Πόσο ωραία ήταν η πόλη σήμερα!

Εικόνες: Φανή Τρυψάνη/Motion Team

Της Θεσσαλονίκης της πάει πολύ το φθινόπωρο. Ίσως πιο πολύ από κάθε εποχή. Είναι μια διαρκής γιορτή η ζωή στην πόλη από το τέλος του καλοκαιριού μέχρι τα Χριστούγεννα. Με όλα τα βάσανα της πόλης, την αποβιομηχάνιση, τη φτώχεια που τη μαστίζει από το ΄90 και δώθε, την έλλειψη έργων που θα έκαναν τη ζωή της καλύτερη, το μποτιλιάρισμα και την κακοποίηση του δημόσιου χώρου. Παρά τα όσα μας χαλάνε. Αυτό το κείμενο δεν θέλει να μιλήσει για αυτά. Το κάνουμε κάθε μέρα εξάλλου.

Αυτό το κείμενο θέλει να μιλήσει για τα συναισθήματα μιας όμορφης Κυριακής όπως η σημερινή. Με την αγορά γεμάτη κόσμο από το πρωί, την παραλία να φλέγεται στα χρώματα του ήλιου το απόγευμα, τις παρέες των παιδιών που περιμένουν υπομονετικά στις ουρές του Φεστιβάλ, συνεχίζοντας με υπέροχο τρόπο μια παράδοση 58 χρόνων, όπως έκαναν κάποτε οι παππούδες του και μετά οι γονείς τους για να κοινωνήσουν την πιο όμορφη μαζική μέθεξη της χρονιάς.

Αλλά και όσοι δεν βρίσκονται στο Φεστιβάλ και απλά ακούνε ή μιλάνε για αυτό, όλοι αυτοί που περίμεναν ώρες υπομονετικά για να μπουν στο Αβέρωφ και εκείνοι που λιάζονταν στη πρώτη προβλήτα και οι χιλιάδες που γέμισαν τα εστιατόρια και τα καφέ και τους άλλους που ξεμάκρυναν χέρι χέρι μέχρι το Ποσειδώνιο. Στον ωραιότερο ορίζοντα της Ελλάδας.

Ήταν μια ευλογημένη Κυριακή η σημερινή, μια Κυριακή που η πόλη έμοιαζε σκηνικό ταινίας. Που το μαζί αντικατέστησε το μόνος της εποχής. Που τα χέρια που κρατούσαν σφιχτά άνθρωποι στην βόλτα τους, που τα φιλιά που δίνονταν από φίλους και γνωστούς που συναντιόταν τυχαία, ήταν το καύσιμο για να αντέχουμε.

Και είναι αυτές οι υπέροχες εικόνες της Φανής που είδα απόψε και με παρότρυναν να γράψω όσα εγώ αισθάνθηκα από το πρωί και φαντάζομαι και χιλιάδες άλλοι. Για μια μέρα, για μια στιγμή ήταν όμορφα, αισιόδοξα, ξανά κανονικά. Και ας μας πνίγουν τα ζόρια. Μια Κυριακή δικαιούμαστε να είμαστε ευτυχισμένοι.