Το μοναχικό ηλιοβασίλεμα της Θεσσαλονίκης
Είναι όμως αυτός ο δίσεκτος καιρός, που το πορτοκαλί του απογεύματος δεν έχει ήχο.
Εικόνα: Έλενα Αγγελίδου
Ένα από τα πιο ξεχωριστά πράγματα στη ζωή της Θεσσαλονίκης είναι τα θριαμβευτικά της ηλιοβασιλέματα. Ποτέ ίδια, κάθε μέρα ξεχωριστά και κάθε μέρα αντικείμενο συνάντησης ανθρώπων που όπου και αν βρίσκονται, στην παραλιακή της ζώνη ή σε κάθετους δρόμους, στρέφουν το βλέμμα προς τη θάλασσα, χειμώνα-καλοκαίρι, για να δουν τον ορίζοντα να βάφεται με τα χρώματα του ήλιου που βουτά στο Θερμαϊκό.
Είναι όμως αυτός ο δίσεκτος καιρός, που το πορτοκαλί του απογεύματος δεν έχει ήχο. Σαν κάποιος να έκλεισε τη φωνή στο τηλεκοντρόλ της πόλης. Να απομόνωσε τις ανάσες των ανθρώπων της, τα γέλια, τις κουβέντες τους, τους αναστεναγμούς την ώρα της δύσης.
Και ενώ φωτίζονται εντυπωσιακά τα τσιμέντα, τα κτίρια, η θάλασσα της, δεν φωτίζονται τα πρόσωπα των ανθρώπων της, που απόντες παρακολουθούν το μεγαλείο μέσα από φευγαλέες εικόνες που ανεβαίνουν από τους ελάχιστους περαστικούς και ζουν αναμένοντας: Να επιστρέψουν κάποτε στο έρημο άστυ.
