Τα Χριστούγεννά τους Αλλιώς: Το ημερολόγιο ενός επισκέπτη

Το ‘χω παράδοση τελικά, τα τελευταία χρόνια, να με πιάνει μια τρελή υπερένταση με την έλευση των Χριστουγέννων. Δεν περιγράφεται η λαχτάρα μου να αποδράσω από τις σκοτούρες, τη ρουτίνα, την αποπνικτική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Λογικό, πιστεύω.

Διαβάζοντας την ανακοίνωση των συντελεστών της Parallaxiγια την πραγματοποίηση των ”Χριστουγέννων τους Αλλιώς” φώναξα: ”Ιδού η απόδραση που ζητούσα!”.  Δεν παρέλειψα, λοιπόν, να κάνω το πέρασμά μου.

Η περσινή αντίστοιχη εκδήλωση μου είχε αφήσει θετικότατες εντυπώσεις αλλά δεν κάθισα να γράψω κάτι για αυτήν. Το θεώρησα περιττό, όπως ίσως είναι και φέτος.

Παρόλα αυτά, ειδικά τούτη τη χρονιά, ένιωσα πιεστική την ανάγκη να μοιραστώ τις εμπειρίες του περασμένου Σαββάτου, από την πλευρά του επισκέπτη. Βλέπετε, αποτέλεσαν πολύτιμο οξυγόνο για μένα καταμεσής μιας ιδιαίτερα δύσκολης περιόδου, η οποία επιδεινώνεται λόγω προσωπικών και οικογενειακών προβλημάτων.

Ε όχι και ”οξυγόνο”! θα δυσπιστήσετε. Υπερβάλλω, λέτε; Δεν το νομίζω.

Είδα ανθρώπους ανέμελους να κάνουν τούμπες στον αέρα.

Απόλαυσα τη λαϊκή διήγηση ”Μπίρι μπίλι” από τα γυναικεία μέλη του θεάτρου ”ContactArtClub”. Αεικίνητες, εκφραστικότατες, αστείες, μα κυρίως, μοντέρνες. Η διήγηση ενός παραμυθιού όπως δεν την είχα φανταστεί.

Βρέθηκα να διασκεδάζω ένα τσούρμο πλασματάκια, παριστάνοντας τον ταύρο, με προτροπή του γελωτοποιού Τιμολέοντα Τιραμόλα. Ξέρετε, η γνωστή παγίδα του ”Θα χρειαστούμε κάποιον από το κοινό.”.

Είδα νέες κοπέλες (χορευτικό σχήμα ”Vertex”) μα και παιδιά από το πρώτο Πειραματικό σχολείο να εντρυφούν στις φούρλες και τα χοροπηδηχτά.

Ήπια άφθονο ζεστό κρασί (ναι, ήρθα σε κέφι!).

Επισκέφτηκα, δοθείσης της ευκαιρίας, τρεις ενδιαφέροντες πολιτιστικούς χώρους, που στεγάζονται στην πρώτη προβλήτα: το κέντρο σύγχρονης τέχνης, το μουσείο κινηματογράφου και το μουσείο φωτογραφίας.

Φούλαρα τις μουσικές μπαταρίες μου με ακουστικά ερεθίσματα. Eίτε πρόκειται για τους χριστουγεννιάτικους ύμνους των ”Stringless” και των ”Θαμυριάδων”, είτε για τις φωνούλες της παιδικής χορωδίας ”Φίλων της μουσικής”, είτε για τους latinρυθμούς των ”Aperito”, η υπόκρουση της εκδήλωσης ήταν πλουσιότατη.

Αντίκρισα την ωραιότερη ίσως θέα της πόλης.

Λικνίστηκα (!) στους ρυθμούς των κρουστών, που με σθένος κοπανούσαν οι μουσικοί των ”Κρούση” και ”Κρουστόφωνο”.

Απαθανάτισα δημιουργικές σκηνές των μελλοντικών master-chef, ανάμεσα σε αμύγδαλα, σιμιγδάλια, ζάχαρες, κανέλες, παντεσπάνια.

Θυμήθηκα πόσο μου άρεσε στα μικράτα μου ο Καραγκιόζης, χάρη στους ”Σκιάς Όναρ”.

Τα παραπάνω είναι ένα μέρος μόνο των δρωμένων που ετοιμάστηκαν. Το πιο αξιομνημόνευτο όμως ήταν άλλο: το ότι άνθρωποι κάθε ηλικίας και ιδιοσυγκρασίας μπλέχτηκαν μαζί σε μία πανέμορφη γιορτή. Χόρεψαν, τραγούδησαν, γέλασαν, προσέφεραν μαζί.

Υπάρχει άραγε τίποτα πιο αντιπροσωπευτικό του χριστουγεννιάτικου πνεύματος από το ”μαζί”; Για μένα δεν υπάρχει. Missionaccomplished, λοιπόν!

Σας αφήνω προς το παρόν και σας εύχομαι καλές γιορτές. Ευελπιστώ ότι αυτό το ”μαζί”, που πρωτίστως χρειαζόμαστε, θα γίνει γενικευμένη πραγματικότητα, αγκαλιάζοντας μια κοινωνία που ξέχασε να ονειρεύεται. Εκδηλώσεις όπως η προχθεσινή αποδεικνύουν ότι καμία προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση δεν πρόκειται να πάει χαμένη.