Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ακόμη μαγαζί που πουλά συλλεκτικά περιοδικά, εφημερίδες και παλιά βιβλία

Πάνω από την στάση Βενιζέλου του μετρό, υπάρχει μία γειτονιά που έχει γίνει τάση και είναι σα να μπαίνεις σε μια χρονοκάψουλα.

Εκεί όπου τα μίνιμαλ φρέσκα στέκια κλέβουν την καρδιά των νέων και κοντοστέκονται πλάι σε μαγαζιά που κρατούν φυλαγμένα εντός τους ιστορίες χρόνων.

Το μάτι σου μπορεί να ξεκλέψει εικόνες από παλιά ζαχαροπλαστεία, ιστορικά ξηροκαρπάδικα, μικρούς εμποράκους που πουλούν σιδερικά, ακόμη και παραδοσιακά παλιά ψιλικατζίδικα που εντός τους μπορείς να βρεις εφημερίδες και βιβλία που θα σου δώσουν τη δυνατότητα μία μικρή αναδρομή στην παλιά Θεσσαλονίκη.

Στην οδό Ζαλίκη, ο κ. Κωνσταντίνος Δαβιδόπουλος από το 2007, κρατά μία συνήθεια που με τα χρόνια αργοσβήνει και μένει αναμμένη μονάχα από λίγους, πια. Σε κάθε γωνιά του καταστήματός του, το μάτι σου πέφτει σε περιοδικά συλλεκτικά και εφημερίδες όλων των ειδών: 

“To 2007 που άνοιξα εγώ το μαγαζί, σκεφτόμουν πως θα ήθελα να δημιουργήσω ένα κατάστημα αποκλειστικά και μόνο για τσιγάρα και εφημερίδες. Είναι μία συνήθεια για εμάς τους παλιούς. Όμως από το 2008 και μετά ξεκίνησε η μείωση των εφημερίδων. Πλέον το κοινό που έχουν τα έντυπα είναι οι άνω των 50, οι πελάτες αυτοί είναι οι πιο μικροί δυστυχώς δεν διαβάζουν πια. Τα σημεία πώλησης των εφημερίδων, έχουν ελαττωθεί πολύ κι αυτό συμβαίνει διότι δεν υπάρχει πια αντικείμενο. Παλιά είχαμε περιοδικό κάθε είδους, από αυτοκινήτων, μόδας επιστήμης, τώρα δεν υπάρχει τίποτε. Κι αυτό με “ανάγκασε” να πουλάω και βιβλία κυρίως παλιά, τα οποία βρίσκονται σε χαμηλές τιμές. 

Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει πολύ ο κόσμος, αισθάνομαι πως είναι περιορισμένοι, δεν νιώθουν την ανάγκη να διαβάσουν, ή να ασχοληθούν με κάτι, ή να συλλέξουν. Οι συνήθειες που είχαν φέρει οι εφημερίδες έχουν αλλάξει ή δεν υπάρχουν πια, όλοι έχουν στραφεί στο διαδίκτυο. Υπάρχουν περιοδικά για συλλέκτες ακόμη, παλιότερα αυτά φυσούσαν, τώρα έχουν μείωση. Ο κόσμος αγοράζει μονάχα τις Κυριακάτικες εφημερίδες και ελάχιστα τα περιοδικά της τηλεόρασης. Στεναχωριέμαι που ο κόσμος δεν διαβάζει πια, πως γίνεται να βλέπεις τα πάντα από μία οθόνη; Δεν θέλεις να πιάνεις τις σελίδες στο χέρι, να τις ξεφυλλίζεις, να τις παρατηρείς ακόμη και να τις μυρίζεις. Το χάσμα των εφημερίδων ξεκίνησε ναι μεν από την κρίση, όμως η εξέλιξη των ψηφιακών μέσων είναι αυτή που σιγά – σιγά εξαφανίζει τις εφημερίδες.”

Το βασικό συστατικό του μαγαζιού ήταν το τσιγάρο πρώτα και έπειτα οι εφημερίδες:

“Άμα δεν είχες αυτά τα δύο τότε δεν έκανες τίποτα. Εγώ συνεχίζω να διαβάζω ότι εφημερίδα βγαίνει, μου αρέσει αυτή η συνήθεια. Τα τοπικά καταστήματα σαν τα δικά μας κλείνουμε το ένα μετά το άλλο κι αυτό συμβαίνει γιατί μας παίρνουν το τσιγάρο. Στην Θεσσαλονίκη ήταν 50 έμποροι τσιγάρων και τώρα υπάρχουν μόνο τρεις, το 2012 επάνω στην κρίση η Ευρώπη έλεγε να ανοίξουν τα επαγγέλματα και στην Ελλάδα τα έκλεινε. Κάπως έτσι επηρεαστήκαμε κι εμείς. Εγώ, αγαπώ πολύ, να συλλέγω αντίκες αυτοκίνητων και να τις κατασκευάζω κι αυτό έχει κόστος. Μπορεί να κοστίζει και 300 τεύχη. 

Σαν κι εμένα υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν συγκεκριμένα περιοδικά και έρχονται τακτικά και τα αναζητούν. Αυτό συμβαίνει κυρίως με τα ειδικά περιοδικά, αναζητούν λόγου χάριν την “Πτήση”, επίσης, υπάρχουν πολλοί που ασχολούνται με την αστρολογία. Όμως, ένα τέτοιο μαγαζί δεν επιβιώνει αυτή την στιγμή και γι αυτό θα κλείσουμε με βεβαιότητα. Δυστυχώς βιώνουμε αυτή την εποχή. Κάθε ημέρα, έρχονται οι εφημερίδες γύρω στις 14:00 το μεσημέρι, το κακό είναι πως και οι έμποροι των εφημερίδων άλλαξαν το ωράριο τους, εκεί που ερχόταν 7 το πρώι τώρα πια έρχονται το μεσημέρι, οπότε, χάσαμε κι αυτούς τους πελάτες που παίρνανε το πρωί εφημερίδα. Παλιά οι αγαπημένες μου εφημερίδες ήταν το Βήμα, τώρα πια δεν το διαβάζω με απογοήτευσε, επίσης αγαπούσα την παλιά Μακεδονία, τώρα οι θεματολογίες δυστυχώς άλλαξαν κι εδώ.