Να παλεύεις με ποιον και γιατί;

Το καλοκαίρι του 2010, όταν σχεδιάσαμε το πρώτο ‘’Θεσσαλονίκη Αλλιώς’’ αναζητήσαμε έναν δημόσιο χώρο στις απαξιωμένες γειτονιές του ιστορικού κέντρου της πόλης για να τον αναμορφώσουμε δημιουργώντας ένα παράδειγμα δράσης που ελπίζαμε να ακολουθήσουν και άλλοι, φορείς και πολίτες. Έτσι μαζί με τον αρχιτέκτονα Πρόδρομο Νικηφορίδη επιλέξαμε το αδέσποτο οικόπεδο στη γωνία Ιασωνίδου και Ευριπίδου, ένα σκουπιδότοπο στην πραγματικότητα, και με τη βοήθεια εθελοντών και την ευγενική χορηγία εταιριών που ανέλαβαν τα έξοδα δενδροφυτεύσαμε, κατασκευάσαμε πρότυπα παγκάκια, καθαρίσαμε το χώρο και δημιουργήσαμε μια μικρή ανάπλαση που ενάμιση χρόνο τώρα άλλαξε λίγο το τοπίο της γειτονιάς. Στο διάστημα αυτό ο χώρος ξαναγέμισε σκουπίδια, καθώς κανείς από τις αρχές του Δήμου, τις πρώην ή τις τωρινές δεν έδειξε την ευαισθησία να μεταφέρει τους κάδους λίγο πιο πέρα από το πάρκο, μερικά από τα φυτά μαράθηκαν καθώς το κατάστημα που συνδέσαμε την παροχή νερού έκλεισε και η γειτονιά μάλλον αδιαφόρησε για την τύχη του πάρκου.

Φέτος είπαμε να επιστρέψουμε ολοκληρώνοντας τη διαμόρφωση. Βρήκαμε χορηγούς για να αλλάξουν το δάπεδο, να τοποθετήσουν φωτισμό, κούνιες για τα παιδιά της γειτονιάς, νέα φυτά στη θέση των παλιών και φυσικά εθελοντές να υλοποιήσουν. Απευθύνθηκα στο δήμαρχο της πόλης για τα στοιχειώδη. Να συνδεθεί το πάρκο με ρεύμα και νερό και μια άδεια να δράσουμε. Ήταν εγκάρδιος, σε σχέση με τους προηγούμενος, όχι αρκούντως αποτελεσματικός ακόμη. Τα δεκάδες τηλεφωνήματα με τις υπηρεσίες του δήμου και τις αρμόδιες αντιδημαρχίες δεν έβγαλαν πουθενά. Κανενός είδους βοήθεια στην πράξη γιατί η κυριότητα του οικοπέδου αμφισβητείται. Το διεκδικεί το σύμπαν. Μια οικογένεια Οθωμανών που μένει στη Συρία, ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων, το τούρκικο κράτος και άλλοι μας είπαν. Πήραμε την απόφαση να συνεχίσουμε μόνοι. Χωρίς καμία επίσημη κάλυψη. Εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με τη γειτονιά. Το πρώτο πρωινό που μαζευτήκαμε να καθαρίσουμε τον τόπο και να περισυλλέξουμε τα ξεραμένα φυτά ένας γείτονας έξαλλος μας προειδοποίησε πως αν συνεχίσουμε να φτιάχνουμε πάρκα για τα Αλβανόπουλα θα αγοράσει το οικόπεδο και θα το καταστρέψει. Τρεις στους τέσσερις αρνήθηκαν να μας δώσουν ρεύμα για να τοποθετήσουμε τα φωτιστικά και τις κούνιες, άλλοι τόσοι μας είπαν ότι είμαστε ανεπιθύμητοι. Η πλειοψηφία μας κοίταζε από τα μπαλκόνια ένα Σάββατο μέσα στη βροχή να ξεχορταριάζουμε και να καθαρίζουμε με τα χέρια ένα χώρο που άλλαξε την ασχήμια της γειτονιάς τους και δεν δέχτηκε ούτε να συνδέσουμε ένα λάστιχο με νερό με τις βρύσες τους για να ποτίσουμε τα δέντρα που μεγάλωσαν και έγιναν όμορφα.

Εμείς συνεχίσαμε. Όχι γιατί θέλαμε να αποδείξουμε τίποτε πουθενά. Απλά γιατί ενάμιση χρόνο τώρα πεισμώσαμε πολύ και πιστεύουμε πως το ‘’δε γίνεται’’ είναι δική μας εφεύρεση. Για πρώτη φορά όμως στην ιστορία του Αλλιώς νιώθω μια κόπωση, κυρίως από την αδιαφορία των ανθρώπων. Να παλεύεις ναι δε λέω, αλλά με πόσους και με ποιους; Η απογοήτευση έχει να κάνει με το διπλανό αλλά και με τους άρχοντες, παλιούς και καινούργιους, που αδυνατούν να καταλάβουν πως όσο συνεχίζουν με τον παλαιό τρόπο να πορεύονται τίποτε δεν θα αλλάξει. Τα αυγά θα τα σπάσουν μόνο οι γενναίοι. Οι υπόλοιποι απλά θα λουστούν με τα ζουμιά τους.

Το Σάββατο 22 Οκτωβρίου το όνειρο έγινε πραγματικότητα, έστω και κουτσουρεμένο. Υπολείπεται το δάπεδο που ευελπιστούμε να ολοκληρωθεί σύντομα. Στη διάρκεια της επέμβασης αυτού του πρωϊνού, η καχυποψία της γειτονιάς συνεχίστηκε. Υπήρξαν όμως στιγμές και άνθρωποι, όπως η θρυλική κυρία Θωμαή που βοήθησε με σωματική εργασία ωρών και τα παιδιά της γειτονιάς, που αγκάλιασαν αμέσως το πάρκο που στο τέλος της μέρας μας δικαίωσαν. Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο ήμουν περισσότερο απαισιόδοξος. Χτες βράδυ όμως περνώντας αργά από το φωτισμένο και ολοκληρωμένο πάρκο, που μέχρι πέρσι ήταν σκουπιδότοπος, σκέφτηκα πως στο τέλος νικάει το καλό, αρκεί να το πιστέψεις και να το παλέψεις!

*Το editorial του τεύχους 174