Παίζουμε μαζί: γιορτή αθλητισμού και πολιτισμού για τα προσφυγόπουλα

με τη σκέψη μου στον Γιάννη Παντή

και ευχές για γρήγορη ανάρρωση

Γίνεται πολύς λόγος για την αδιαφορία των σημερινών εκπαιδευτικών, για το πόσο κάνουν τη δουλειά τους «χωρίς ψυχή», και άλλα τέτοια γενικευτικά. Μεγάλωσα πολύ για να μηρυκάζω παράπονα. Εδώ και καιρό έχω αποφασίσει να εστιάζω στα θετικά και να τα αναδεικνύω.

Κλείνει χρόνος σχεδόν που δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί Δευτεροβάθμιας με πιστοποιημένα προσόντα (μεταπτυχιακά, διατριβές…) συν την ευαισθησία τους παράτησαν την οργανική τους θέση και χωρίς επίδομα μετακίνησης, χωρίς γραφείο κάποιες φορές, χωρίς ΗΥ, χωρίς τηλέφωνο έκανα αίτηση να γίνουν Σύμβουλοι Εκπαίδευσης Προσφύγων (ΣΕΠ) στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Το διάολό τους ήθελαν προφανώς! Κοντά σ’ αυτούς τους «ωραίους σαν Έλληνες» εκπαιδευτικούς υπάρχουν και διευθυντές σχολείων που υποδέχτηκαν προσφυγόπουλα στο σχολείο τους με πρωτεργάτη τν ακάματο Δημήτρη Γουλή. Και από κοντά ακολουθούν οι εκπαιδευτικοί των σχολικών μονάδων που λειτουργούν σε απογευματινό ωράριο για τα παιδιά των προσφύγων.

Ένας από αυτούς, γυμναστής, είχε την ιδέα της χτεσινής γιορτής την οποία αγκάλιασαν όλοι: Δήμος Θεσσαλονίκης, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, το Καυτατζόγλειο, η Περιφέρεια, οι ΣΕΠ.

Χτες, τα προσφυγόπουλα που φοιτούν στα απογευματινά σχολεία από όλη την Κεντρική Μακεδονία, δημοτικού και γυμνασίου, με τους γονείς τους, αγόρια και κορίτσια, με μαντήλες και άνευ, έπαιξαν ποδόσφαιρο και βόλει, έτρεξαν, ζωγράφισαν, έκαναν σκυταλοδορομίες. Τα παιδιά υποδέχτηκε ομάδα μαθητών-μουσικών από τη Σταυρούπολη με ποντιακή μουσική και χορούς (θα τους κάνουμε όλους Πόντιους!). Τα παιδιά μπήκαν στο στάδιο ανά σχολείο με διαφορετικού χρώματος μπλουζάκι, κάνοντας παρέλαση κρατώντας το πανό του σχολείου τους. Προπορεύονταν η Ολυμπιακή σημαία που κρατούσαν προσφυγόπουλα από όλα τα σχολεία υπό τον ήχο του Chariots of Fire.

Ήμουν εκεί με πολύτιμους συναδέλφους που δουλέψαμε μαζί στο πεδίο και σκούπιζα δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Τα παιδιά μπήκαν σε μία κανονικότητα και έφυγαν ευχαριστημένα. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για την ένταξη. Αλλά το κατοστάρι το τρέξαμε και η χτεσινή μέρα ήταν μία μικρή ανταμοιβή.