Πώς καταντήσαμε τον Θερμαϊκό μια θάλασσα χωρίς πλοία;
Σπάνια ντοκουμέντα με το Θερμαϊκό γεμάτο καράβια παντός είδους και ένα θερινό σινεμά πάνω σε πλοίο έναν αιώνα πριν.
Σε αυτή τη συρραφή από αποσπάσματα φιλμ γυρισμένων στη Θεσσαλονίκη πριν την πυρκαγιά, τα έτη 1914, 1915, 1916 ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία που δεν συναντά κανείς σήμερα είναι η εικόνα μιας ζωντανής θάλασσας που αποτελούσε προέκταση της ζωής της πόλης.
Το μεγάλο σεργιάνι των ανθρώπων στην ακτή, μπροστά από το Λευκό Πύργο, από το Λιμάνι μέχρι τα ανατολικά συνόδευε ένα μεγάλο θαλάσσιο σεργιάνι στη θάλασσα. Ανοικτά πανιά και εκατοντάδες βάρκες, ψαροκάικα, πλοία ελληνικών και ξένων στόλων. Μια θάλασσα που πάλλονταν από το διαρκές πήγαινε έλα.
Μάλιστα μια από τις απολαυστικές ευκαιρίες να απολαύσεις τη θάλασσα και την πόλη από μέσα ήταν ένας πλωτός κινηματογράφος πάνω σε μια μαούνα ή κατά άλλους ιστιοφόρο, που αλλού αναφέρετε ως Κουρσάλ και αλλού ως Τζερούσαλεμ και διέπρεψε το καλοκαίρι του 1925 στην παραλία της Θεσσαλονίκης.
Ο Κώστας Τομανάς που έχει διασώσει τη μνήμη της πόλης γράφει για αυτόν:
«Μια φαρδιά σανίδα με κάγκελα εκατέρωθεν, οδηγούσε από το μουράγιο στο κατάστρωμα, όπου είχαν τοποθετηθεί τα καθίσματα και η οθόνη, ένα μεγάλο λευκό καραβόπανο, που κυμάτιζε σαν σημαία στο βραδινό αεράκι, με αποτέλεσμα οι εικόνες να μην είναι και τόσο καθαρές. Οι ταινίες που έπαιζε το πλωτό αυτό σινεμά ήταν δευτέρας προβολής, αυτό όμως δεν ενδιέφερε και τόσο τον κόσμο, που πήγαινε εκεί για ν’ απολαύσει τον δροσερό μπάτη πίνοντας την γκαζόζα, το σινάλκο ή τη γρανίτα του. Μόνιμη πελατεία του σινέ GERUSALEME ήταν οι εβραϊκές οικογένειες που έμεναν στον Δεύτερο μώλο, τη σημερινή οδό Προξένου Κορομηλά, και στην οδό Μητροπόλεως. Τα καλοκαιρινά βράδια έφευγαν από τα σπίτια τους, σωστά καμίνια, και πήγαιναν στη θάλασσα για να δροσιστούν.»
Σήμερα σχέδια ακούγονται ξανά, όπως και πολλές φορές ακόμα για να ζωντανέψει ο Θερμαϊκός. Προς το παρόν ας αφεθούμε στη σαγήνη αυτών των εικόνων.
