Στην Τσιμισκή κάνει Χριστούγεννα

Περπατώντας στην Τσιμισκή έπεσα πάνω σε αυτή την εικόνα. Ήρθαν λοιπόν τα Χριστούγεννα. Η εικόνα τα λέει όλα. Μια από τις ελάχιστες λαμπερές βιτρίνες, απομεινάρι μιας προηγούμενης εποχής, λάμπει ολόφωτη. To κατάστημα πουλάει πολυτελή σερβίτσια, τα κοιτάζεις και σκέφτεσαι γιορτινά τραπέζια, με καλοντυμένους ανθρώπους, ακριβά κρασιά, γαλοπούλες, γέλια, ευτυχία.

Δίπλα στη βιτρίνα καθόταν ένα κορίτσι. Όχι πάνω από 15. Πάνω της αφίσες διαμαρτυρίας για τα μεταλλεία χρυσού. Το κορίτσι κρατούσε ένα χαρτί που έλεγε πεινάω. Η πρώτη σκέψη είναι τα αυτονόητα. Κυκλώματα που βάζουν τα παιδιά να ζητιανεύουν. Στημμένο. Προσπέρνα.

Όμως η εικόνα είναι πολύ δυνατή και πολύ αντιφατική για την προσπεράσεις. Το κορίτσι, όταν δεν το κοίταζε  κανείς έριχνε κλεφτές ματιές στη βιτρίνα. Δεν ξέρω γιατί σκέφτηκα ασυναίσθητα το παραμύθι του Άντερσεν, το κορίτσι με τα σπίρτα. Τη σκηνή που στεκόταν δίπλα σε μια ολόφωτη βιτρίνα. Το κορίτσι χάζευε μια τα φωτισμένα λευκά κλαδιά δίπλα του, τα λευκά κεριά, μια τους περαστικούς και μετά ανέβαζε την ταμπελίτσα στο ύψος των ματιών για να μη φαίνεται. Έφυγα από το σημείο και πέρασα την υπόλοιπη μέρα κοιτάζοντας την εικόνα που είχα τραβήξει με το κινητό. Αν δεν ήταν αληθινή, θα μπορούσε νάναι παραμύθι, χωρίς happy end.  Στην Τσιμισκή κάνει Χριστούγεννα. Αλλιώτικα φέτος.