Περπατώντας τον χειμώνα στα δάση οξιάς του Χορτιάτη

Αν τα δέντρα είχαν κάποιο επάγγελμα η οξιά θα ήταν φωτομοντέλο. Όλα της είναι κομψά και όλες τις εποχές. Η κώμη της, τα φύλλα της, ο κορμός της, οι ρίζες της, ο καρπός της. Η οξιά με την επιστημονική ονομασία Fagus sylvatica, ανήκει στην οικογένεια Φηγίδες (FAGACEAE). Κατανέμεται σχεδόν σ’ όλη την Ευρώπη, ενώ στην Ελλάδα την συναντάμε κυρίως στην Κεντρική και στη Βόρεια, μεταξύ 600-1900 μ. Είναι ένα μεγάλο, κομψό, φυλλοβόλο δένδρο που μπορεί να φτάσει μέχρι τα 30 μ. ύψος. Ο κορμός της έχει φλοιό λείο και χρώμα σταχτί, με διάμετρο που φτάνει το 1μ. Τα άνθη, άρρενα ή θήλεα αναπτύσσονται στο ίδιο φυτό (μόνοικο) και η άνθηση γίνεται Απρίλιο-Μάιο. Ο καρπός είναι κυπελλοφόρο κάρυο (12-18 mm), τριγωνικό με οξείες ακμές, καστανό που φέρει περίβλημα, συνήθως ακανθώδες.

Η ζώνη της οξιάς που την συναντάμε από τα 800 μ. μέχρι την κορυφή στα 1201 μ., είναι η ανώτερη ζώνη βλάστησης του Χορτιάτη. Για να την περπατήσουμε λοιπόν αρκεί να φτάσουμε στο καταφύγιο στη θέση «Τζεκ Μπακτσέ» σε υψόμετρο 1.000 μ. όπου όλη η γύρω περιοχή του βουνού καλύπτεται από πυκνά δάση οξιάς. Οι οξιές που αυτή την εποχή, τέλη Φλεβάρη, είναι γυμνές από φύλλα, με τον όμορφο σταχτί κορμό τους μέσα σε μια χειμερινή ομίχλη είναι ακόμη πιο γοητευτικές. Στους κορμούς της μπορούμε να δούμε να αναρριχώνται τα όμορφα φύλλα του κισσού (επιστ. ονομ. Hedera helix) ή να διακρίνουμε στο έδαφος, τα παρόμοια με του κισσού, φύλλα του κυκλάμινου (επιστ. ονομ. Cyclamen hederifolium). Τα πεσμένα φύλλα της οξιάς στο έδαφος φτιάχνουν ένα καφετί υπόστρωμα που σε ξέφωτα διακόπτεται από τα λευκά σαν γάλα άνθη του γάλανθου (επιστ. ονομ. Galanthus elwesii) και τα κιτρινοπράσινα εντυπωσιακά άνθη του ελλέβορου του κυκλόφυλλου (επιστ. ονομ. Helleborus cyclophyllus) που εμφανίζονται νωρίς την άνοιξη, μετά το λιώσιμο των χιονιών. Ας τα θαυμάσουμε, προστατεύοντας τα, αρκεί λοιπόν μια φωτογραφία. Όσο όμορφα είναι, γίνονται όλο και πιο σπάνια.

Δείτε εικόνες: