Σήμερα, στη Χαλκιδική, αλίμονο αν δε νικήσει η αγάπη
Να επικρατήσει και να νικήσει στο τέλος η αλληλεγγύη.
«Ήθελα η αγάπη να μεγαλώσει πάλι σαν το κομμένο χορτάρι. Να μεγαλώσει αλλιώς, σαν τα δόντια των παιδιών, σαν τα μαλλιά, σαν τα νύχια των χεριών. Να μεγαλώσει όπως θέλει» / Το Αγρίμι της Καρδιάς, Χέρτα Μύλερ, μτφρ. Γιώτα Λαγουδάκου, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2013
Σήμερα το πρωί οι πόρτες στα σχολεία του Πολυγύρου ανοίγουν διάπλατα για να υποδεχτούν το διαφορετικό, όχι το ξένο. Στο Γυμνάσιο, το Λύκειο και το ΕΠΑΛ της πρωτεύουσας του νομού Χαλκιδικής, 27 ανήλικα προσφυγόπουλα από το Αφγανιστάν, με την τσάντα τους στον ώμο, θα περάσουν το κατώφλι για να μηδενίσουν το κοντέρ των περιπετειών τους και να κάνουν μια νέα αρχή. Μια έναρξη με γενναία δόση κανονικότητας, όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο σε τούτο τον πλανήτη.
Τα παιδιά του πολέμου, όπως τρυφερά τα χαρακτηρίζει η διευθύντρια Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χαλκιδικής, Κατερίνα Τσέκου, θα ξεκινήσουν τα μαθήματα αρχικά ως ακροατές και μετέπειτα αναμένεται να δημιουργηθούν τμήματα υποδοχής από το υπουργείο Παιδείας και να προσληφθούν φιλόλογοι προκειμένου να τους διδάξουν την ελληνική γλώσσα.
Τα ανήλικα προσφυγόπουλα, 15 έως 17 ετών, φιλοξενούνται εδώ και ένα μήνα σε ξενοδοχείο της περιοχής, υπό την προστασία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Η εγγραφή τους στο σχολείο δεν έγινε άμεσα, προκειμένου να ολοκληρωθούν οι ιατρικές τους εξετάσεις, αλλά αυτός ο χρόνος αναμονής δεν πέρασε άκαρπος.
«Από την πρώτη στιγμή, μερίδα των συμπολιτών μας που τα καλοδέχτηκαν ήδη, έχουν πάει στη δομή φιλοξενίας ρούχα, φαγητά, είδη πρώτης ανάγκης κ.α. ενώ εθελοντές και συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί προσφέρθηκαν να τους βοηθήσουν με μαθήματα μέχρι να ξεκινήσουν στο σχολείο. Την περασμένη Παρασκευή, δημιουργήθηκε μια μεγάλη ομάδα ατόμων που τα συνόδευσε στο άναμμα του χριστουγεννιάτικου δένδρου και στη συνέχεια βγήκε μαζί τους για ένα τσάι», αναφέρει στην Parallaxi η κ. Τσέκου.
Η ίδια δηλώνει αισιόδοξη για την ένταξη των παιδιών στην τοπική κοινωνία, παρά τις ξενοφοβικές αντιδράσεις που εκφράστηκαν το προηγούμενο διάστημα από κατοίκους του Πολυγύρου.
«Κυρίως οι αντιρρήσεις είχαν να κάνουν με το κτιριακό ζήτημα γιατί στα σχολεία του Πολυγύρου φοιτούν πολλοί μαθητές, αλλά τα προσφυγόπουλα για τα οποία μιλάμε είναι λίγα, δεν θα προκύψει πρόβλημα. Έπειτα, στην ενημέρωση που κάναμε προς τους γονείς, ακούστηκαν από μετριοπαθείς αντιρρήσεις μέχρι ακραίες, αλλά τα παιδιά τα ίδια είναι αυτά που θα δώσουν τις απαντήσεις μέσα από τη συνύπαρξή τους», σημειώνει.
«Τα προσφυγόπουλα ήδη μας έχουν πει ότι νιώθουν πως στον τόπο μας είχαν την πιο ζεστή υποδοχή σε σύγκριση με όσα μέρη έχουν περάσει. Προφυλάχθηκαν και θεωρούν ότι είναι καλοδεχούμενοι στον Πολύγυρο. Πολύ θετική ήταν και η στάση της εκκλησίας, με τα θετικά κηρύγματα που έκανε τις Κυριακές. Δεν είναι μόνο οι ακραίες φωνές που ακούγονται, ας μην ξεχνάμε ότι εδώ είναι η πρώτη φορά που λειτουργεί τέτοια δομή φιλοξενίας και με τον καιρό θα εξαλειφθούν οι φόβοι», καταλήγει η κ. Τσέκου.
Τα σημάδια μέχρι στιγμής μόνο θετικά μπορούν να χαρακτηριστούν και ευχόμαστε να μη γίνει ο Πολύγυρος Σκούταρι Σερρών. Να επικρατήσει και να νικήσει στο τέλος η αλληλεγγύη.
