Πέθανε ο μεγάλος δάσκαλος της κομμωτικής Κώστας Τριανταφυλλίδης
Ένας άνθρωπος που έγραψε τη δική του ιστορία στη Θεσσαλονίκη και τη Β. Ελλάδα
Την δεκαετία του 1980-1990 όταν η γυναικεία χειραφέτηση ήταν στα σπάργανα και τα barber άγνωστη λέξη η κομμωτική αφορούσε τους λίγους. Αν και οι γυναίκες είχαν αποκτήσει κάποια δικαιώματα υπήρχε κατά πολύ η τάση να σταματούν το σχολείο να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά.
Οι πρώτες γυναίκες επιχειρηματίες που τόλμησαν να ξεχωρίσουν ήταν αφεντικά σε στερεοτυπικά επαγγέλματα όπως αυτό της αισθητικού και της κομμώτριας. Θα αποτελούσε όμως μια αρχή για κάποιες γυναίκες που θέλησαν να ξεφύγουν από την στερεοτυπική εικόνα της κλασικής γυναίκας νοικοκυράς και απαίτησαν ίσα δικαιώματα και πρόσβαση στην εργασία.
Εκείνη την εποχή τα κορίτσια των μεγαλύτερων τάξεων αλλά και οι συμμαθήτριες μας που δηλώνανε πως θα ασχοληθούν με την κομμωτική ψιθύριζαν στις παρέες ένα και μόνο όνομα αυτό του Κώστα Τριανταφυλλίδη.
Για πάνω από 40 χρόνια από τα δικά του χέρια και τη δική του φροντίδα πέρασαν εκατοντάδες κομμωτές και κομμώτριες της επαρχίας και της Θεσσαλονίκης, μεγάλα ονόματα της κομμωτικής στην πόλη, διάσημοι κομμωτές από τους οποίους άκουγες πως του χρωστούσαν πολλά.
Άφησε εποχή γιατί ήταν πρωτοπόρος σε όλα. Αυτά που κάποτε κορόιδευαν κάποιοι γιατί τα θεωρούσαν υπερβολικά προχωρημένα για την φτωχομάνα με πείσμα και κόντρα σε όλους ξοδεύοντας πολλές φορές αρκετά χρήματα ο ίδιος τα έκανε πράξη. Πολυταξιδεμένος στην Γερμανία, την Αμερική και την Ελβετία ο κύριος Κώστας όπως συνηθίζαμε να τον αποκαλούμε όσοι τον γνωρίζαμε θυμάμαι πως έλεγε “ Ο κομμωτής οτι και αν γίνει δεν θα πεινάσει ποτέ. Μπορεί να κουβαλάει πάντα ένα ψαλίδι και την επόμενη στιγμή να έχει δουλειά”. Ο ίδιος ισχυριζόταν πως όταν έφτασε μετανάστης στο σταθμό του Μονάχου ξεκίνησε το ίδιο λεπτό να βγάζει χρήματα κουρεύοντας τους Έλληνες που κατέφταναν και κατέβαιναν από τα τραίνα. Θυμήθηκα τα λόγια του αυτά όταν πριν απο 2-3 χρόνια τα πρώτα καταστήματα που άνοιξαν οι πρόσφυγες περιμετρικά του Βαρδάρη ήταν μπαρμπέρικα.
Μέχρι το 2000 είχε σχολές κομμωτικής, αισθητικής και μαγειρικής με εκατοντάδες μαθητές και μαθήτριες. Παθιασμένος με την δουλειά, ανήσυχο πνεύμα, άφησε εποχή με τους ετήσιους χορούς των Σχολών του όπου παρουσίαζε οτι πιο εξεζητημένο σε χτένισμα κούρεμα και μακιγιάζ προσώπου και σώματος με εμάς να συρρέουμε για να διασκεδάσουμε παρέα με φίλους απόφοιτους της σχολής.
Ας μην ξεχνάμε επίσης πως οι σχολές κομμωτικής υπήρξαν και οι πρώτοι χώροι αποδοχής της ΛΟΑΤ κοινότητας, μια αγκαλιά για κάθε κατατρεγμένο γκέι αγόρι η τράνς κορίτσι που του δόθηκε η ευκαιρία να μπορεί να ασκήσει το μοναδικό επάγγελμα εκείνη την εποχή στο οποίο ήταν αποδεκτός/η. Και ο κύριος Κώστας στήριζε με αγάπη κάθε μαθητή και μαθήτρια του.
Σήμερα μετά λύπης μου είδα σε ανάρτηση στο facebook της κόρης του πως έφυγε από την ζωή ουσιαστικά κλείνοντας ένα μεγάλο κεφάλαιο μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί και την σφράγισε μεταξύ άλλων ένας μεγάλος δάσκαλος που προσπάθησε να μετατρέψει το κούρεμα και το χτένισμα σε τέχνη.
Καλό ταξίδι κύριε Κώστα.
