Χίλιες εκατό μέρες και νύχτες

του Γιώργου Τούλα

Ξεκίνησε πάνω σε έναν ενθουσιασμό σχεδόν παιδικό. Να κάνουμε κάτι που να μη μοιάζει με τίποτε από όσα ξέραμε, να θυμίζει όσα θαυμάζουμε και αγαπάμε έξω, να ενώνει και να προτείνει, πέρα από την κριτική και τη γκρίνια. Τις νύχτες που το σχεδίαζα, την άνοιξη του 2010, τις θυμάμαι έντονα. Πως είναι όταν καίγεσαι από προσμονή, πως λαχταράς να γίνεις δεκαοκτώ να πετάξεις, να βγεις από το νοσοκομείο μετά από μια σοβαρή περιπέτεια, πως είναι το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα μετά από έναν ατέλειωτο χειμώνα; Έτσι έμοιαζαν. Νύχτες πολλές στη σειρά που κοιμόμουν ελάχιστα και ονειρευόμουν με ανοιχτά μάτια.

Και μετά άρχισαν οι συναντήσεις, το σχέδιο που έπρεπε να εξηγηθεί, οι άνθρωποι που θα το δούλευαν από μέσα, οι εθελοντές, οι οργανώσεις και οι φορείς. Τρεις μήνες ασταμάτητοι. Και μαζί με την κούραση οι εκπλήξεις. Η ομάδα που φτιάχτηκε από το μηδέν. Που τρία χρόνια μετά, λέμε γελώντας, πως θα μπορούσε να στήσει ακόμα και Ολυμπιάδα! Αστέρια στο δικό μου ουρανό. Αδέρφια, από αυτά που επιλέγεις. Και ήρθε η επιτυχία της πρώτης δράσης και είπαμε αντί για αντίο πάμε παρακάτω. Έχει μέλλον εδώ. Και ήρθαν και άλλες πολλές νύχτες χωρίς ησυχία, μόνο με φλόγα τρελή και δίψα. Και κάθε στοίχημα που έμοιαζε πιο τρελό από τα προηγούμενα γινόταν ταυτόχρονα και πιο γοητευτικό να κερδηθεί. Και αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας πως το Αλλιώς είναι μηχανή επιθυμιών. Ρίχνεις μέσα μια ιδέα και στην κάνει πραγματικότητα.

Και φτάσαμε τρία χρόνια μετά, χίλιες εκατό μέρες και νύχτες, εικοσιπέντε μικρές και μεγάλες δράσεις, χαρά και απογοήτευση μπερδεμένα καμιά φορά και όνειρα. Και εικόνες. Χιλιάδες εικόνες και συναισθήματα. Συγκίνηση στη Σχολή Τυφλών,  το γηροκομείο και το υπόγειο του Δεντροποτάμου, χαρά μεγάλη στη μεγάλη φωτιστική κορνίζα του Λευκού Πύργου, ενθουσιασμό στη θέα χιλιάδων νέων ζευγαριών που ανέβαιναν με τα καρότσια των παιδιών τους στο Δάσος, δάκρυα στη θέα του λεηλατημένου πάρκου μας της Ιασωνίδου, καμάρι στη Στουτγάρδη για την έκθεση με τα δημιουργικά μυαλά της πόλης, ελπίδα στο πλάι του Γιαν Γκιλ, ευτυχία στο Λιμάνι Αλλιώς γιατί άνοιξε δρόμους για την ένωση του λιμανιού με την πόλη, γέλια παιδιών στα αυτά στην πεζοδρομημένη Κορόμηλα της μέρας χωρίς αυτοκίνητο, ζόρι να κουβαλήσεις με τα χέρια ένα τεράστιο τραμπολίνο στα Χριστούγεννα για όσους μας χρειάζονται, ξεγνοιασιά μιας ξάπλας σε μια ακτή που στεκόταν μέχρι τότε έρημη στις Ακτές Αλλιώς, θυμός για όσα η γραφειοκρατία μας ζόρισε να υλοποιήσουμε. Εικόνες χιλιάδες και θεατές χιλιάδες. Περισσότεροι πια από 150 χιλιάδες που ακολουθούν και πιστεύουν σε κάτι που ξεκίνησε για να γίνει μια φορά και τώρα πια είναι τρόπος ζωής.

Τι θα έκανες χωρίς το Αλλιώς με ρώτησε μια μέρα η μεγάλη μου κόρη. Πιθανά θα γλιστρούσα σε μια καταθλιπτική παραίτηση. Τι είναι για μένα το Αλλιώς; Ένας τρόπος να συνεχίζω να ελπίζω. Είναι το παιχνίδι ενός τσούρμου ανθρώπων που χάρη στο πείσμα, την υπομονή και την πίστη τους στην ομάδα, η ζωή αυτά τα ανυπόφορα χρόνια, γλύκανε, απέκτησε χρώμα κόντρα στο γκρι της τηλεόρασης και το μαύρο του φόβου. Το Αλλιώς γεννήθηκε μαζί με αυτό που ονομάσαμε Κρίση. Και εύχομαι να διαρκέσει και μετά το τέλος της. Το που θα πάει δεν το καθορίζουμε πια μόνο εμείς. Το ορίζουν λίγο ως πολύ οι συνθήκες, οι ανάγκες της πόλης, το ψάξιμο για το παρακάτω που δεν σταματά ποτέ. Τι είναι για μένα το Αλλιώς; Τα φανάρια που απελευθερώσαμε στα περσινά του γενέθλια στον ουρανό της Αρετσούς. Και πέταξαν ψηλά πάνω από το Θερμαϊκό φωτίζοντας τη νύχτα. Την πιο μεγάλη νύχτα της ζωής μας.

*Η φωτογραφία είναι του Δημήτρη Ανδρίτσου

*Το κείμενο είναι το editorial τους τεύχους 189 της Parallaxi