Τίποτε για εμάς χωρίς εμάς…

του Γιώργου Αυγουστίδη, Προέδρου Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών – Παράρτημα Μακεδονίας – Θράκης Εικόνα: Ελένη Βράκα

Σε μια πόλη σαν την Θεσσαλονίκη με πληθυσμό δύο εκατομμυρίων, σε μια πόλη με απίστευτη ιστορία και ατελείωτες ομορφιές, σε μια πόλη που πλέον αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό, σε μια πόλη στην οποία οι πολίτες της ζούμε και δημιουργούμε καθημερινά, τα άτομα με κινητική αναπηρία χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων κάνουμε την δική μας προσπάθεια ώστε να ενταχθούμε στο κοινωνικό σύνολο και να βιώσουμε ως ισότιμα μέλη όλα όσα έχει αυτή να μας προσφέρει. Σ’ αυτή την προσπάθεια λοιπόν, τα εμπόδια που συναντούμε είναι αρκετά. Όχι πάντα ανυπέρβλητα, αλλά όχι και αμελητέα. Άλλωστε, θα ήμαστε υπερβολικοί να θέλουμε η σημερινή διοίκηση του δήμου, να διορθώσει λάθη και παραλείψεις δεκαετιών μέσα σε πέντε χρόνια. Αυτά τα πέντε χρόνια που στο τιμόνι της πόλης μας βρίσκεται ο Γιάννης Μπουτάρης, κάποια πράγματα έγιναν, κάποια θέματα λύθηκαν, κάποια έπρεπε να γίνουν πιο σύντομα, κάποια έχουν καθυστερήσει πολύ, κάποια έπρεπε να γίνουν με περισσότερη προσοχή, υπευθυνότητα και επιστημονική γνώση και κάποια έπρεπε να γίνουν χθες. Οι επαφές και η συνεργασία του φορέα που εκπροσωπεί την κινητική αναπηρία με τους υπεύθυνους αντιδημάρχους, διευθυντές κτλ, ήταν γόνιμα και αποδοτικά εκτός λίγων εξαιρέσεων που πέρα από το γνωστό χτύπημα στην πλάτη πρέπει σίγουρα να κατανοήσουν ότι μέσα από διάλογο και υποδείξεις από τα ίδια τα πρόσωπα που βιώνουν το πρόβλημα, η λύση θα είναι πάντα αποτελεσματική. Γι’ αυτό και πάντα στο αναπηρικό κίνημα έχουμε ως σύνθημά μας το «τίποτε για εμάς, χωρίς εμάς». Τα προβλήματα των ανθρώπων με κινητική αναπηρία στην πόλη της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο στο ιστορικό κέντρο, αλλά και σε περιφερειακές συνοικίες, είναι πολλά. Θέσεις στάθμευσης αναπηρικών αυτοκινήτων, ράμπες πρόσβασης στα πεζοδρόμια, τραπεζοκαθίσματα και γενικά η εμποδιζόμενη κίνηση σε αυτά, πρόσβαση στα σχολεία, στα δημόσια κτήρια, σε χώρους ψυχαγωγίας, τουριστικές υποδομές, δημόσιες αναπηρικές τουαλέτες, όλα ζητούν άμεση λύση. Καθημερινά γίνονται παρεμβάσεις και βήματα. Αργά, αλλά τουλάχιστον γίνονται. Η έλλειψη κονδυλίων και ο λαβύρινθος της γραφειοκρατίας εμφανίζονται ως αιτία της μη πραγματοποίησης κάποιων προβλεπόμενων υποδομών και παροχών. Υπάρχουν όμως και αυτά που για να πραγματοποιηθούν δεν έχουν χρηματικό κόστος, αλλά απαιτούν την ειλικρινή βούληση της διοίκησης. Στα τρία χρόνια που απομένουν για να λήξει η θητεία του Γιάννη Μπουτάρη μπορούν να υλοποιηθούν πολλά τέτοια έργα.

Σίγουρα, σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μεγαλούπολη το 2015 θα περίμενε κανείς τα άτομα με κινητική αναπηρία και οι χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων να είναι πιο «εμφανείς». Θα περίμενε κανείς να μην φοβούνται να κυκλοφορήσουν στην πόλη, να μην διστάζουν να έχουν ενεργό κοινωνικό ρόλο και έντονη συμμετοχή στα πολιτιστικά δρώμενα.

Κι όμως, όταν πρέπει κάθε στιγμή να ζητάς, να εξηγείς και να αγωνιάς για το απλό και αυτονόητο, τότε οδηγείσαι στην «απομόνωση»…