Πέρασε μεν, όμορφα δε κι επειδή ήταν εκτός πόλης, θεωρώ ότι αξίζει μια μικρή ιστορία για μιαεξόρμηση στην αργία της 28ης Οκτώβρίου. Δεν ήθελα να την περάσω στο κέντρο, με παρελάσεις κι εμβατήρια, ήδη τα μαχητικά με είχαν «τρομάξει» αρκετές φορές από το πρωί. Έτσι, καθώς προχωρούσα στην Αγίου Δημητρίου – έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα περπατώ τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα – πήρα τηλέφωνο το φίλο μου το Χρήστο, που έχει πρόσφατα μετακομίσει στο Ασβεστοχώρι. Δεν είχα πάει ακόμη στο καινούριο του σπίτι, αλλά δεν ήταν κι αυτός ο στόχος του τηλεφωνήματος. Η πρότασή μου, ήταν, θάλασσα. Ο Χρήστος, σαν καλός βουνίσιος, αντιπρότεινε … βουνό. Και τον εμπιστεύτηκα. Κι έτσι, πέρασα για πρώτη φορά την 28η Οκτωβρίου σε μια πλαγιά του Χορτιάτη, με θέα ένα πανέμορφο γυναικείο Μοναστήρι, ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα πάνω από το Θερμαϊκό και τη Θεσσαλονίκη και με φόντο ένα μισοτελειωμένο ακίνητο. Το τζιπάκι του, μας έβγαλε ασπροπρόσωπους!
Δεν την ξέρουν μάλλον πολλοί, αυτή τη διαδρομή. Εγώ, τουλάχιστον, δεν την ήξερα μέχρι την περασμένη εβδομάδα. Όχι μόνο δεν την ήξερα, αλλά … στραβοπάτησα κιόλας στη διαδρομή. Στην Επταπυργίου, είχα ήδη στρίψει αριστερά προς Μονή Βλατάδων, αντί για δεξιά προς Πορτάρα. Ευτυχώς, πίσω από τα τείχη υπάρχουν διέξοδοι…Και ξαναβρήκα το δρόμο μου.
Είχαμε δώσει ραντεβού στο δρόμο για το «Φιλίππειο». Εγώ με το fiatάκι μου, ο Χρήστος με το τζιπάκι του, σε ένα πλάτωμα στην άκρη του δρόμου. Εκεί με περίμενε, επιβιβάστηκα στο δικό του όχημα και ξεκίνησε μια μικρή «περιπέτεια» στους ορεινούς δρόμους του Χορτιάτη. Μέσα στο πράσινο, με θερμοκρασία πεσμένη, αλλά είχαμε μαζί μας όλα τα απαραίτητα.
Μας παρέσυρε η κουβέντα στην πορεία και «χανόμουν» κάθε τόσο, αλλά θυμάμαι την ώρα που φτάσαμε στον τελικό προορισμό, ένα μικρό λοφάκι με ένα μισοτελειωμένο σπίτι στην κορυφή του. Μέσα στα δέντρα, χωρίς άλλον πολιτισμό γύρω, μόνο φύση. Κι ανεβήκαμε τις ερειπωμένες σκάλες και βγήκαμε στη … βεράντα. Μου θύμισε το εργοστάσιο της «Υφανέτ», τις εσωτερικές του σκάλες, όπως τις γνώρισα από το 2005 κι έπειτα, οπότε και μετατράπηκε σε αυτοδιαχειριζόμενο χώρο. Η θέα, πάλι, ήταν πρωτόγνωρη.
Το πρώτο που αντίκρυσα, ένα Μοναστήρι, λίγα μέτρα στο βάθος του ορίζοντα. «Είναι γυναικείο, μου είπε ο Χρήστος. Δεν ξέρω ποιο…». Και καθίσαμε στο εγκαταλελειμμένο τσιμέντο, με θέα στο πιάτο βοσκοτόπια, μελίσσια και όλη σχεδόν τη Θεσσαλονίκη. Και μιλούσαμε. Για ώρες…Και όσο μιλούσαμε, εγώ τραβούσα φωτογραφίες. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια κι έχουμε περάσει πολλές ευχάριστες ώρες και μέρες μαζί. Και πολλές, στη φύση. Ήταν, ο κατάλληλος άνθρωπος.
Το επίκεντρο της συζήτησής μας ήταν οι σχέσεις και ίσως κρίμα, γιατί χάναμε πολλή από την ομορφιά του τοπίου με την πίκρα που βγάζαμε, λόγω γεγονότων των ημερών. Αναλύσεις – εποικοδομητικές θα έλεγα – φόβοι, ανασφάλειες, μαθήματα που έχουμε πάρει, που παίρνουμε κάθε φορά από τον εαυτό μας και από τον άλλον. Αγωνία για τα πολιτικά, αγωνία για το μέλλον. Δεν χανόταν όμως η χαρά, δεν γινόταν να χαθεί, με τέτοιο ηλιοβασίλεμα και τέτοια σχέδια που αποφάσισε να κάνει ο ουρανός με τα σύννεφά του. Το κρύο άρχισα να το καταλαβαίνω μετά από πολλή ώρα. Δεν ήθελα να φύγω. Και για λίγο, σκέφτηκα πόσο θα ήθελα να κατέβαινα και να έκανα μια επίσκεψη στη Μονή που έβλεπα από κάτω. Δεν μας άφησε ο καιρός και η ώρα. Έπρεπε να επιστρέψουμε λίγο πριν πέσει ο ήλιος, να προλάβουμε δουλειές που είχαμε αφήσει στη μέση.
Ένα καφεδάκι, ένα τσάι και λίγες σκέψεις ακόμη σε ένα πανέμορφο πετρόκτιστο σπίτι στο Ασβεστοχώρι, υπό τη φλόγα ενός τζακιού κι επιστροφή στη… φύση. Ο Χρήστος για να αφήσει εμένα στο σημείο όπου συναντηθήκαμε αρχικά κι εγώ, για να πάρω το αυτοκίνητό μου. Και να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη που, μέχρι εκείνη την ώρα, είχε ηρεμήσει.
Δεν είχα όρεξη για γιορτές και πανηγυρισμούς εκείνη την ημέρα. Ευτυχώς, υπάρχουν πάντα οι φίλοι που μας παίρνουν για λίγο από το χεράκι και μας πηγαίνουν μια βόλτα. Κάπου που δεν έχουμε ξαναβρεθεί, κάπου ανοιχτά και με θέα, κάπου που μπορούμε να πάρουμε αέρα. Φίλοι ετών, που δεν αφήνουμε, γιατί μας δένουν διάφορα…Και μας μαθαίνουν επίσης διάφορα…
Όσο για τη Μονή έμαθα, αργότερα, μετά από λίγη αναζήτηση, ότι είναι η Μονή Μεταμόρφωσης Σωτήρα, που έχει πάνω από 30 χρόνια δημιουργικής παρουσίας στο Χορτιάτη. Η δυτική της πτέρυγα είχε καταστραφεί το 1999 από πυρκαγιά και αποκαταστάθηκε με πολύ αγώνα, έχοντας επανακτήσει στο μεγαλύτερό της κομμάτι την αρχική της μορφή. Αν βρεθείτε εκεί, θαυμάστε την αρχιτεκτονική της. Χτισμένη με τούβλο, πέτρα και ξύλο, «πιάνει» το βλέμμα σχεδόν από παντού. Συστήνω μια βόλτα μέχρι εκεί… Κι άλλη μια, στη φύση του Χορτιάτη. Έχω ακούσει ότι έχει και πηγές με τρεχούμενο νερό… Τα μαγικά του βουνού…
