Πέντε ώρες κάτω απ’ τη γη: Τα δικά μου εγκαίνια στο Μετρό Θεσσαλονίκης

Αμαξοστάσιο – 11:00

«Το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι εδώ».

Το χαρμόσυνο μήνυμα με περικυκλώνει σε τοίχους, μπάνερ και αφίσες καθώς μπαίνω στο αμαξοστάσιο. Απέξω ακούγονται οι βροντερές φωνές των παρκαδόρων και των αστυνομικών, καθώς μια σειρά από ογκώδη τζιπ και σπορ αυτοκίνητα στριμώχνονται, σε αναζήτηση πάρκινγκ.

Δεκάδες ζευγάρια από στιλάτα γοβάκια και καλογυαλισμένα σκαρπίνια διασχίζουν το διάδρομο με φούρια. Χειραψίες, χαμόγελα ειλικρινή —άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο— και πανσπερμία από αρώματα. Πανσπερμία και από κάμερες.

Αμαξοστάσιο – 11:10

Βρισκόμαστε στην αίθουσα των εγκαινίων: Κυριάκος Μητσοτάκης, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, Λίνα Μενδώνη, Χρήστος Σταϊκούρας, Νίκος Ταχιάος, αλλά και Κατερίνα Νοτοπούλου, Χρήστος Σπίρτζης, Γιάννης Μυλόπουλος. Στέλιος Αγγελούδης αλλά και Κωνσταντίνος Ζέρβας. Σταύρος Καλαφάτης αλλά και Χρήστος Γιαννούλης. Απόστολος Τζιτζικώστας αλλά και Παναγιώτης Ψωμιάδης, μαζί με το Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, στην πρώτη του μάλλον εμφάνιση μετά την αποφυλάκισή του.

Σ’ αυτά τα εγκαίνια ολόκληρο το πολιτικό παρόν της πόλης και της χώρας κάθεται στις πρώτες σειρές —με ισχυρές δόσεις από το συχνά αμαρτωλό παρελθόν της.

Δυστυχώς, μία απουσία από το παρελθόν της πόλης γίνεται σχεδόν αμέσως αισθητή: αυτή του εκλιπόντος Γιάννη Μπουτάρη, που για ενάμιση μήνα δεν πρόλαβε να δει ολοκληρωμένο αυτό για το οποίο πάλεψε και ο ίδιος.

Πίσω, αναγνωρίσιμες πένες των αθηναϊκών ΜΜΕ κρατούν με ζέση σημειώσεις και ενσταντανέ, όπως κάνουμε και οι τοπικοί δημοσιογράφοι. Η Θεσσαλονίκη παίζει την Αθήνα στην έδρα της. Επιτέλους όλα τα βλέμματα είναι πάνω σε αυτήν και όχι στη μεγάλη της αδερφή από τα νότια. Επιτέλους, έχει ΚΑΙ αυτή μετρό!

Αμαξοστάσιο – 12:10

Οι ομιλίες και τα πρόσωπα αναμενόμενα. «Μετρό υπερσύγχρονο», «Χάρη σε εμάς τελείωσε», «μετρό και αρχαία», υποσχέσεις για παράδοση της Καλαμαριάς σε έναν χρόνο. Φυσικά έγινε και αγιασμός, με το Μητροπολίτη Φιλόθεο να ευλογεί «υπέρ συρμών και γραμμών».

Στα κινητά μας φτάνει η είδηση για μια γέφυρα στη λεωφόρο Δενδροποτάμου, που ήταν κλειστή ενάμιση χρόνο για έργα και τελικά έπεσε, αποκόπτοντας την περιοχή. Η ζωή ξέρει να τονίζει τις αντιθέσεις με τον πιο σουρεάλ τρόπο.

Αμαξοστάσιο – 13:10

Σε μια τελετή αφιερωμένη στους τύπους, συγκινητική εξαίρεση το βίντεο με τις δηλώσεις εργαζομένων στο έργο. Χρησιμοποιώντας καθημερινά το μετρό, κάποιοι από αυτούς θα αντικρίζουν ξανά και ξανά τους μόχθους πολλών χρόνων, σε ένα έργο που υπηρέτησαν με τον κόπο, την επισφάλεια και ενίοτε, δυστυχώς, και με τη ζωή τους.

Αμαξοστάσιο – 13:20

Ο πρωθυπουργός μαζί με τους υπόλοιπους ιθύνοντες εγκαταλείπει την αίθουσα. Η κάμερα τούς παρακολουθεί κατά πόδας ενώ προχωρούν αποφασιστικά προς το κέντρο ελέγχου. Το όλο σκηνικό μού θυμίζει τα πλάνα της Eurovision, όπου οι νικητές διασχίζουν με χαρά ολόκληρο το στάδιο για να βρεθούν στη σκηνή και να παραλάβουν το βραβείο.

Αμαξοστάσιο – 13:30

Ο Μητσοτάκης έχει πατήσει μόλις το συμβολικό μπλε κουμπί. Η ιστορική ώρα έχει φτάσει. Οι πρώτοι επιβάτες, που περιμέναν με τις ομπρέλες ανοιχτές μπροστά στους σταθμούς, ορμούν μέσα. Θέλουν να δουν, να ακούσουν, να ακουμπήσουν, να πιστέψουν.

Αμαξοστάσιο – 13:50

Ειδική δημοσιογραφική αποστολή ξεκινά από το αμαξοστάσιο. Το τρένο ολοκαίνουργιο, άνετο, πλήρως ηχομονωμένο, κυλά ομαλά στις ράγες, ενώ μια ήρεμη γυναικεία φωνή μάς ειδοποιεί ρομποτικά για τις επόμενες στάσεις.

Χρονομετρούμε με το συνάδελφο Χάρη Δημαρά την απόσταση από σταθμό σε σταθμό. Μόλις συνειδητοποιούμε ότι βρεθήκαμε στο Ν.Σ. Σταθμό, στην εσχατιά του κέντρου, σε κάτι λιγότερο από είκοσι λεπτά, χαμογελάμε. Ξανακάνουμε όλη την πορεία προς τα πίσω, καθώς ειδικά λεωφορεία μάς περιμένουν στον τερματικό της Νέας Ελβετίας, για να μας ξαναπάνε στο αμαξοστάσιο.

Νέα Ελβετία – 16:00

Έχοντας γυρίσει σπίτι για να βάλω πιο άνετα ρούχα, ξαναγυρνάω στη Νέα Ελβετία, με σκοπό να ζήσω ξανά το… όνειρο απ’ άκρη· να περιηγηθώ και στους 13 σταθμούς που για σχεδόν δύο δεκαετίες τούς βλέπαμε μόνο σαν ανοιχτές πληγές στο σώμα της πόλης.

Ο σταθμός μετεπιβίβασης είναι μεν εντυπωσιακός, δεδομένης της ταχύτητας που χτίστηκε, όμως πλήρως λειτουργικός δεν είναι. Η ολοκαίνουργια άσφαλτος και οι καλοφωτισμένες στάσεις για τα λεωφορεία που θα τερματίζουν εδώ συνυπάρχουν με πλάκες πεζοδρομίου χωρίς αρμό, ποδηλατοδρόμους στα μπετά ακόμα και, κυρίως, παντελή έλλειψη θέσεων στάθμευσης. Τι κι αν υπάρχουν πινακίδες απαγόρευσης; Τα αυτοκίνητα κατακλύζουν το χώρο που κανονικά προορίζεται για λεωφορεία, αφού δεν έχουν και εναλλακτική. Η βόρεια είσοδος δεν είναι έτοιμη ακόμα και όλα τα οχήματα κάνουν κύκλο, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο. Περιμένουμε αυτή τουλάχιστον να έχει ολοκληρωθεί μέσα στο Δεκέμβριο.

Το εκνευριστικό ψιλόβροχο κι ο αέρας παραγίνονται ενοχλητικά. Μπαίνω μέσα στο σταθμό, όπου μία κυρία μαζεύει τα νερά και τις λάσπες που φέρνουμε ερχόμενοι από τη θεομηνία έξω. Ένα γερό καιρικό μπάσιμο, λοιπόν, για τα πλακάκια στους σταθμούς του μετρό. Όμορφα αλλά και ολισθηρά, τα άτιμα!

Νέα Ελβετία – 16:15

Η αισθητική παρόμοια με αυτήν που θα συναντήσω στους περισσότερους σταθμούς. Κυλιόμενες με λωρίδες φωτισμού στο πλάι, μάρμαρα στο πάτωμα, οδεύσεις τυφλών και μεταλλικά κάγκελα και κουπαστές. Στις αποβάθρες, χάρτες με τη βασική γραμμή και την επέκταση Καλαμαριάς (ωστόσο στις κατευθυντήριες πινακίδες η φράση «προς Μίκρα» κρύφτηκε με άσπρα χαρτόνια), μια σειρά μεταλλικά καθίσματα και, φυσικά, οι μασίφ γυάλινες πόρτες που ανοίγουν μόλις καταφτάνει το τρένο, με τις ενδείξεις «Τροχιά 1» και «Τροχιά 2» από πάνω. Ή όλη αίσθηση μοιάζει πολύ με τους νεότερους σταθμούς στην Αθήνα, με τη διαφορά ότι εδώ έχεις μια ολόκληρη γραμμή «του κουτιού».

Πλήθη ανθρώπων κατεβαίνουν, αφού βγουν πρώτα φωτογραφίες με την πινακίδα έξω από το σταθμό, όπου δεσπόζει φυσικά και το αμφιλεγόμενο λογότυπο του μετρό. «Στηθείτε να βγείτε μια φωτογραφία και μετά πάμε μέσα, θα πουντιάσετε!», ακούω μια νέα μαμά να λέει στα παιδιά της.

Μέσα σε αυτόν το σταθμό, όπως σε όλους, δεσπόζουν τα φωσφοριζέ γιλέκα των υπαλλήλων της THEMA, που με τους ασυρμάτους ανά χείρας διανύουν την πρώτη πολύ έντονη μέρα τους στα πόστα τους. Μόλις αναφερθεί κάποιο πρόβλημα στον ασύρματο και τους καλέσουν, ανεβαίνουν στον επόμενο συρμό και σε μερικά λεπτά βρίσκονται στο συμβάν. Συγκλονιστικό.

Βούλγαρη – 16:40

Μπαίνω και εγώ στο συρμό. Τι κι αν το έζησα το πρωί; Αυτό το περίεργο αίσθημα προσμονής, περιέργειας και ικανοποίησης μαζί με κάποιον δισταγμό με κατακλύζει και πάλι. Σε κάτι λιγότερο από λεπτό είμαστε στο σταθμό Βούλγαρη, όπως μας ανακοινώνει η ρομποτική κυρία από τα μεγάφωνα. Κάπου εκεί συνειδητοποιώ πόσο πολλές ανακοινώσεις ακούγονται μέσα στα βαγόνια και τις αποβάθρες. Ανακοινώσεις για το ποιο τρένο έρχεται αμέσως μετά και σε ποια γραμμή, ανακοινώσεις για την τρέχουσα και την επόμενη στάση, συνεχεία συμβουλές και παρακλήσεις από τους υπαλλήλους στα μεγάφωνα… Όλα ευγενικά και «ευρωπαϊκά», ειδικά αν τα συγκρίνουμε με τις αντίστοιχες «ανακοινώσεις» πολλών οδηγών του ΟΑΣΘ προς τους επιβάτες. Το να ξεχαστείς και να χαθείς δύσκολο. Κι αν συμβεί, όλο και κάποιος υπάλληλος θα σε βοηθήσει.

Μια κυρία με ρωτάει από πού μπορεί να πάρει το 2Κ και τη συνοδεύω μέχρι έξω. Ένα κατάστημα εστίασης έχει στήσει τσαρδί στα 10 μέτρα από το σταθμό, και το διαφημίζει με ένα μεγάλο μπάνερ, που καρφώνεται στο μάτι μόλις βγεις από τις κυλιόμενες. Ο ορισμός της περατζάδας.

25ης Μαρτίου – 16:50

Στο σταθμό 25ης Μαρτίου (σκέτο Martiou για τους ξένους, να μην μπλέκουμε), το κίτρινο κυριαρχεί στα πάνελ που καλύπτουν τους τοίχους. Κατεβαίνω από το τρένο και βλέπω στους πίνακες ότι το επόμενο θα έρθει σε τρία λεπτά. Το ίδιο συναίσθημα χαράς ανακατεμένης με απορία επανέρχεται: «Δεν μπορεί να είναι έτσι, απλώς δεν μπορεί!».

Τα γκισέ εισιτηρίων είναι ανοιχτά, και ας είναι δωρεάν οι βόλτες μέχρι την Τετάρτη. Θέλω να βγάλω από τώρα μια ηλεκτρονική κάρτα, να ξεμπερδεύω. Όμως, η υπάλληλος μού λέει ότι δεν μπορεί να με εξυπηρετήσει και καλύτερα να πάω σε άλλο σταθμό. Τα ηλεκτρονικά εκδοτήρια είναι επίσης εκτός λειτουργίας. Σκέφτομαι το διπλό κόπο που πρέπει να κάνω επειδή οι υπεύθυνοι δεν κατάφεραν να φτιάξουν ενιαίο εισιτήριο με τα λεωφορεία. Ελπίζω να μη γίνει ακόμα πιο δύσκολο.

Ανάληψη – 17:00

Ο σταθμός Ανάληψη θα πληρώνει για πάντα τις αμαρτίες αυτού του έργου. Όταν πήγε να ξεκινήσει η κατασκευή του πριν 15 χρόνια και βάλε, τα μηχανήματα έβρισκαν στα τριγύρω μπαλκόνια. Το αποτέλεσμα: Στένεψαν το φάρδος του εργοταξίου και άρα και του σταθμού. Πάντως, το όποιο στριμωξίδι το νιώθεις στην αποβάθρα. Γενικά, παρά τον πολύ κόσμο, οι αποβάθρες είναι γεμάτες αλλά όχι ασφυκτικά. Στα δε άλλα επίπεδα αισθάνεσαι άνετα, ακόμα και με δεκαδές άτομα να μπαινοβγαίνουν στο σταθμό.

Φλέμινγκ – 17:15

“We’re approaching station Fleming”. Κάτι το βρετανικό επίθετο, κάτι η προφορά της ρομποτικής κυρίας, ο ενθουσιασμένος εαυτός μου φτιάχνει εικόνες Tube. Θυμάμαι την έντονη μυρωδιά του πυρωμένου σιδηρου που κυριαρχούσε σε πάρα πολλούς σταθμούς εκεί, εξαιτίας της τριβής των τροχών με τις γραμμές. Και στο δικό μας το μετρό κάπου έπιασε η μύτη μου αυτήν τη μυρωδιά, αλλά πολύ ανεπαίσθητα. Λογικό: οι μέθοδοι εξαερισμού έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ από όταν φτιάχτηκαν οι περισσότεροι σταθμοί του Λονδίνου.

Εξάλλου, ένα μετρό το αισθάνεσαι με όλες σου τις αισθήσεις. Ακούγοντας τους τροχούς να «στριγκλίζουν» στις τροχιές ενώ το τρένο στρίβει ή τις τυποποιημένες ανακοινώσεις που σε υποδέχονται στη ρουτίνα της μετακίνησης. Μυρίζοντας αυτή τη μυρωδιά καμένου, ανακατεμένη με πεντάλιτρα καθαριστικά πατώματος, μούχλα ή και ανθρώπινες οσμές. Προς το παρόν στο μετρό μας —και ευτυχώς— μυρίζουμε μόνο τα δύο πρώτα…

Ευκλείδης – 17:40

Στον Εκυλείδη έχω αρχίσει και συνηθίζω τη μικροκάψουλα πολιτισμού που στεγάζεται στο μετρό. Με πολλή χαρά βλέπω ανθρώπους σε αμαξίδια να κινούνται άνετα στις αποβάθρες, όπως και πολλούς γονείς με καροτσάκια. Δύο κατηγορίες επιβατών σχεδόν αποκλεισμένες από τον ΟΑΣΘ.

Όμως, αυτό το ιδιότυπο Matrix «έσπασε» από δύο εικοσάχρονους που μισοαστεία-μισοσοβαρά πήγαν να βγουν από την έξοδο κινδύνου προς το τούνελ. «Ρε μ***κα! Αφού και από εδώ γράφει ότι βγαίνουμε!», φώναξε ο ένας. Παραπίσω, οι επιβάτες ορμούν να μπουν στο τρένο χωρίς να περιμένουν να βγουν οι επόμενοι. Μάλλον θα χρειαστούμε μαθήματα συμπεριφοράς.

Παπάφη – 17:55

Έξω από το σταθμό Παπάφη έχει ήδη νυχτώσει και η υγρασία μαζί με το ψιλόβροχο κάνουν τον κόσμο να τρέχει να μπει μέσα. Ακούω δύο ανθρώπους να συνομιλούν στις κυλιόμενες. «Εσάς σας βολεύει το μετρό;». «Μπα, αλλά ήρθαμε να δοκιμάσουμε τη διαδρομή». Γενικά, οι επιβάτες χωρίζονται σε αυτούς που ήρθαν μόνο μια φορά για τη βόλτα και τις selfie και σε αυτούς που σκοπεύουν να χρησιμοποιούν καθημερινά το μετρό. Θα φανεί σταδιακά πόσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.

Πανεπιστήμιο 18:10

Στους σταθμούς Πανεπιστήμιο και Σιντριβάνι προσπαθώ να υπολογίσω το μέσο όρο ηλικίας των επιβατών που θα τους χρησιμοποιούν. Με 100.000 φοιτητές και δύο από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια της χώρας, η Θεσσαλονίκη αιμοδοτείται πολλαπλώς από τους φοιτητές, και επιτέλους τους κάνει και αυτή ένα δώρο: την πανεύκολη μετακίνηση από και προς τις σχολές τους.

Ο σταθμός Πανεπιστήμιο είναι ο μόνος με τρεις εισόδους σε όλη τη γραμμή. Οι τρεις είσοδοι συναντιούνται σε έναν στρόγγυλο θολωτό «προθάλαμο». «Θα στήσουμε τα όργανα εδώ, να γίνουμε οι πρώτοι κιθαρίστες του μετρό!», λένε δύο φίλοι περνώντας από το σημείο. Άραγε πόσος καιρός θα περάσει μέχρι να ακούσουμε τις πρώτες νότες στο μετρό;

Σιντριβάνι – 18:20

Στο σταθμό Σιντριβάνι παρατηρώ τις προθήκες με τις μαρμάρινες λάρνακες και στα κομμάτια ψηφιδωτού από την κοιμητηριακή βασιλική του 400-500 μ.Χ. Δύο άλλοι φίλοι περνάνε λέγοντας:

– Της Λένας τ’ όνομα το γράψαν λάθος στην κάρτα ρε! – Ποια κάρτα; Του μετρό; Αρχίσαν τα λάθη; – Όχι ρε, της τράπεζας.

Αγίας Σοφίας – 18:45

«Σοφία, δεν πατάμε στις θέσεις!», μαλώνει μία μητέρα την 5χρονη κόρη της. Πλησιάζουμε στο σταθμό που μοιράζεται το όνομά της. Δύο άλλα πιτσιρίκια κάθονται τελείως μπροστά και έχουν σχεδόν κολλήσει τα μουτράκια τους στο τζάμι. Τα φώτα στα τοιχία της σήραγγας περνούν από μπροστά τους και εξαφανίζονται σε κλάσματα δευτερολέπτου, λες και τα καταπίνει μία δίνη.

Στο δεύτερο πιο σημαντικό και πιο κεντρικό σταθμό της γραμμής κυριαρχεί το κίτρινο και το μαύρο. Βρίσκουμε μία προθήκη με θραύσματα που βρέθηκαν στις ανασκαφές του μετρό, ξεκινώντας από την Ελληνιστική Περίοδο και φτάνοντας μέχρι το σήμερα. Μια πόλη που εξελισσόταν, παράλληλα με τον ανθρώπινο πολιτισμό, στρώμα-στρώμα. Μας το αποκαλύπτουν και οι κυλιόμενες σκάλες, καθώς ανεβαίνω λίγο πάνω να πάρω αέρα.

Βενιζέλου – 19:15

Σταθμός Βενιζέλου και ανυπομονώ να δω με τα ίδια μου τα μάτια το «κουτί της Πανδώρας» αυτού του έργου, που συζητήθηκε, μελετήθηκε, αγαπήθηκε ή λοιδωρήθηκε όσο κανένας άλλος.

Ανεβαίνοντας από τις αποβάθρες, το μάρμαρο ντύνει όλους τους τοίχους, δημιουργώντας μια αίσθηση πολυτέλειας αλλά και «ψύχρας» συγκριτικά με τους υπόλοιπους σταθμούς. Προσπερνώ γρήγορα το σημείο, καθώς ένας πιτσιρικάς λέει ενθουσιασμένος ότι θα γίνει αρχαιολόγος όταν μεγαλώσει, ότι θα σκάβει τους δεινόσαυρους και θα τους βάζει στη βαλίτσα του.

Στον αρχαιολογικό χώρο του Decumanus Maximus, πάνω στο γυάλινο μπαλκόνι, συνωστίζομαι με πολλούς άλλους για να θαυμάσω τον αρχαιολογικό χώρο. Και μετρό και αρχαία, λοιπόν, αλλά με μεγάλο κόστος…

Νιώθω ότι αξίζει να στήσω αυτί για να ακούσω το κους κους τριγύρω μου:

«Θα κάνουν ουρά να τα θαυμάσουν, είναι υπέροχα!».

«Τα βλέπεις αυτά, παιδί μου; Έχουν την ηλικία του… πατέρα σου».

«Για αυτά έγινε όλος αυτός ο ντόρος;!».

«Πιο ωραία θα ήταν αν δεν τα είχαν κάνει… μπακλαβά».

«Ποιος ξέρει πόσα λεφτά φαγώθηκαν κι από εδώ…».

Να που, αιώνες μετά, στο ίδιο ιστορικό σταυροδρόμι η Θεσσαλονίκη συνεχίζει να ανταμώνεται, να συζητά και να δείχνει απροσποίητα όλες τις πτυχές του σύγχρονου εαυτού της.

Στη δημοσιογραφική βόλτα το μεσημέρι είχα δει έναν κουβά στην αποβάθρα του σταθμού και λίγα νερά να στάζουν. Ο κουβάς έχει φύγει, όμως τώρα παρατηρώ και πιο πάνω έναν τοίχο να έχει νοτίσει από το ταβάνι που ψιλοστάζει. Σαν να ‘χει ανοίξει μια ρωγμή στο τέλειο σκηνικό που χτιζόταν με επιμέλεια από το πρωί. «Άραγε θα δούμε κι άλλα τέτοια τις επόμενες μέρες;» σκέφτομαι.

Δημοκρατίας – 20:00

Στο σταθμό Δημοκρατίας στέκομαι σε μια ακόμα προθήκη με 13 αμφορείς του 450 μ.Χ. Προσπαθώ να φανταστώ από ποια χέρια πέρασαν, πού σερβιρίστηκε το κρασί που περιείχαν, πώς άντεξαν τόσα χρόνια, για να φτάσουν σήμερα να εκτίθενται σε χιλιάδες φευγαλέα ζευγάρια μάτια καθημερινά.

Ξαφνικά ακούω έναν πολιτισμένο μεν αλλά έντονο διάλογο. Γυρίζω και βλέπω το Χρήστο Σταϊκούρα, τον Υπουργό Υποδομών και Μεταφορών, να συνομιλεί με έναν νέο άντρα σε αμαξίδιο. Το μπουφάν του άντρα είναι βρεγμένο.

Ο Σταϊκούρας δίνει δίκαιο στο συνομιλητή του και καλεί άμεσα κάποιον για ενημέρωση. Από ό,τι αντιλαμβάνομαι. Το ασανσέρ προς το σταθμό δεν λειτούργησε, με αποτέλεσμα ο νεαρός να εγκλωβιστεί στην επιφάνεια μέσα στη βροχή. «Ήθελα πολύ να πάρω το μετρό, δεν γίνεται απ’ την πρώτη μέρα να μη δουλεύει το ασανσέρ…».Τελικά, με τη βοήθεια ενός υπαλλήλου, γαντζώνει το αμαξίδιο στις κυλιόμενες και φεύγει, όπως μάλλον ήρθε κιόλας.

Ν.Σ. Σταθμός – 20:25

«Πλησιάζουμε στον τερματικό σταθμό Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό». Αυτό ήταν, λοιπόν. Μου πήρε τεσσεράμισι ώρες να περιηγηθώ σε όλη τη βασική γραμμή του μετρό Θεσσαλονίκης, αυτήν που περίπου μπορεί κανείς να διασχίσει σε 17-20 λεπτά.

Βγαίνω για τελευταία φορά στην επιφάνεια, πριν ξαναπάρω το τρένο, μονοκοπανιά αυτήν τη φορά, για να γυρίσω σπίτι. Βλέπω ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν το αστικό που φεύγει προς τα δυτικά, εκεί όπου θα κάνει χρόνια να φτάσει το μετρό. Από την αντίθετη μεριά έρχονται ταξιδιώτες με τις βαλίτσες τους. Πώς θα ήταν άραγε το τέρμα του μετρό αν η Ελλάδα είχε λειτουργικό σιδηρόδρομο, αν ξέραμε ότι σε 20 λεπτά μπορούμε να είμαστε στο σταθμό και από εκεί σε τρεισήμισι ώρες στο κέντρο της Αθήνας, όπου υπάρχει επίσης μετρό;

Βολτάρω μέσα στον κακοσυντηρημένο Ν.Σ. σταθμό. Φαντάζει τόσο παράταιρος μπροστά στο αστραφτερό νέο αυτόματο μετρό! Είναι, όμως, και μία υπενθύμιση του πόσο εύκολα μπορεί μια υποδομή να απαξιωθεί στη χώρα μας.

Ν.Σ. Σταθμός – 20:50

Βιάζομαι να ξαναμπώ στο μετρό, να το ζήσω όσο είναι αψεγάδιαστο και γιορτινό, σαν όνειρο. Στη χώρα μας τα όνειρα εύκολα γίνονται εφιάλτης, το ξέρουμε δα. Καθώς το τούνελ απλώνεται μπροστά μου από τη γιγάντια «βιτρίνα» στην πρόσοψη του τρένου, στο τέλος μιας αγνά σαλονικιώτικης μέρας γεμάτης συγκινήσεις, επαναλαμβάνω σιγανά τη φράση που με υποδέχτηκε σήμερα, κι ακόμα αδυνατώ να το πιστεψω: «Ναι, το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι εδώ»…