Στην άκρη της πόλης

Είναι μια γειτονιά στην άκρη της πόλης που παλιά ήταν λαχανόκηποι των ανθρώπων. Που έσφυζε από ζωή λόγω λιμανιού, μικρών οικοτεχνιών, μεταφορικών. Που είχε ένα διαρκές πήγαινε έλα. Σήμερα όλοι την προσπερνούν.

Η γειτονιά πάνω από το Φιξ, κάτω από τις γραμμές του τρένου, εκεί που στη δεκαετία του ’90 έλαμπαν ο Μύλος και η Βίλκα, μοιάζει σήμερα ένα no man’s land. Μοιάζει με το απόκοσμο σκηνικό μιας ταινίας του Βέντερς. Μοιάζει η άκρη που η πόλη πετά τα σκουπίδια της, υλικά και ανθρώπινα.

Όταν σουρουπώνει και ανάβουν τα κόκκινα φώτα από νέον που υπόσχονται ηδονές ακόμα και οι τελευταίοι περαστικοί βιαστικά απομακρύνονται.

Αυτοκίνητα με ύποπτες σκιές διασχίζουν με ταχύτητα τους έρημους δρόμους της και χάνονται προς τις γραμμές με τα έρημα βαγόνια. Αν πλησιάσεις προς τα κει παράξενα ντίλια δίνουν και παίρνουν.

Κορίτσια που εργάζονται στους οίκους ανοχής, που τώρα τα λένε στούντιο σκουπίζουν τα πεζοδρόμια και αγόρια με καρότσια αδειάζουν στα χωράφια παλιά υλικά που μάζεψαν από ανακαινίσεις της πόλης.

Η γειτονιά στην άκρη της πόλης έχει ειρωνικά ονόματα στις ταμπέλες της που γράφουν Παράδεισος. Μόνο Παράδεισο δεν μπορείς να την πεις.

Οι πιο πολλοί παριστάνουμε πως δεν υπάρχει. Αόρατη υποδέχεται και αποδιώχνει ταυτόχρονα τον επισκέπτη της. Και όμως εκεί κάποτε ήταν το Μπεχτσινάρι, οι Λαχανόκηποι και άλλες ένδοξες γειτονιές της πόλης.

Η parallaxi γύρισε ένα μικρό ντοκιμαντέρ για αυτή τη γειτονιά. Δείτε το: