Στα 25 του ο Θεσσαλονικιός Γιώργος έχει κάνει όσα δεν έκανες ποτέ σου!

Λέξεις – Συνέντευξη: Στέλλα Παϊσανίδη | Εικόνες: Ελπίδα Νικολαϊδου

H μέχρι πρότινος παρατεταμένη καλοκαιρία, στάθηκε πριν από μέρες μια καλή αφορμή για να βγω εκεί έξω και να γνωρίσω κόσμο που έχει πραγματικά κάτι να μου πει και που σίγουρα θα θυμάμαι για καιρό. Χωρίς καθόλου σκέψη, μπορώ να πω ότι ανάμεσα σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται ο Γιώργος Ορφανίδης.

Ο Τζώρτζης -όπως τον αποκαλούν οι φίλοι- κερδίζει επάξια σήμερα μια θέση στις γραμμές μου, μιας και καθώς μου διηγείται τη ζωή, τα πιστεύω του, μοιάζει να έχει επιλέξει μια πορεία αλλιώτικη, που αποκλίνει κατά πολύ από τα συνηθισμένα.

25 ετών και πλήρως συνειδητοποιημένος, ο Γιώργος με ένα πλατύ και αυθεντικό χαμόγελο περιγράφει πώς  η ζωή του είναι από προσωπική επιλογή βασισμένη στο Πανεπιστήμιο, τα μαθήματα, τις διαλέξεις, τα συνέδρια και την έρευνα.

Ένα διδακτορικό σε εξέλιξη στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στο τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ σε συνεργασία με τη φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Τουλούζης. Παράλληλα, ένα δεύτερο μεταπτυχιακό  στην Πολιτιστική Διαχείριση και Επικοινωνία αλλά και βλέψεις για την απόκτηση λίαν συντόμως ενός ακόμη πτυχίου, αυτή τη φορά Ιταλικής Φιλολογίας. Κι όλα αυτά επαναλαμβάνω στα… 25 του χρόνια.

Ω ναι, μόλις κατάλαβες γιατί αυτός ο Θεσσαλονικιός διαφοροποιείται από τους υπόλοιπους. Κι είναι τα μάτια του που μαρτυρούν την πραγματικά μεγάλη του αγάπη για το βασικό αντικείμενο μελέτης του, την αρχαιολογία.

Μια λαμπρή και μακρά πορεία τόσο… σύντομα

«Δεν το είχα πάντοτε στο μυαλό μου, ότι θα ασχοληθώ ακριβώς με αυτόν τον τομέα και σε τόσο μεγάλη εξειδίκευση, απλά από μικρός μου αρέσει ο πολιτισμός. Ήθελα να θεραπεύσω την επιστήμη την οποία υπηρετώ. Αρχικά έκανα μεταπτυχιακές σπουδές σε μια “συμβατική” περίοδο της Ύστερης Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα. Αυτό, όμως, δεν με κάλυπτε. Ήθελα να μπορέσω να επικοινωνήσω και να προωθήσω αυτό το οποίο γνωρίζω, την τέχνη, γι’ αυτό και μετά έκανα το δεύτερο μεταπτυχιακό, όμως ούτε και αυτό με κάλυπτε γιατί έχω και μια άλλη πολύ μεγάλη αγάπη, τη λογοτεχνία και γι’ αυτό αποφάσισα να εντρυφήσω και στο κομμάτι της λογοτεχνίας, όχι την ελληνική, αλλά την ιταλική. Δεν το κάνω απλώς για να μαζέψω πτυχία, αλλά μου αρέσει να διαβάζω».

«Ήμουν ένας καλός μαθητής, επιμελής, με αριστεία, στη σημαία, τα γνωστά και μου άρεσε πολύ. Πέρα από το πολύ διάβασμα συμμετείχα σε όλες τις ομάδες, τις χορωδίες, την ομάδα θεάτρου, τους διαγωνισμούς ρητορικής, ζωγραφικής, ό,τι έβλεπα πως έχει σχέση με τέχνη και ανθρωπιστικές σπουδές ήμουνα μέσα», συνεχίζει.

Κι όμως, όλα τα παραπάνω είναι εφικτά με κάποιο κόστος. Καταρχάς, με ψυχολογικές μεταπτώσεις, λέει ο ίδιος και σημειώνει: «Μπορεί να ξυπνήσω με χαρά και μετά το βράδυ να είμαι πολύ λυπημένος. Πρώτα από όλα, το διαχειρίζομαι εφόσον έχω επιτυχία. Όταν κάτι δεν μου πετυχαίνει όπως το έχω στο μυαλό μου, δεν το βάζω κάτω, θεωρώ πως είναι φυσιολογικό η ζωή να έχει αποτυχίες».

Και μέσα σε όλα αυτά το bullying: «Έχω δεχθεί bullying του τύπου γιατί ασχολείσαι με την Tέχνη, αυτό δεν σου προσφέρει χρήματα, ή η Τέχνη δεν είναι ουσιαστικά επιστήμη».

Το μυστικό της επιτυχίας

«Εκ πρώτης όψεως μια τέτοια επιλογή μοιάζει πολύ δύσκολη. Αλλά, αν κάποιος το καλοσκεφτεί και οργανωθεί δεν είναι. Αλλά, φυσικά, είναι και θέμα χαρακτήρα», απαντά και προσθέτει «Mυστικό είναι η αγάπη για το αντικείμενο, το γεγονός ότι αγαπάω το αντικείμενο στην πολύ βαθειά του διάσταση».

H διαδρομή προς την επιτυχία παραδέχεται επίσης πως έχει να κάνει και με τις δημόσιες σχέσεις ειδικά αν θέλει κανείς να ασχοληθεί με την ακαδημαϊκή κοινότητα. «Αυτό είναι και φυσιολογικό και αφύσικο. Είναι φυσιολογικό γιατί δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι μόνοι μας, είμαστε ένα πολιτικό και κοινωνικό ον».

Ψυχαγωγία αλλά και διασκέδαση

Η ψυχαγωγία, έχει πάντοτε μια θέση στην προσωπική ατζέντα του Γιώργου. Όταν χαλαρώνει διαβάζει λογοτεχνία, κυρίως ποίηση, ενώ μεγάλη του αγάπη είναι η ελληνική και ιταλική ποίηση. Ακόμη, του αρέσει να βλέπει «ταινίες κοινωνικές ή πολύ δραματικές και γιατί όχι αμερικάνικες ταινίες». Μάλιστα, δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του χωρίς να δει τηλεόραση. Από προγράμματα του αρέσουν «σίριαλ καθημερινά, δραματικά και ριάλιτι». Επιδιώκει κιόλας να βλέπει κάτι πιο «ελαφρύ» για να αλλάζει και όψη για το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Φίλοι και οικογένεια

Ένα ιδιαίτερο κομμάτι για τον Γιώργο Ορφανίδη είναι φυσικά η οικογένεια και οι φίλοι του. Oι γονείς του τονίζει πως είναι πολύ υποστηρικτικοί και δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο.

Όσο για τους φίλους, με την πραγματική έννοια του όρου, έχει ελάχιστους, διαφορετικού φύλου, διαφορετικής ηλικίας, πάντως είναι όλοι πολυπράγμονες.

Σκέψεις για το μέλλον

Όπως ακριβώς το παρόν είναι για τον Γιώργο Ορφανίδη τόσο ξεκάθαρο, έτσι και το μέλλον δείχνει να έχει ήδη αποκαλυφθεί στο μυαλό του.

«Μακροπρόθεσμα σκέφτομαι τον εαυτό μου σε ένα γραφείο με πάρα πολλά βιβλία, χειρόγραφα, αγαλματίδια και να ασχολούμαι με την έρευνα, είτε είμαι ερευνητής, είτε καθηγητής. Προτιμώ να είμαι ένας αρχαιολόγος σε γραφείο όχι σε σκάμμα έχω κάνει βέβαια και σε γραφείο και δεν φοβάμαι τη σκόνη» .

Ο Γιώργος, η Θεσσαλονίκη, τα μνημεία και το… μετρό  

Τι έχει στ’ αλήθεια να πει ο Γιώργος για τον κόσμο που κάθεται σε χώρους όπως η Ροτόντα, η Ναυαρίνου, η Ρωμαϊκή Αγορά, η Αγίας Σοφίας; Τι για το μετρό, τα αρχαία στο σταθμό Βενιζέλου και τη Θεσσαλονίκη εν γένει;

«Θεωρώ ότι είναι καλό τα μνημεία να είναι τόσο ανοιχτά/προσβάσιμα στους κατοίκους όλης της πόλης και να είναι και χώροι που να βγάζουν αυτήν την οικειότητα. Μπορεί κάποιος να κάτσει στον χώρο του μνημείου, να κάνει οτιδήποτε στα όρια του φυσιολογικού γιατί έχω δει και πράξεις μη δόκιμες. Άλλωστε πολλά μνημεία φτιάχτηκαν γι ‘ αυτό το λόγο».

Όσο για το μετρό σχολιάζει: «Θα έπρεπε να έχει ήδη γίνει, να έχει εγκαινιαστεί», ενώ για τα αρχαία Βενιζέλου πως «θα πρέπει να παραμείνουν εκεί όπου βρέθηκαν σαφέστατα».

Αλλά και με τη Θεσσαλονίκη, ο Γιώργος δεν φαίνεται και τόσο ικανοποιημένος…

«Oμολογώ ότι δεν μου αρέσει πολύ. Θεωρώ ότι έχει μια εσωστρέφεια ως πόλη, δεν είναι ούτε χωροταξικά, ούτε σε επίπεδο πληθυσμιακής σύνθεσης και σε επίπεδο παιδείας όπως άλλες ευρωπαϊκές πόλεις». 

Αντί επιλόγου

Ο Γιώργος Ορφανίδης έχει χαράξει ήδη από πολύ νωρίς μια πορεία που σε πολλούς μοιάζει εξωπραγματική. Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι πως για τον ίδιο όλα τα βήματά του είναι απολύτως κατανοητά και συμβατά με τα θέλω του. Και αυτό είναι τελικώς που μετράει: πως εμείς τελικά ορίζουμε τον «πρόλογο» αλλά και τον «επίλογό» μας, μακριά και πέρα από τους άλλους…