Περάσαμε δύο ώρες στα δύο νέα παγκάκια της Παραλίας
Η άποψη του κόσμου και η πρώτη αίσθηση στο νέο ''installation'' της Νίκης.
Τι είναι δύο ώρες μπροστά την αιωνιότητα; Η διχογνωμία στα σχόλια αναφορικά με την είδηση για τα δύο παγκάκια που τοποθετήθηκαν στην Παλιά Παραλία, επί της Λεωφόρου Νίκης, μας οδήγησε να βρεθούμε περισσότερη ώρα στο σημείο και να συνομιλήσουμε με τους περαστικούς, τουρίστες και ντόπιους, για το συγκεκριμένο ”installation” με πιάτο τον Θερμαϊκό.
Ώρα 18.00: Αυτό που μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι το μέρος όπου στήθηκαν. Γιατί άραγε να τοποθετηθούν τόσο κοντά στη θάλασσα και σε έναν τόσο στενό δρόμο που έχει ήδη ποδηλατόδρομο και ίσα ίσα μπορούν και περπατάνε οι πεζοί. Λίγο πιο πέρα, μπροστά από τον Λευκό Πύργο, υπάρχουν πλέον και άλλα παγκάκια, μόνο που αυτά δεν είναι ένα βήμα από τη θάλασσα και δεν κινδυνεύουν οι άνθρωποι από το κύμα που μπορεί να σκάσει ανά πάσα ώρα και στιγμή με κακό καιρό.
Πόσο εύχρηστα θα είναι αυτά τα παγκάκια τους χειμερινούς μήνες και κατά πόσο θα αρέσουν στους ανθρώπους που κατοικούν εδώ και έχουν περπατήσει αυτόν τον δρόμο, αναρωτιέμαι.
Λίγο αργότερα, βλέπω έναν τουρίστα να κάθεται σε ένα από τα δύο παγκάκια επί της Νίκης. Ακουμπάει το σακβουαγιάζ του κάτω και την τσάντα πλάτης δίπλα του. Ανοίγει ένα βιβλίο, κάθεται και το διαβάζει. Από τη μεριά του, δείχνει να το απολαμβάνει.
Διαβάστε επίσης: Τα διάσημα αδέσποτα της Θεσσαλονίκης
Ώρα 19.00: Φτάνει η ώρα να ”ενοχλήσω” τον άγνωστο κύριο για να μου πει την άποψη του. Στην αρχή, με κοιτάει σαν να είμαι τρελή. Τον ρωτάω αν φοβάται την τόσο κοντινή απόσταση ανάμεσα στα παγκάκια και τη θάλασσα. «Ξέρω κολύμπι», είναι η απάντηση. Μάλλον όμως δεν ξέρει τι σημαίνει Θερμαϊκός, είναι η ενδόμυχή μου σκέψη.
«Σε αυτά τα παγκάκια είναι πιο εύκολο να κάτσεις από ότι στα μαρμάρινα του Λευκού Πύργου, γιατί τα μαρμάρινα απορροφούν θερμότητα και είναι ζεστά ενώ αυτά όχι», προσθέτει.
Σταματάω μία 19χρονη κοπέλα από τη Θεσσαλονίκη. Η άποψη της είναι αρνητική. Θεωρεί τα παγκάκια εξαιρετικά άβολα και ριψοκίνδυνα στη τοποθεσία που βρίσκονται. «Ο δρόμος είναι πολύ στενός για να χωράνε και παγκάκια, εδώ με το ζόρι χωράμε εμείς να περπατήσουμε, όταν έχει πολύ κόσμο θα γίνεται πανικός. Τώρα είναι ακόμα Αύγουστος και δεν έχει επιστρέψει ο κόσμος από τις διακοπές του, όταν επιστρέψουν να δούμε. Όλη την ώρα όταν φυσάει πολύ, θα έρχεται κύμα”. Στον αντίποδα, ένα ζευγάρι περαστικών μοιάζουν ενθουσιώδεις και εύχονται να τοποθετηθούν σύντομα και άλλα.
Από την άλλη, παρατηρώ ότι τα παγκάκια τα πλησιάζουν μόνο τουρίστες για να κάτσουν. Βγάζουν φωτογραφίες, χάνονται μέσα στα βιβλία τους, περνούν το απόγευμά τους.
Ώρα 20.00: Για μένα η καλύτερη ώρα της μέρας. Υπάρχει καλύτερο πράγμα για να γαληνεύει η ψυχή σου από το να βλέπεις τον ήλιο σιγά σιγά να δύει; Ο ουρανός να παίρνει αυτά τα όμορφα χρώματα που άλλοτε είναι ροζ, μοβ, πορτοκαλί και η αντανάκλασή τους να αποτυπώνεται τόσο όμορφα στη θάλασσα; Θάλασσα και ουρανός, τα δύο άπειρα μπλε του κόσμου ενώνονται και τότε πραγματικά τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.
Όπως λέει και ο Χριστιανόπουλος σε ένα από τα ποιήματα του: «Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατελείωτη συζήτηση στο πεζοδρόμιο. Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν, τ’ αυτοκίνητα τρέχανε. (…) κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το απόγευμα, δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος».
