Η Θεσσαλονίκη που χάνεις: 25 αστικές εικόνες από μια επίμονη δικηγόρο
Λεπτομέρειες μοναδικές, από τον φακό της Νένας Διονυσοπούλου.
Εικόνες: Νένα Διονυσοπούλου
Η ματιά των ανθρώπων της πόλης επάνω στην πόλη, αυτό είναι που προσδίδει στη σύγχρονη Θεσσαλονίκη μια γοητεία ιδωμένη από πολλά διαφορετικά φίλτρα. Άνθρωποι που την περπατούν καθημερινά, που στέκονται και θαυμάζουν τις σχεδόν απαρατήρητες γωνιές της είναι όλοι εκείνοι που συνθέτουν ένα μωσαϊκό από οπτικές γωνίες, ανοιχτές μπροστά στην ομορφιά.
Η Νένα Διονυσοπούλου είναι δικηγόρος και παράλληλα λάτρης της πόλης στην οποία γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει, «μια πόλη γεμάτη πολύχρωμες και πολυποίκιλες εικόνες», όπως αναφέρει στην Parallaxi. Χωρίς να διαθέτει καν DSLR μηχανή, αποτυπώνει μέσα από την ερασιτεχνική της απασχόληση με τη φωτογραφία όσα βλέπει καθημερινά στις μετακινήσεις της, κυρίως στο κέντρο, στο πλαίσιο των επαγγελματικών υποχρεώσεών της.
Διαβάστε σχετικά: Γυναίκες φωτογράφοι υμνούν τη γοητεία της Θεσσαλονίκης – ΕΙΚΟΝΕΣ
«Αποφεύγω συνειδητά να χρησιμοποιώ αφενός αστικό λεωφορείο για τις εντός πολεοδομικού σχεδίου μετακινήσεις μου κι αφετέρου ανελκυστήρα όταν μπαίνω σε πολυώροφα κτίρια», αναφέρει. «Κάπως έτσι άρχισε να ξεδιπλώνεται φωτογραφικά το υπέροχο αφήγημα της πόλης μας, αρχικά με το κινητό κι εσχάτως με μία ψηφιακή τσέπης ευτελούς αξίας, το οποίο συνοψίζεται σε αστικές λεπτομέρειες, ως μορφή δημιουργικής εκτόνωσης κι έμπνευσης».
Η Νένα Διονυσοπούλου επιχειρεί να συλλάβει μέσα από τη φωτογραφική της προσέγγιση «αυτό στο οποίο στέκεται εμφατικά το μάτι όταν δεν περπατούμε βιαστικοί ή αφηρημένοι, κυρίως σκιές ή αντανακλάσεις, αντιθέσεις με έμφαση στη φθορά και την εγκατάλειψη, χρώματα και σχήματα».
«Το να βρεθείς από την περιοχή των Δικαστηρίων στο Γεντί Κουλέ, στα στενά πάνω ή κάτω από την Εγνατία, το να κάνεις τον γύρο του Φραγκομαχαλά ή των Λαδάδικων ή το να σταθείς απλά καταμεσής της μικροσκοπικής Πάικου λειτουργεί καταπραϋντικά. Είναι μία ανάσα ζωής. Ειδικά η στιγμή εκείνη που η ανεπιτήδευτη φωτογραφική λεπτομέρεια αποκαλύπτεται μπροστά σου χωρίς να την έχεις αναζητήσει εναγωνίως, λειτουργεί ως αντιστάθμισμα στις απαιτήσεις της επαγγελματικής ατζέντας κι εν γένει της ανελαστικής καθημερινότητας. Η περίσσια αδρεναλίνη εξαερώνεται, το μυαλό αδειάζει κι επανεκκινεί ορθόδρομα. Το κυριότερο όλων, μετά από έναν τέτοιο περίπατο, σύντομο ή μεγαλύτερης διάρκειας (ανάλογα με τον χρόνο που μπορείς να διαθέσεις) δουλεύεις – ήτοι σκέφτεσαι, αναλύεις και συνθέτεις – με ξεκούραστο και πειθαρχημένο μυαλό. Και ναι, πιστέψτε με, βελτιστοποιείται η ψυχική διάθεση που στις μέρες μας είναι το μεγάλο ζητούμενο», λέει στην Parallaxi χαρακτηριστικά.
«Φρονώ πως τα καρέ μου δεν έχουν ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που αφενός εμφανίζομαι από σπανίως έως ποτέ σε τοπικές φωτογραφικές ομάδες κι αφετέρου δεν διατηρώ κάποια σελίδα ή λογαριασμό φωτογραφικού περιεχομένου όπως κάνουν οι περισσότεροι μου φίλοι, ερασιτέχνες φωτογράφοι. Ουσιαστικά δημοσιεύω τις φωτογραφίες μου στο προφίλ που διατηρώ στο facebook. Η μοναδική στιγμή ουσιαστικής καλλιτεχνικής εξωστρέφειας ήταν η συμμετοχή μου στην έκθεση φωτογραφίας που διοργάνωσε ο Δικηγορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο του 2017, εμπειρία πρωτόγνωρη, εφαλτήριο στο να διευρύνω θεματικά τις ενταύθα φωτογραφικές μου αναζητήσεις».
«Δηλώνω παρόλα αυτά, μετά λόγου γνώσεως, περήφανη για τις εικόνες μου καθώς έχω καταφέρει να δημιουργήσω ένα λιλιπούτειο κίνημα, εμπνέοντας διαδικτυακούς και όχι μόνο φίλους μου ν’ αξιοποιήσουν τον ελεύθερό τους χρόνο αλληλεπιδρώντας με την πόλη μας, περπατώντας στους γνωστούς ή άγνωστους δρόμους της. Η προσφιλέστερη ερώτηση που μου απευθύνουν είναι ”αυτό που βρίσκεται;”. Όταν λαμβάνουν την απάντηση, συνήθως μπροστά στα μάτια τους και δη σε διαδρομές που διανύουν καθημερινά, ακολουθεί το ”απίστευτο!!!”, ή το ”πλάκα ΜΕ κάνεις, δεν τα είχα προσέξει ποτέ”. Άλλοτε πάλι, μου ζητούν να τους προτείνω μία σύντομη διαδρομή, συνήθως γεμάτη χρώματα που ξυπνά συναισθήματα κι αφήνει το το μυαλό να πλάσει δικές του ιστορίες. Ακολούθως μία δεύτερη και μετά μία τρίτη… Και κάπως έτσι, δειλά δειλά, ξεκινά και το δικό τους σαλονικιώτικο αφήγημα, φωτογραφικό ή μη», περιγράφει η Νένα Διονυσοπούλου.
Η Νένα Διονυσοπούλου εύχεται οι φωτογραφικές της αποτυπώσεις να «αποτελέσουν πηγή έμπνευσης κι εναλλακτικής αλληλεπίδρασης με την πόλη μας» για άλλους κατοίκους. «Η Θεσσαλονίκη είναι γεμάτη συναρπαστικές λεπτομέρειες που περιμένουν να τις αγκαλιάσουμε με τα μάτια της ψυχής μας και, γιατί όχι, να τις αποτυπώσουμε στον οποιασδήποτε μορφής φωτογραφικό μας φακό», καταλήγει.
Και δεν έχει καθόλου άδικο…
