Η Θεσσαλονίκη ως ζούγκλα

Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη. Agrotica. Χιλιάδες, ίσως πιο πολύ από ποτέ, επισκέπτες για την έκθεση. Μπαίνουν στο κέντρο της πόλης με τα αυτοκίνητα. Οι θέσεις των πάρκινγκ είναι ήδη γεμάτες. Από μόνιμους κατοίκους, από όσους έχουν βγάλει τα αυτοκίνητα τους από τη ΔΕΘ που παρκάρουν τον υπόλοιπο χρόνο.

Οι επισκέπτες γυρνούν ώρες ατέλειωτες στους δρόμους. Δεν βρίσκουν να παρκάρουν και ανεβάζουν τα αυτοκίνητα όπου βρουν. Σε πεζοδρόμια, νησίδες, ράμπες αναπήρων, εισόδους πολυκατοικιών, ακόμα και στα Χριστουγεννιάτικα σπιτάκια της Αριστοτέλους. Οι πεζοί κάνουν σλάλομ ανάμεσα στις λαμαρίνες. Οι άνθρωποι που έχουν μωρά σε καρότσια απλά δεν κινούνται. Η πόλη παράλυτη παρακολουθεί τον αργό της θάνατο. Μαζί και οι άρχοντες της. Ο υπουργός χωρίς καθήκοντα, ο περιφερειάρχης, ο δήμαρχος.

Σε οποιαδήποτε άλλη μικρή ελληνική πόλη (Τρίκαλα Μύλος των Ξωτικών, Κοζάνη καρναβάλι κοκ) οι αρχές νοικιάζουν χωράφια εκτός πόλης, δημιουργούν pop up parking, βάζουν δημοτική συγκοινωνία να φέρνει τον κόσμο στο κέντρο και τα πάντα λειτουργούν ρολόι. Εδώ η ιδέα να νοικιαστεί μια έκταση στη Θέρμη και άλλη μια στη Σίνδο και μερικά λεωφορεία από πρακτορεία που θα πηγαινοφέρνουν τους επισκέπτες στην έκθεση ακούγεται μάλλον σαν επιστημονική φαντασία. Εδώ σχεδιάζουμε φαραωνικούς υπέργειους περιφερειακούς, υπόγεια πάρκινγκ κάτω από την πλατεία Ελευθερίας, τρόπους να ενισχύσουμε το αυτοκίνητο αντί να το αποτρέψουμε να κυκλοφορεί…

Μια πόλη στα χέρια αδιάφορων ανθρώπων. Άτολμων και μεγαλομανών.