Πώς βιώνουν την Θεσσαλονίκη του κοροναϊού τέσσερα «μάχιμα» επαγγέλματα
Πώς βιώνουν τον κοροναϊό στη Θεσσαλονίκη ένας καθηγητής ΑΠΘ, μια φαρμακοποιός, ένας ντελιβεράς και ένας υπάλληλος σούπερ μάρκετ.
Μπορεί η έλευση του κοροναϊού στην χώρα μας, και ειδικότερα στην Θεσσαλονίκη, που αποτέλεσε την πρώτη πόλη με κρούσμα στην Ελλάδα, να έφερε αρχικά το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων και σήμερα πλεόν την απαγόρευση κυκλοφορίας και την καραντίνα, όμως υπάρχουν ακόμη κάποιες σημαντικές υπηρεσίες στις οποίες βασιζόμαστε καθημερινά. Από ανθρώπους που συνεχίζουν να εργάζονται αδιάκοπα, επιτελώντας αυτό που οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ως έργο και βοήθεια προς τον συνάνθρωπο. Κι αυτό καθώς η πλειοψηφία από αυτούς ρισκάρει καθημερινά την υγεία και την ασφάλεια, αλλά και την υπερκόπωση, ώστε να παρέχει σε μας κρίσιμη πλέον εξυπηρέτηση.
Μιλήσαμε με τέσσερα πρόσωπα των επίμαχων επαγγελμάτων των ημερών στη Θεσσαλονίκη: Έναν καθηγητή του ΑΠΘ που συνεχίζει τα καθημερινά μαθήματά του μέσω εξ αποστάσεως διδασκαλίας, ως επακόλουθο του κλεισίματος των πανεπιστημίων. Μια φαρμακοποιό που παρά τις αντιξοότητες επιχειρεί να κρατήσει τους πελάτες ενήμερους. Έναν υπάλληλο delivery, που παρά τις δύσκολες συνθήκες εξυπηρετεί τον κόσμο της πόλης. Και έναν υπάλληλο σούπερ μάρκετ που παρά την αυξημένη πιθανότητα έκθεσης στον ιό μέσω των επαφών της δουλειάς εργάζεται με υπερωρίες.
Βασίλης Μέλφος | Αναπληρωτής Καθηγητής, Τμήμα Γεωλογίας ΑΠΘ
«Αναστολή των πάσης φύσεως εκπαιδευτικών λειτουργιών» ήταν ο τίτλος του ηλεκτρονικού μηνύματος που λάβαμε από τις Πρυτανικές Αρχές του ΑΠΘ την Τρίτη 10 Μαρτίου 2020. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένας καταιγισμός μηνυμάτων που αφορούσαν την προστασία της δημόσιας υγείας αλλά και τη λειτουργία του Πανεπιστημίου. Στο πλαίσιο αυτό, η αντίδραση των Πρυτανικών Αρχών και του Τμήματος Γεωλογίας ακολούθησαν το πνεύμα της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου του Υπουργείου. Γινόταν λοιπόν σαφές ότι η εκπαιδευτική λειτουργία δεν αναστέλλεται, αλλά συνεχίζεται κανονικά με εξ αποστάσεως μαθήματα που υποστηρίζονται με ηλεκτρονικά μέσα.
Στα μηνύματα που λαμβάνουμε συνεχώς από το Κέντρο Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (ΚΗΔ) του ΑΠΘ δίνονται σαφείς οδηγίες και διευκρινήσεις για τις δυνατότητες που έχουμε και για τα εργαλεία που μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Το ΚΗΔ είναι η υπηρεσία του ΑΠΘ που διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των δικτυακών και υπολογιστικών υποδομών του Ιδρύματος και είναι στελεχωμένο με πολύ αξιόλογο προσωπικό. Τις οδηγίες αυτές τις αναλύει με ακόμη πιο λεπτομερή τρόπο στα ηλεκτρονικά μηνύματά του ο Πρόεδρος του Τμήματος Γεωλογίας κ. K. Παπαζάχος, που απευθύνεται τόσο στο προσωπικό όσο και στους φοιτητές του Τμήματος, με την προτροπή της συνέχισης των μαθημάτων. Παράλληλα υπάρχει συνεχής ενημέρωση και από την υπηρεσία ηλεκτρονικών μαθημάτων e-learning του ΑΠΘ.
Άρα παρά το αρχικό μας ξάφνιασμα, καταλάβαμε ότι έχουμε πλήρη υποστήριξη, και σε επίπεδο τεχνικό και υποδομών, αλλά και σε επίπεδο συμπαράστασης από το Πανεπιστήμιο και προσωπικά του ίδιου του Πρύτανη κ. Ν. Παπαϊωάννου. Το Πρόγραμμα Διδασκαλίας εξ Αποστάσεως διαμορφώθηκε και αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Τμήματος Γεωλογίας, με την διευκρίνιση ότι θα ενημερώνεται διαρκώς. Η ανταπόκριση των συναδέλφων Καθηγητών ήταν άμεση, και σχεδόν το σύνολο των υποχρεωτικών και επιλογής μαθημάτων διδάσκεται πλέον στους φοιτητές.
Η αρχή ήταν κάπως περίεργη και όλοι αισθανόμασταν άβολα, και οι φοιτητές και εμείς. «Καλημέρα!». «Καλημέρα» ήταν η άμεση απάντηση με πολλά μηνύματα στην οθόνη του υπολογιστή από τους συμμετέχοντες φοιτητές…. «Με ακούτε;». Πολλά «Ναι» εμφανίστηκαν και πάλι στην οθόνη. «Την παρουσίαση σε Power Point» την βλέπετε; Και έτσι άρχισε το πρώτο μάθημα που ολοκληρώθηκε με επιτυχία, αφού ο αριθμός των φοιτητών που συμμετείχαν ήταν ο ίδιος με τους «δια ζώσης», ίσως και μεγαλύτερος. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος υποβάλλονται ερωτήματα τα οποία τα αναλύουμε εκείνη την στιγμή. Η οδηγία όμως από τον Πρόεδρο του Τμήματος είναι σαφής: «Να κάνετε διαλείμματα για κάθε ώρα μαθήματος αφού η παρακολούθηση στην οθόνη του υπολογιστή είναι ιδιαίτερα κουραστική».
Τα προβλήματα ήταν ελάχιστα και ξεπεράστηκαν με κοινή προσπάθεια και υπομονή από τους φοιτητές. Η υπερφόρτωση του διαδικτύου σε ώρες αιχμής με αποτέλεσμα τη σύντομη διακοπή σύνδεσης, καθώς και η αδυναμία φόρτωσης στο σύστημα αρχείων με μεγάλο μέγεθος, αντιμετωπίστηκαν άμεσα. Η συνεχής υποστήριξη από το ΑΠΘ μας κάνει να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι.
Σε όλη αυτήν την δυσάρεστη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο εμείς συνεχίζουμε να λειτουργούμε καθημερινά, με αισιοδοξία ότι σύντομα θα επανέλθουμε στις γνώριμες συνθήκες εργασίας. Και επειδή σημαντικό κομμάτι της ενασχόλησής μας, εκτός από την εκπαίδευση, αποτελεί η έρευνα και η συγγραφή δημοσιεύσεων, υπάρχει αρκετός χρόνος για μελέτη και γράψιμο. Και πάλι οι υποδομές του ΑΠΘ μας βοηθούν και μας δίνουν την δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση από το σπίτι σε πλήθος διεθνών περιοδικών και συγγραμμάτων, μέσω των ηλεκτρονικών πηγών και των βιβλιογραφικών βάσεων που διατηρεί η Βιβλιοθήκη του ΑΠΘ.
Οι νέες συνθήκες δεν είναι εύκολες, ούτε η δια ζώσης διδασκαλία αντικαθίσταται από τα εξ αποστάσεως μαθήματα. Όμως προσαρμοζόμαστε στα νέα δεδομένα! Και στην καθημερινότητά μας προσπαθούμε για το καλύτερο, επικοινωνούμε με τους φοιτητές μας με e-mail για εκπαιδευτικά θέματα, αλληλεπιδρούμε, μελετούμε και… μένουμε στο σπίτι για την προστασία όλων μας!
Διαβάστε επίσης: Πώς ο κορονοϊός «άλλαξε» το ΑΠΘ — Υπάρχει επιστροφή από το μέλλον;
Αγγελική Η. | Φαρμακοποιός
Την Κυριακή αμέσως μετά τις ειδήσεις των πρώτων νεκρών στην Ιταλία, σκέφτηκα να παραγγείλω μάσκες και αντισηπτικά. Δευτέρα πρωί κανένας προμηθευτής δεν είχε μάσκες, αντισηπτικά ελάχιστα ήδη. Την ίδια μέρα ο κόσμος άρχισε να τα ζητάει σαν τρελός. Όμως καμία αποθήκη και προμηθευτής δεν έδινε. Την Παρασκευή άρχισαν να έρχονται κάποια κομμάτια με αυξημένες τιμές. Οι μάσκες με 1 ευρώ χονδρική. Και εκεί μπαίνει το ερώτημα, όταν στην Ιταλία φτάσανε να αγοράζουν πανάκριβα, να πάρω να εξυπηρετήσω έστω σε τέτοια τιμή ή να μην έχω ούτε για μένα; Και πήρα… Για να μην τα πολυλογώ, στο σήμερα φτάσαμε τα φαρμακεία να είμαστε υπόλογοι για αισχροκέρδεια ενώ στην αγορά πουλιούνται δήθεν αντισηπτικά χωρίς αλκοόλη στα 3 ευρώ τα 500ml. Εμείς φροντίσαμε, νομίζω οι περισσότεροι, να πουλάμε αξιοπρεπή προϊόντα που τηρούν τις προδιαγραφές. Δεν φταίμε αν η αγορά και η ζήτηση μας ανάγκασαν να αγοράσουμε πιο ακριβά. Στο σήμερα, η Επιτροπή Ανταγωνισμού μας εξαναγκάζει να παρουσιάσουμε τιμολόγια του 2019, μας εξετάζει στο μικροσκόπιο, η κυβέρνηση με υπουργική απόφαση μας ανακοίνωσε ότι θα πληρωθούμε το 80% από τις συνταγές του ΕΟΠΥΥ. Σε αυτές τις εχθρικές συνθήκες, εγώ σαν φαρμακοποιός είμαι εκεί, στην πρώτη γραμμή απέναντι από ανθρώπους που έχουν δέκατα, βήχουν, και παλεύω να μείνω όρθια, να συμβουλεύσω τον ασθενή, τον παππού, τη γιαγιά, πώς να φορέσει τα γάντια, να τα πετάξει, πόσο συχνά να βάζει αντισηπτικό, κι έχω εχθρό όλους αυτούς που τον στρέφουν εναντίον μου, που τον ωθούν να μη με σέβεται, που δεν μαζεύουν τα φθηνά ψεύτικα αντισηπτικά από την αγορά και δεν του εξηγούν ότι δεν αισχροκερδώ αλλά παλεύω να του δώσω πραγματικό προϊόν και αυτό μου κοστίζει γιατί δεν υπάρχει σε επάρκεια. Καταθέτω περισσότερο το αδιέξοδο στο κομμάτι “τιμές και επάρκεια” και την επίθεση που δέχεται κάθε μέρα το μέσο φαρμακείο από τους συμπολίτες, που είναι έξαλλοι και πεπεισμένοι, ακούγοντας το “υπάρχει επάρκεια” από τους υπουργούς, ότι τους κλέβουμε.
Διαβάστε επίσης: Αντιμέτωποι με πελάτες σε κατάσταση πανικού βρέθηκαν οι φαρμακοποιοί
Σάκης Αποστολάκης | Υπάλληλος Delivery
Να σας πω λοιπόν πώς διαμορφώνεται η κατάσταση με το ντελίβερι. Τι γίνεται με ταχυδρομικές, κούριερ, και σούπερ μάρκετ δεν μπορώ να ξέρω. Αλλά βλέπω τι γίνεται στο θέμα του έτοιμου φαγητού. Η δουλειά λοιπόν έχει πέσει. Εμφανώς! Οι παραγγελίες μειώθηκαν και μειώθηκαν και οι ώρες απασχόλησης. Τώρα, τι σημαίνει αυτό για κάποιον ο οποίος αμείβεται με 4 ευρώ την ώρα, μπορείτε να το υπολογίσετε και μόνοι σας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ένας εργαζόμενος σε ντελίβερι φαγητού (πίτσα, σάντουιτς κλπ) αμείβεται με 4 ευρώ την ώρα. Οπότε, do the math που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, που έχουν την ατυχία να έχουν πρωθυπουργό τον Μπόρις Τζόνσον. Σε απλά μαθηματικά, αν κάποιος δουλεύει 12 ώρες πενθήμερο, βγάζει 250 ευρώ τη βδομάδα. Αν πέσει στα 150 ευρώ τη βδομάδα, μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο μειώνεται το μηνιαίο εισόδημα. Από αυτά πληρώνονται φυσικά βενζίνες, σέρβις, αναλώσιμα, βλάβες κλπ.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν δύο κατηγορίες. Αυτοί που δεν θέλουν να συνεχίσουν να δουλεύουν και να έρχονται σε επαφή με αρκετό κόσμο καθημερινά και μετά να πηγαίνουν σπίτι και να μεταφέρουν στην οικογένειά τους ό,τι μπορεί να έχουν αρπάξει, και αυτοί που ναι μεν δεν θέλουν να δουλέψουν, αλλά έχουν ανάγκη ακόμα και το μειωμένο μεροκάματο και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Η λύση βέβαια δεν είναι να κλείσουν σαντουιτσάδικα ή πιτσαρίες κλπ. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών, εργάζονται με μισά ένσημα. Αυτό βέβαια δεν είναι καμία συνταρακτική αποκάλυψη. Το γνωρίζουν όλοι. Κυβερνήσεις, κόμματα, σωματεία, ομοσπονδίες εργαζομένων, εργατικά κέντρα, όλοι. Οπότε, σε περίπτωση που η κυβέρνηση κλείσει αυτά τα καταστήματα και δώσει αποζημιώσεις στους ντελιβεράδες, το ποσό θα είναι ελάχιστο. Και θα αφορά επίσης ελάχιστους. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν με “μαύρα”. Είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως “αδήλωτη εργασία”. Και όλοι οι παραπάνω, κυβερνήσεις, κόμματα κλπ, ξέρουν πολύ καλά πού υπάρχει.
Οι ντελιβεράδες λοιπόν συνεχίζουν να δουλεύουν και να εξυπηρετούν τον κόσμο που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πίτσα ή πιτόγυρο. Παρόλα αυτά όμως, αρχίζει να αλλάζει η συμπεριφορά του κόσμου απέναντί τους, παρά το ότι αυτοί συνεχίζουν να δουλεύουν και να τους εξυπηρετούν. Και αυτό γιατί πολύς κόσμος άρχισε να φοβάται την επαφή. Οπότε πολλές είναι οι παραγγελίες πλέον που γίνονται μέσω ίντερνετ και πληρώνονται μέσω πιστωτικής κάρτας. Στη γλώσσα των ντελιβεράδων, η πιστωτική κάρτα ονομάζεται “πιστόλι”. Γιατί η πλειοψηφία αυτών που πληρώνουν πιστωτική κάρτα δεν δίνουν πουρμπουάρ. Αυτό βέβαια είναι κάτι συνηθισμένο. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Το καινούργιο είναι να μη σου ανοίγουν την πόρτα. Ζητάνε να αφήσει ο ντελιβεράς την παραγγελία μπροστά στην πόρτα, να χτυπήσει το κουδούνι και να φύγει και μετά να ανοίξουν να την πάρουν. Κάτι το οποίο, προσωπικά, θεωρώ μεγάλη αγένεια. Δεν είναι δυνατόν ο ντελιβεράς να είναι καλός για να σου φέρει το φαγητό σου στην πόρτα σου, αλλά να μην αξίζει μία καλημέρα, μία καλησπέρα, ή ένα ευχαριστώ. Θα πει κανείς “ρε φίλε αυτή είναι η δουλειά σου. Να πηγαίνεις παραγγελίες. Γι αυτό πληρώνεσαι.” Φυσικά γι’ αυτό πληρώνομαι. Όσο πληρώνομαι τέλος πάντων. Αλλά αυτό που δεν σκέφτεσαι είναι ότι θα πληρωνόμουν έτσι κι αλλιώς, ακόμα και δεν παρήγγελνες από του διαόλου κέρατο, επειδή λιγουρεύτηκες να φας πιτόγυρο ή πίτσα ή οτιδήποτε άλλο. Και δε θα έκαιγα και βενζίνη, που για μένα είναι ένα σοβαρό καθημερινό έξοδο που μπορεί να φτάνει και τα 200 ευρώ το μήνα, οπότε αντιλαμβάνεστε πώς διαμορφώνεται το μηνιαίο εισόδημα. Δεν θέλω καν να σχολιάσω το γεγονός ότι προτιμάς να πάρεις την παραγγελία σου από το πανβρώμικο χαλάκι της εισόδου σου και να την ακουμπήσεις πάνω στο τραπέζι σου ή στα πόδια σου για να αράξεις στον καναπέ και να περιδρομιάσεις, αντί να την πάρεις από το χέρι του ανθρώπου που σου την έφερε, ο οποίος και γάντια φοράει και πλένεται συχνά με σαπούνι και αντισηπτικό, για τη δική του κυρίως προστασία. Όχι βέβαια ότι είναι κανόνας αυτή η συμπεριφορά. Αυξάνεται όμως. Και, όπως και οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, έτσι και οι ντελιβεράδες, είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν αυτές τις μέρες, ακόμα κι αν δεν το θέλουν.
Διαβάστε επίσης: Από τη δημοσιογραφία στο ντελίβερι
Ανώνυμος/η | Υπάλληλος υποκαταστήματος αλυσίδας εκπτωτικών σούπερ μάρκετ
Καταρχάς σε εμάς άργησαν να έρθουν έστω και τα βασικά, όπως τα γάντια, που μας τα έφεραν μετά τις 15 Μαρτίου. Τα μέτρα από την κυβέρνηση δεν τηρούνται, παρά μόνον σε πολύ extreme καταστάσεις, συνήθως τα πρωινά, που υπάρχει πολύ μεγάλη κίνηση. Υπάλληλοι με βήχα και άλλα συμπτώματα ίωσης σχεδόν τους επιβάλλεται να έρχονται λόγω έλλειψης προσωπικού. Στις αποθήκες δουλεύουν 10ωρα – 12ωρα λόγω των μεγάλων παραγγελιών που γίνονται από τα καταστήματα και αμφιβάλω αν πληρώνονται οι ώρες. Ο κόσμος έχει γενικά γραμμένο τον υπάλληλο και ενώ πολλοί θα πουν «Δεν συμφωνώ με το να είναι ανοιχτά τις Κυριακές τα σούπερ μάρκετ», από πίσω κουβαλούν τέσσερις σακούλες ψώνια. Δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό για να βεβαιώνεται ότι ο κόσμος τηρεί τις αποστάσεις και ότι φοράει γάντια. Όσο για τους υπαλλήλους, είμαστε σε γενικές γραμμές όλοι υπό κατάρρευση, λόγω και της παραπάνω δουλειάς αλλά και της ανοργανωσιάς, που επικρατούσε και παλιότερα, απλά τώρα αρχίζει να σε φθείρει ακόμα παραπάνω. Υπερωρίες, που έτσι και αλλιώς εμείς κάναμε, τώρα γίνονται ακόμα περισσότερο. Ένα θετικό σε αυτό είναι ότι αναγκάζονται τώρα και μας τις πληρώνουν. Προσλήψεις ούτε για πλάκα, αλλά ακόμα και να γινόντουσαν, λόγω της ανοργανωσιάς, μέχρι να ενσωματωθεί ένα άτομο πλήρως στο κατάστημα, περνούν πολλοί μήνες, όλα γίνονται εμπειρικά, δεν υπάρχει μεθοδολογία σε τίποτα. Τα νεύρα όλων είναι στην τσίτα με αποτέλεσμα καθημερινά να γίνονται μικρές διενέξεις ανάμεσα σε εμάς και σε πελάτες, που γενικά δεν βοηθάει ούτε εμάς ούτε αυτούς.
*Όλες οι φωτογραφίες είναι εικόνες αρχείου.
