόπουλος του λέει έχω έναν μικρό ατσίδα να τον βάλεις στο εργοστάσιο. Εγώ ήμουν μόλις 14 ετών. Πήγα στο εργοστάσιο στο 151 στάση Αναπήρων στην Παπαναστασίου. Εκεί που είναι η ΔΕΗ σε μια αλάνα ήταν το εργοστάσιο. Απέναντι είχε 3 παλιά κτήρια για ανάπηρους γ αυτό είχε η στάση αυτό το όνομα τώρα είναι το βρεφοκομείο ο Άγιος Στυλιανός. Τότε οι δρόμοι ήταν χωρίς πολλά αυτοκίνητα και με τραμ τα οποία αφαίρεσαν το 1958 για να φαρδαίνει η Εγνατία. Έκανα σκαλομαρία από το Σιντριβάνι μέχρι την Βενιζέλου. Ορισμένοι μάγκες τραβούσαν το καρούλι και σταματούσε το τράμ το βγάζανε από το καλώδιο. Ειδικά το βράδυ σβήνανε και τα φώτα και κατέβαινε ο εισπράκτορας να τους κυνηγήσει.
Έμενα με τον αδελφό μου στον συνοικισμό της Αγίας Φωτεινής απέναντι από την Ιατρική σχολή. Ήταν χαμηλά σπίτια φτιαγμένα με πέτρες και λαμαρίνες. Αργότερα έδωσε εντολή ο Καραμανλής και μεταφέρανε τις οικογένειες στο Φοίνικα. Δυο ντιβάνια, μια καρέκλα και ένα μικρό τραπέζι αυτό ήταν το σπίτι. Οι δρόμοι πλακόστρωτοι και άκουγες τα τακούνια των γυναικών κάθε πρωί που ξεκινούσαν για τις δουλειές τους. Ένα ανδρόγυνο ήταν οι νοικάρηδες μας και μου έλεγαν «εδώ πιο πάνω θα γίνει ένα πολύ μεγάλο στάδιο θα το ονομάσουν Καυτατζόγλειο».
Το Καυτατζόγλειο εγκαινιάστηκε το 1959 παρουσία του διάδοχου Κωνσταντίνου που ήταν Ολυμπιονίκης ιστιοπλοΐας. Σηκώθηκε όλο το γήπεδο να τον χειροκροτήσει. Έπαιξε η Εθνική ενόπλων με την Εθνική ενόπλων Γαλλίας. Την μπάλα την ρίξανε από ελικόπτερο. Τα μαγαζιά έκλεισαν μια ώρα νωρίτερα με εντολή του δημάρχου. Το πέταλο από την δυτική πλευρά δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα. Έβαλαν 2000 στρατιώτες διότι δεν πίστευαν ότι θα γεμίσει. Εγώ κατέβασα τα στόρια μην μας γράψουν και φύγαμε να πάμε στο γήπεδο. Γεμάτο με κόσμο να περιμένει ουρά απ έξω. Κέρδισε η Εθνική Ελλάδος ο Βασιλειάδης του ΠΑΟΚ έβαλε το γκόλ.
Στο εργοστάσιο δεν έμεινα για πολύ με κατεβάσανε στο μαγαζί Ερμού 11.
Γύρισα ένα διάστημα Περαία, πήγα στρατό και μετά που απολύθηκα το 1965 αγοράσαμε ένα διαμέρισμα στην Κασσάνδρου. Τα πρωινά μοίραζα δέματα στα ΚΤΕΛ για το Γιαννόπουλο και το βράδυ στα φορτηγά. Τότε τα πρακτορεία λεωφορείων ήταν στην Πτολεμαίων της Βέροιας και Νάουσας και στην Αντιγονιδών της Καστοριάς, Φλώρινας, Κοζάνης Έδεσσας και τα υπόλοιπα Δραγούμη Φιλίππου και στα μέσα στενά. Αργότερα φύγανε στο Βαρδάρη και έφυγε και η Λαχαναγορά από την Αγίου Δημητρίου. Ανοίξαμε ένα καφενεδάκι στην Κ.Γράτσιου να περνάει ο πατέρας μου την ώρα του, έβαλα και ένα τζουκ μποξ και ένα ποδοσφαιράκι.
Το πρωί καφέδες στα διπλανά εργαστήρια, στους επιπλοποιούς και τους λουστρατζήδες της γειτονιάς και το βράδυ μάζευα εγώ την νεολαία. Τα πρωινά δούλευα στα κουμπιά δεν σταμάτησα. Έκανα και μια ποδοσφαιρική ομάδα στην γειτονιά. Γυρνούσαμε και παίζαμε στην επαρχία κάθε Κυριακή. Μου είπαν να την αναγνωρίσω σαν ομάδα, ήταν χούντα ζητούσαν το χαρτί κοινωνικών φρονημάτων, οι περισσότεροι ήταν αριστεροί και άργησε να βγει η άδεια, μέχρι να γίνει αυτό είχε ήδη διαλυθεί γιατί οι καλοί παίκτες ήδη πήγαν σε άλλες ομάδες να παίξουν. Το καφενείο το κρατήσαμε μέχρι το 1969 που παντρεύτηκα.
Το καφενείο και η ομάδα ήταν σκλαβιά. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα να πας πουθενά. Δεν είχα χρόνο για εξόδους και διασκέδαση μόνο κανένα Σαββατοκύριακο. Ότι δουλειά και να κάνεις μια γιορτή μια Κυριακή έχεις ελεύθερη. Με το καφενείο δεν υπάρχει μέρα ελεύθερη. Στο Καραμπουρνάκη πηγαίναμε στο Γούλη τον πόντιο πολύ φημισμένη ταβέρνα εκείνη την εποχή. Μετακομίσαμε με τη γυναίκα μου στην Τούμπα.
Είμαι ΠΑΟΚ φανατικός. Το παλιό γήπεδο του ΠΑΟΚ ήταν στο σιντριβάνι και έφυγε από εκεί όταν έγιναν οι σχολές στο πανεπιστήμιο. Πηγαίναμε συνέχεια. Από την μια μεριά είχε τις ξύλινες κερκίδες. Από την άλλη από την πίσω μεριά του αστεροσκοπίου ερχόταν οι φαντάροι ενώνανε δυο ζώνες πατούσε ένας στην πλάτη του και έμπαινες μέσα. Το έκανα και εγώ μια φορά αλλά το μετάνιωσα γιατί φορούσα ένα ολοκαίνουργιο παλτό το είχα πάρει 240 δραχμές με πίστωση και το έτριψα επάνω στο ντουβάρι για μπω. Εκεί που είναι το καινούργιο γήπεδο του ΠΑΟΚ μέχρι το 1958 είχε 2 τολ και μένανε τσιγγάνοι. Είχε και τα παλιά αυτοκίνητα της ΜΟΜΑ. Έφυγαν όλα με εντολή κάποιου στρατιωτικού ονόματι Θέμελη, αρχικά φτιάχτηκε βοηθητικό γήπεδο που αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο και το 1959 είχε φτιαχτεί το μεγάλο. Στα εγκαίνια έβρεχε καταρρακτωδώς πιστεύαμε ότι θα αναβληθεί, αλλά ο αγώνας τελικά πραγματοποιήθηκε. Έπαιξε ο ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ με σκόρ 1-2 .
Βρίσκω ένα μαγαζί μια τρυπούλα Βαλαωρίτου Συγγρού και Βηλαρά στην στοά δύο επι δύο με 1.500 δραχμές ενοίκιο. Αποφάσισα να το νοικιάσω και να ξεκινήσω την δική μου επιχείρηση. Το γέμισα σιγά σιγά με κουμπιά, μου πήγαν ευτυχώς καλά τα πράγματα. Είχε πάρα πολλά πουκαμισάδικα τότε στην Θεσσαλονίκη Πτολεμαίων, Συγγρού, Φράγκων, Δωδεκανήσου και θέλανε κουμπιά, 54αρες κλωστές για την κουμπότρυπα, καρφίτσες. Έκατσα εκεί 2 χρόνια έρχονται το 1975 κάτι βιοτέχνες φίλοι μου λένε σου έχουμε πρόταση να έρθεις Πτολεμαίων 29Α σου έχουμε και μαγαζί. Τότε η οικοδομή ήταν μόνο βιοτεχνίες. Στην Λέοντος Σοφού είχε 4 πατώματα βιοτεχνία, Πτολεμαίων 40 όλο το κτήριο βιοτεχνίες. Μέχρι το 1970 πριν χτιστούν τα κτήρια στην Αγίου Δημητρίου ήταν η λαχαναγορά, στην Πτολεμαίων τα λεμονάδικα και στην Συγγρού οι μπανανάδες.
Δούλεψα πολύ στην ζωή μου, έτρεχα συνέχεια, ο ατσίδας με λέγανε. Μετά την δουλειά πήγαινα και γυμναστήριο, στην ΧΑΝΘ με 5 ευρώ το μήνα συνδρομή αλλά και στο ΒΑΟ. Μπορούσες να κάνεις και το μπάνιο σου μετά την γυμναστική. Μέχρι και το 1965 πολλά σπίτια δεν είχαν μπάνιο στις τουαλέτες και ο κόσμος πήγαινε σε ιδιόκτητα ντούζ και σε λουτρά για να πλυθεί. Στα Λουτρά ο Παράδεισος στην πλατεία Αριστοτέλους, στα λουτρά ΝΑΔΙΡ στην Αριστοτέλους λίγο πιο κάτω από Εγνατία στο αριστερό χέρι και στην Ολύμπου στο Ολυμπίκ το ξενοδοχείο που στο υπόγειο είχε λουτρό.
Η έκθεση ήταν πολύ ωραία και κρατούσε 3 εβδομάδες από αρχές Σεπτεμβρίου μέχρι τα μέσα του μήνα. Ξενοδοχεία δεν είχε πολλά. Πήγαινε ο κόσμος έξω από την έκθεση και προσέφερε το σπίτι του προς ενοικίαση. Είχε κάθε βράδυ ακροβατικά, το γύρο του θανάτου, το Φεστιβάλ τραγουδιού, το λουκάνικο με τη μαύρη μπύρα που έπρεπε οπωσδήποτε να δοκιμάσει ο επισκέπτης.
Τα λαδάδικα ήταν πρακτορεία φορτηγών μεταφορικές και πιο μέσα μέσα στην Κατούνη οι λαδέμποροι. Στην πλατεία Μοριχόβου σε ένα κτήριο ήταν κοπέλες και το βράδυ έβρισκες υπαίθριες. Το ρεύμα ήρθε το 1952 μέχρι τότε δύο πλοία έδιναν ρεύμα στην πόλη. Έμεινε το ένα και το 1954 είχαν σχεδόν όλοι ακόμα και στα χωριά ηλεκτρικό.
Δεν νοσταλγώ κάτι από τα παλιά, τι να νοσταλγήσω υπήρχε φτώχεια μεγάλη τώρα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Βγήκα στην σύνταξη το 2002 το μαγαζί το συνεχίζουν τα παιδιά μου αλλά έρχομαι βοηθάω και επιβλέπω.
