Πιες το δεν δαγκώνει!

Ο Βασίλης και η Πέννυ γνωρίστηκαν πριν 3 χρόνια και λίγο αργότερα «έδεσαν» τη γνωριμία τους με ένα σπιτικό λικέρ, από τσάπουρνο.

«Είμαστε δύο νέοι άνθρωποι που εντελώς τυχαία γνωριστήκαμε και εξίσου τυχαία σκοντάψαμε πάνω σε ένα λικέρ, το λικέρ τσάπουρνο, το ερωτευτήκαμε και έκτοτε παλεύουμε να το μοιραστούμε με όλο και περισσότερο κόσμο. Ο ένας από μας πρόσφερε την πιο σκοτεινή ματιά του στο λικέρ, ο άλλος την πιο χίπικη και φυσιολατρική, και κάπως έτσι γεννήθηκε το πρότζεκτ λικέρ. Αρχικά, το μοιραστήκαμε με τους φίλους μας, ως μια πράξη αγάπης και δώρου, και σταδιακά προσπαθούμε να το διευρύνουμε και σε άλλο κόσμο.”

Το τσάπουρνο ήταν μόνο η αρχή. Με υλικά την αγάπη τους για τους άγριους καρπούς και ένα παράξενο όνομα ξεκίνησαν να συλλέγουν καρπούς από βουνά κι από λαγκάδια με τη βοήθεια φίλων κα συγγενών και μετά να τα «μαγειρεύουν» προσθέτοντας λευκό κονιάκ ή βιολογική τσικουδιά καθώς και λευκή ή καστανή ζάχαρη (ενίοτε πειραματίζονται με φρουκτόζη και στέβια, μαρτίνι και βότκα). Μετά από 40 μέρες συνύπαρξης με σύγχρονη έκθεση στον ήλιο, θα τα κλείσουν μέσα σε ένα γυάλινο μπουκάλι με μια πρωτότυπη ετικέτα.

«Το φυτό με τη δαγκάνα συμβολίζει για μας κάθε άγριο καρπό στη φύση που πιθανόν είναι δύσκολα προσεγγίσιμος. Γενικότερα, θέλαμε να ξεφύγουμε από την εντύπωση του γλυκού, γιαγιαδίστικου λικέρ, και να φωτίσουμε την πιο σκοτεινή πλευρά του. Το ίδιο το όνομα είναι ο τίτλος ενός πανκ τραγουδιού… Σε ό,τι αφορά την ετικέτα, αυτή φέρει δύο (ίσως και τρία) ανθρωπόμορφα πλάσματα, καλά δεν τα λες, τα οποία κάθονται πάνω σε έναν καρπό. Κάθε είδος λικέρ φέρει ένα διαφορετικό χρώμα καρπού και συνοδεύεται πάντα από τη λατινική ονομασία του, πληροφορία που τη θεωρούμε πολύ σημαντική!»

Στις καλοκαιρινές τους διαδρομές συλλέγουν άγρια κορόμηλα από το Βοσκοχώρι, βατόμουρα από το Πήλιο και κράνα από την Κοζάνη, ενώ στο τέλος Σεπτεμβρίου αναζητούνται γκόρτσια (άγρια αχλάδια) στην ελεύθερη Ιερισσό και τσάπουρνα στη Δοϊράνη.

«Τις πρώτες ύλες μας τις προμηθευόμαστε από βουνά και λαγκάδια! Ξεκινάμε δηλαδή εξορμήσεις σε διάφορα μέρη για συλλογή καρπών, πάντα με σεβασμό στο περιβάλλον, την κατάλληλη εποχή και χωρίς αλόγιστη περισυλλογή. Στη διαδικασία αυτή, πρέπει να πούμε ότι συμμετέχουν και οι γονείς μας, αφανείς ήρωες του όλου πρότζεκτ, καθώς οι υποχρεώσεις μας στην πόλη και το ενός έτους μωρό μας, δε μας επιτρέπουν αυτή τη στιγμή πολλές βόλτες στη φύση. Επίσης, πολύτιμη είναι και πάλι η βοήθεια των φίλων: οι κερασιές του Μάκρα στην Τσάκωνη, οι κυδωνιές μιας θείας στην Καστοριά, τα δαμάσκηνα από το σπίτι του Βασίλη στο χωριό… Οι γεύσεις μας αλλάζουν ανάλογα την εποχή. Αυτή τη στιγμή φιλτράρουμε τους καλοκαιρινούς καρπούς, όπως δαμάσκηνα, άγρια κορόμηλα και κράνα, ενώ συλλέγουμε τσάπουρνα, κυδώνια και ρόδια.»

Γεύσεις πολλές, καρποί ξεχωριστοί συχνά όχι έυκολα προσεγγίσιμοι, δεμένοι με τον τόπο όπου ευδοκιμούν και το χώμα που δίνει σε κάθε καρπό μια ιδιαίτερη γεύση. Δύσκολα ξεχωρίζουν ένα από αυτά αλλά αν τους πιέσεις λίγο, θα σου αποκαλύψουν την ιδιαίτερη αδυναμία τους, το πιο άγριο απ΄τα λικέρ τους:  «Η πιο ξεχωριστή και αγαπημένη μας γεύση είναι το τσάπουρνο, ένα είδος άγριας δαμασκηνιάς, ελληνικό superfood, άγνωστο στους περισσότερους ακόμα. Όσοι βέβαια γνωρίζουν τον καρπό, εντυπωσιάζονται που τον ξέρουμε. Συνδεδεμένος με τις παιδικές αναμνήσεις των πατεράδων μας, το τσάπουρνο είναι το πιο δυσπρόσιτο, αλλά και το πιο γευστικό από όλα τα λικέρ μας!».

Ο Βασίλης και η Πέννυ ξεκίνησαν την επαγγελματική τους καριέρα σε τελείως διαφορετικά πεδία. Κι όταν η κρίση έκατσε για τα καλά πάνω στο πετσί τους, αποφάσισαν να διευρύνουν τους επαγγελματικούς τους ορίζοντες. Το πιθανότερο είναι μερικά χρόνια πριν να μην υπήρχε ούτε σαν σκέψη στο μυαλό τους αυτό το εγχείρημα: «Δεν είναι καθόλου εύκολο να γυρίσεις σελίδα επαγγελματικά, ακόμα και αν αποφασίσεις να θυσιάσεις τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος, τις πανεπιστημιακές σου σπουδές, τα όνειρα και τις επιθυμίες σου. Δεν είναι εύκολο γιατί η ελληνική πραγματικότητα δε σου το επιτρέπει, δε σε ενθαρρύνει και δε σε βοηθάει στο όποιο εγχείρημα. Αντιθέτως, σε κάνει να αισθάνεσαι ένοχος, παράνομος χωρίς να σου προτείνει ένα λογικό πλαίσιο δράσης και ανάπτυξης. Σε αυτό το στάδιο βρίσκεται κολλημένη γενικότερα η γενιάς μας, η οποία χρειάστηκε να βγει από τον αυτόματο πιλότο όπου ίσχυε το “σπουδές=επαγγελματική αποκατάσταση”, και να αναζητήσει νέους παράλληλους δρόμους δημιουργικής και επαγγελματικής αποκατάστασης.»

Δυο νέοι άνθρωποι μπροστά σε έναν δύσκολο δρόμο αναζήτησης στη σκιά μιας κρίσης που την βαραίνουν ήδη 7 χρόνια απίστευτης πίεσης και ματαίωσης ονείρων και σχεδίων. Πειραματισμοί που ξεκινούν με αγάπη, που απαιτούν μεγάλη υπομονή και επιμονή, που δεν τολμάς να τους ανοίξεις σε μεγάλη έκταση προς το μέλλον, στο οποίο για αρκετούς δεν φαίνεται να έχει ορίσει καν τον τον τόπο που θα ανήκεις και τα φώτα μπροστά είναι αχνά έως ανύπαρκτα: «Αισιόδοξους δε μας λες. Από την άλλη το να φύγουμε έξω δεν είναι ακόμη στις επιλογές μας. Προσπαθούμε να εξαντλήσουμε όλες μας τις δυνατότητες εδώ, και να επικοινωνήσουμε με άλλους ανθρώπους που σκέφτονται παρόμοια με εμάς. Ίσως έτσι καταφέρουμε να αλλάξουμε το στραβό γιαλό.»

Τους το ευχόμαστε. Τσουγκρίζοντας ένα ποτηράκι σπιτικό λικέρ με γεύσεις της άγριας ελληνικής φύσης….

Υ.Γ. Τα λικέρ από άγριους καρπούς της φύσης θα τα βρείτε στο Κουκούλι, στο tsapourno.gr και στο FB τους