Το πέρασμα-Κοιτάζοντας τον Άλλο βλέπεις τον εαυτό σου

Ήρθαμε από τη θάλασσα και θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε Ο εορτασμός των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, που τελειώνει σε λίγες μέρες μαζί με τη χρονιά, δεν επιφύλαξε σπουδαίες εκπλήξεις σε όσους παρακολούθησαν τις αποσπασματικές αφορμές που μας δόθηκαν μέσα στη χρονιά για στοχασμό πάνω στο τι στα αλήθεια συνέβη σε αυτή την πόλη έναν αιώνα τώρα. Στο τέλος της χρονιάς και ενώ έχουν προηγηθεί πολλές μετριότητες ή αδιάφορα θεάματα και όχι πάντα αντάξια της επετείου, είδαμε μια παράσταση φτιαγμένη από μια παρέα ανθρώπων που γνωρίζονται χρόνια, εκτιμούν ο ένας τον άλλον, συνδράμουν ο ένας τον άλλον όταν χρειαστεί και κυρίως σκέφτονται με έναν δημιουργικό τρόπο, χρόνια τώρα. Για δυο νύχτες στο Γένι Τζαμί, που γυμνό και βαρύ με την Ιστορία του υποδέχτηκε το κοινό που έσπευσε σε μια παράσταση χωρίς εισητήριο και με δυνατότητα ενίσχυσης της με ότι προαιρείται ο καθένας. Καθίσαμε κατάχαμα σε ανατολίτικα χαλιά, με θέα τις ανατολίτικες καμάρες και τα οθωμανικά σύμβολα, αφεθήκαμε σε ένα ταξίδι στην ιστορία, στο ταξίδι των προσφύγων που δεν σταμάτησε ποτέ στην πραγματικότητα. Από τους Έλληνες της Σμύρνης το 1922 που έφτασαν απελπισμένοι στις ακτές της καλής μεριάς της Σαλονίκης, μέχρι τους καταραμένους των Βαλκανίων, τους απόκληρους μιας μεγάλης ουτοπίας που κράτησε επτά δεκαετίες για να καταρρεύσει μετά με κρότο, διώχνοντας τα αποσβολωμένα παιδιά της όπου γης και βέβαια τις καθημερινές Οδύσσειες των βασανισμένων του κόσμου που μαρτυρούν στα βράχια των ελληνικών ακτών, στους δρόμους του δουλεμπορίου ή τα σκοτεινά στενά των φασιστικών περιπόλων, τα πρόσωπα των διωγμένων είναι πάντα ίδια.

Αφήγηση και κίνηση, μια διαρκής πορεία χωρίς τέλος, σώματα που συναντιούνται και χάνονται πάλι, επτά πρόσφυγες-προσκυνητές καταφθάνουν στο Γενί Τζαμί και μέσα από την πορεία τους προς την προσευχή, μας αφηγούνται ο καθένας τη δική του ιστορία. Ένας τόπος ιερός που υποδέχεται, ένας τόπος ανίερος που αποδιώχνει. Μια πόλη φιλόξενη και ανοιχτόκαρδη και ταυτόχρονα φοβική και αφιλόξενη.

Και όλο αυτό ντυμένο με μουσικές, ήχους και εξαιρετικά visual arts, μια παράσταση που είναι κρίμα που παίχτηκε μονάχα δυο νύχτες. Βγαίνοντας στην ομίχλη της Δελφών σκεπτόμουν πως θα μπορούσε να είναι ένα μάθημα για σχολεία, ένας τρόπος να εξοικειωθείς με αυτό που λέγεται Άλλος. Σπουδαία δουλειά.

http://perasma1912-2012.blogspot.gr

Ιδέα-Σύλληψη: Κορίνα Βασιλειάδου, Χάρης Πεχλιβανίδης Συντελεστές: Κορίνα Βασιλειάδου (σκηνοθεσία), Ιωάννα Μήτσικα (performer), Στάθης Μήτσιος (εικονικό περιβάλλον, σχεδιασμός φωτισμού, visual art), Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη (σκηνικά-κοστούμια), Έλενα Μουδίρη-Χασιώτου (performer) Χρήστος Μπάρμπας (μουσικός), Χάρης Πεχλιβανίδης (performer), Ziad Rajab (μουσικός), Πόπη Σφήκα (performer), Δημήτρης Σωτηρίου (performer), Γεωργία Τέντα (performer), Μαριάνθη Ψωματάκη (performer).

*Φωτογραφίες: Ελευθερία Καλπενίδου