Πέθανε ο περίφημος Στέλιος, δημιουργός του Ahududu

Αποτελούσε για χρόνια το μοναδικό γκέι μπαρ της πόλης. Διαμόρφωσε μια ολόκληρη γενιά και υπήρξε στέκι για τουλάχιστον μια δεκαετία.

 Δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να έζησε στην Θεσσαλονίκη στα 90s και να μην είχε πάει ή έστω ακούσει για το Ahududu. 

Εκεί στο μικρό στενό στην Χάλκης 3 απέναντι από το επιβλητικό Μακεδονία Παλλάς, ανάμεσα σε δύο πάρκα και δυο λεωφόρους, αν άνοιγες την μεγάλη σιδερένια πόρτα περνούσες απο τον Θέμη και ανάμεσα απο την κοσμοπλημμύρα, τα γέλια τις φωνές την μουσική και τον καπνό κατευθείαν στον παράδεισο.

Χωρίς καμία εμπειρία και με πολύ προσωπική δουλειά και μεράκι ο Στέλιος Αναστασιάδης αποφασίζει πως θέλει να ζήσει την ζωή του σαν ένα μεγάλο πάρτι και την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 1994 ανοίγει το ισόγειο μπαρ που μέσα του χωρούσαν όνειρα, έρωτες, πάθη, φιλίες, δράματα και αποχωρισμοί. Χωρούσε ο κόσμος όλος. Το πρώτο μου βράδυ σε ηλικία 18 ετών με πλησίασε μια τρανς μου έδωσε ενα φιλί στο μάγουλο και μου είπε μεταξύ άλλων “Είμαι η καλή νεράιδα και τώρα σε έκανα μια πανέμορφη πριγκίπισσα”. 

Η Τέρι σε μια γωνία χόρευε Madonna φορώντας ένα πλουμιστό παντελόνι καμπάνα, η Κοκουζέλ σέρβιρε ποτά φορώντας μαύρες ζαρτιέρες και μια κόκκινη καλτσοδέτα. Τα show του Μιχάλη, το Καμπαρέ της Δήμητρας Παξινού, η μουσική του Δημήτρη εγγράφηκαν στις μνήμες και συζητιούνται μέχρι και σήμερα. 

 Με τον Στέλιο περάσαμε πολλές ώρες μαζί. Στο σπίτι του στα μπουζούκια, σε εστιατόρια και σε καφέ. Δεν ήταν απλά ο ιδιοκτήτης ήταν η ψυχή του Ahududu. Σε μια εποχή χωρίς κινητά, χωρίς ίντερνετ και χωρίς πολλές επιλογές το Ahududu διαμόρφωσε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων τους σημερινούς 50άρηδες. 

Τότε που η διασκέδαση ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί οτι η Καιτούλα, η Άννα και τα άλλα κορίτσια θα μεγάλωναν και το “Θα μελαγχολήσω” θα γινόταν το soundtrack των αναμνήσεών μας.

Το 2005 τα φώτα κλείνουν και το Adududu μετατρέπεται σε ιατρείων μικρών ζώων. Ακόμα και σήμερα κάθε φορά που περνώ από έξω κοντοστέκομαι Αν κλείσω τα μάτια μπορώ να ακούσω τις φωνές και την μουσική μπορώ να νιώσω τον παλμό και την ορμή μιας οργισμένης δεκαετίας.

Χρόνια μετά με το Στέλιο κάναμε μια συνέντευξη για την ιστορία του θρυλικού Ahududu που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ο κοινός μας φίλος ο Σταύρος μου ανακοίνωσε με θλίψη πως ο Στέλιος έφυγε από κοντά μας.

Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ γιατί αποτέλεσε εν αγνοία του και χωρίς να το επιδιώξει ποτέ ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα κεφάλαια της ΛΟΑΤΚΙ ιστορίας της Θεσσαλονίκης. Μετά τον Στέλιο η διασκέδαση δεν ήταν ποτέ η ίδια. Το πάρτι που αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας έχει τελειώσει……