Πέντε στοιχήματα της πόλης
Οι υποσχέσεις, τα σχέδια που χρονίζουν, η έλλειψη οράματος για την πόλη εδώ και δεκαετίες κάνει τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη να νοιάζουν εξαιρετικά στάσιμα.
Εικόνες: Άγγελος Ζυμάρας, Γιάννης Σιμητόπουλος
Οι υποσχέσεις, τα σχέδια που χρονίζουν, η έλλειψη οράματος για την πόλη εδώ και δεκαετίες κάνει τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη να νοιάζουν εξαιρετικά στάσιμα. Μέσα σε ένα κλίμα ζόφου με χιλιάδες κλειστά καταστήματα, ανομία στο δημόσιο χώρο και έλλειψη προοπτικής, τις χιλιάδες των προσφύγων που φέτος πρέπει να γίνει προσπάθεια να ενσωματωθούν στη ζωή της πόλης, με μοναδική φωτεινή ζώνη να ξεχωρίζει τις αυξανόμενες τουριστικές ροές, που δίνουν μια ανάσα αισιοδοξίας. Στα φετινά στοιχήματα της πόλης οι πέντε υποθέσεις που ελπίζουμε και ευχόμαστε να έχουν θετική εξέλιξη και ευόδωση.
1.Συγκοινωνίες. Με το ακανθώδες ζήτημα του ΟΑΣΘ να παραπέμπεται σε μελλοντική αντιμετώπιση, από την τοπική κοινωνία αλλά και το κεντρικό κράτος η κατάσταση στις συγκοινωνίες της πόλης μοιάζει κινούμενη βάλτος. Η πολιτική βούληση να προχωρήσει ταχύτατα το θέμα της μετεξέλιξης ενός αμαρτωλού και σαφώς προβληματικού οργανισμού, με παράλληλη ανάπτυξη των θαλάσσιων συγκοινωνιών τώρα, όχι αύριο και την ταχύτατη τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων του Μετρό που η νέα ημερομηνία αποπεράτωσης μοιάζει το 2020 θα δημιουργούσε στην πόλη μια σημαντική ένεση αισιοδοξίας. Κάθε καθυστέρηση φέτος σε ένα από τα τρία παραπάνω ζητήματα οδηγεί σε απόλυτη απαξίωση της καθημερινότητας του πολίτη. Μόνο με απόδοση ποινικών πια ευθυνών θα αντιμετωπιστεί η αδιαφορία. Για τις χιλιάδες χαμένες ώρες αναμονής, για τις καταστρεμμένες πίσω από λαμαρίνες γειτονιές, για τη διεθνή απαξίωση της πόλης, λόγω των συγκοινωνιών.
2.Μεγάλα έργα. Με παντελή έλλειψη σχεδιασμού μεγάλων έργων και χωροταξικά σχέδια ανέκδοτα να διαδέχονται το ένα το άλλο ευελπιστούμε τουλάχιστον αυτή τη χρονιά να προχωρήσει η επένδυση της Fraport για την ανάπλαση του αεροδρομίου και η ταχεία μετεξέλιξη μέσω ιδιωτικοποίησης του λιμανιού της πόλης που λιμνάζει δεκαετίες.
3.Ενοποίηση των μουσείων. Μια ιστορία που αγγίζει τα όρια του αστικού θρύλου μοιάζει να είναι πιο κοντά από ποτέ στην υλοποίηση της. Η δημιουργία ενός Μητροπολιτικού φορέα που θα διαχειρίζεται το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Φωτογραφίας βρίσκεται ήδη με τη μορφή σχεδίου νόμου στο τραπέζι του υπουργού πολιτισμού. Έχοντας προβλέψει τα πάντα οι άνθρωποι που δούλεψαν για αυτό το σχέδιο επιτρέπουν στα μουσεία να διατηρούν στο νέο σχήμα την αυτονομία, αυτοτέλεια και περιουσία τους σε συλλογές, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα κεντρικό φορέα διοίκησης που εξασφαλίζει οικονομίες κλίμακος. Οι φόβοι του ΜΜΣΤ, αλλά και των χορηγών που θα χρηματοδοτήσουν την ιστορία της ενοποίησης, όπως το ίδρυμα Νιάρχος για εμπλοκή του κράτους στην επιλογή των διευθυντών, διοίκησης κλπ, αποσοβούνται με ειδικές προβλέψεις που μιλούν για διεθνείς προκηρύξεις των θέσεων. Η δέσμευση της ΔΕΘ για παραχώρηση του περιπτέρου 6 για ενάμιση χρόνο δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες προσδοκίες ενώ ανοικτό παραμένει πάντα το ζήτημα της Υφανέτ.
4.Το Φεστιβάλ ανοίγει πανιά. Η επόμενη μέρα των σαρωτικών αλλαγών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι ήδη εδώ και αναμένεται εξαιρετικά καθοριστική για το μέλλον του. Έχοντας έντονο το ζήτημα της απουσίας από τη πόλη στη διάρκεια της χρονιάς τα προηγούμενα χρόνια και μια σειρά από ζητήματα που εγείρουν ερωτηματικά σε σχέση με χειρισμούς, οικονομικούς στο κοντινό παρελθόν το νέο Φεστιβάλ ξεκινά να αποδείξει με πλήρες ανανεωμένο το δυναμικό του πως αντιλαμβάνεται τα αντανακλαστικά του μέλλοντος, τις νέες ανάγκες της Θεσσαλονίκης αλλά και τη θέση του στη διεθνή σκακιέρα των φεστιβάλ, με σοβαρούς αντιπάλους στα Βαλκάνια όπως το Σεράγεβο. Ο γόρδιος δεσμών των ελληνικών ταινιών μοιάζει να βρίσκει επιτέλους ένα δρόμο δίκαιο για κείνες και για το ίδιο το φεστιβάλ ενώ το συμμάζεμα στα οικονομικά του μοιάζει να αποτελεί προτεραιότητα, όπως και η σύσφιξη των σχέσεων με φορείς της πόλης.
5.Το θέατρο- το μεγάλο στοίχημα. Με το ΚΘΒΕ μετά από μια δεκαετία σε φουρτουνιασμένα κύματα να προσπαθεί να ορθοποδήσει, οικονομικά, χάρη στα ληξιπρόθεσμα και τις οικονομίες, με νέους καλλιτεχνικούς στόχους, συνέργειες και παρουσία στην πόλη θα φανεί φέτος αν τα καταφέρνει να αναπνεύσει μετά από μια μεγάλη περίοδο ασφυξίας.
Στα ιδιωτικά θέατρα η επαναλειτουργία του Αμαλία υπό νέα διεύθυνση και η νέα πιάτσα που διαμορφώθηκε ανατολικά από τη Φλέμιγκ μέχρι την Παρασκευοπούλου, μαζί με τη λειτουργία του Αυλαία που αλλάζει και του Σοφούλη δημιουργεί ελπίδες για μια καλή χρονιά. Εκτός απροόπτου και τηρουμένων των αναλογιών των επιλογών στις σκηνές που ή θα δημιουργήσουν ένα νέο δυνατό να κρατήσει ανοικτές τόσες αίθουσες κοινό ή θα τις κλείσει πανηγυρικά.
