Η στενάχωρη εγκατάλειψη της οδού Μοναστηρίου

Η οδός Μοναστηρίου υπήρξε η ένδοξη είσοδος της Θεσσαλονίκης. Ο δρόμος που μέχρι τα χρόνια του ογδόντα μπαίναμε στην πόλη. Από όπου και αν ερχόμασταν. Ο δρόμος που έσφυζε από ζωή. Εκεί που περνούσαν τα ΚΤΕΛ από την επαρχία για να καταλήξουν στις παρυφές της πόλης, οι κούρσες και οι αραμπάδες παλαιότερα. Ο δρόμος που υποδέχονταν στη μεγάλη πόλη. Γεμάτος με γεωργικά μηχανήματα, αυτοκινητοβιομηχανίες, παράξενες ταμπέλες που διαφήμιζαν τσιμούχες, εστιατόρια που τρώγαν τα συνεργεία και ζωή.

Ο δρόμος άρχισε να ερημώνει εδώ και χρόνια. Νέες προσπάθειες έγιναν. Σούπερ μάρκετ που εξυπηρετούν τις καινούργιες συνοικίες απρόσωπων οικοδομικών μπλοκ της Μενεμένης, λίγο το ΕΠΑΛ, αστυνομικά μέγαρα. Λίγες όμως. Η εικόνα του δρόμου, από το παρατημένο οδόστρωμα μέχρι τα δεκάδες κλειστά κτίρια που άλλοτε έσφιζαν από ζωή, τα άπειρα Ενοικιάζεται προδίδουν την εικόνα της εγκατάλειψης.

Στη Μοναστηρίου η πόλη δεν στέκεται εδώ και καιρό. Την προσπερνά βιαστικά, σαν να βρίσκεται σε ενδιάμεσο τούνελ, ανάμεσα στη ζωή εντός και εκτός. Η Μοναστηρίου μοιάζει με κάτι σκηνικά, κάτι ντεκόρ σε ξεχασμένα στούντιο του Χόλιγουντ που γυρίστηκαν ένδοξες ταινίες αλλά πια είναι σκέτα ντουβάρια, ξεχασμένα από θεό και ανθρώπους.

Ίσως το μέλλον του δρόμου να είναι καλύτερο καθώς την 1 Σεπτεμβρίου 2017, η αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης  Βούλα Πατουλίδου και ο δήμαρχος Αμπελοκήπων-Μενεμένης  Λάζαρος Κυρίζογλου, υπέγραψαν την προγραμματική σύμβαση που αφορά τη Συντήρηση-ασφαλτόστρωση της οδού Μοναστηρίου με συνολική δαπάνη 496.000 ευρώ έργο που πρόκειται να ολοκληρωθεί σε 30 μήνες. Ως το τέλος του χρόνου θα ξεκινήσει λένε η ανάπλαση της. Μακάρι…