Ο υποκριτικός καλωπισμός
Αυτή η παραίσθηση αυτού του Σαββατοκύριακου πόσο δύσκολο είναι να κρατήσει όλο το χρόνο;
Μια φίλη που μένει στην οδό Δεσπεραί, πλησίον της ΔΕΘ μου είπε χθες στο δρόμο πανηγυρικά: Έλα να δεις, πλένουν τον δρόμο μου, είκοσι χρόνια μένω εκεί πρώτη φορά συμβαίνει!
Ναι λοιπόν, το κέντρο της Θεσσαλονίκης λουστράρεται. Ξεραμένα παρτέρια πρασίνισαν, δέντρα που κόντευαν να σπάσουν από το βάρος κλαδεύτηκαν, λωρίδες για ποδήλατα βάφτηκαν, διαβάσεις απέκτησαν πάλι σήμανση, λάμπες άλλαξαν, τροχονόμοι και δημοτικοί αστυνόμοι βρίσκονται παντού και επιβάλουν την τάξη.
Μια πόλη που λειτουργούν όλα. Ή τουλάχιστον στο κέντρο της. Για λίγες μέρες η ψευδαίσθηση της ορθής λειτουργίας σε τυφλώνει, σου δημιουργεί ψευδαισθήσεις ότι ζεις στην ιδανική πόλη.
Κάθε χρόνο η ίδια ψευδαίσθηση. Η μέρα της Μαρμότας. Ο ίδιος υποκριτικός καλωπισμός. Μια βδομάδα μετά, όταν η ΔΕΘ τελειώσει όλοι αυτοί που φροντίζουν για αυτό θα εξαφανιστούν ως διά μαγείας και η πόλη θα επιστρέψει στη γνωστή παρακμή. Σαν το παραμύθι με την Ωραία Κοιμωμένη.
Αλήθεια αυτό το μικρό θαύμα που συμβαίνει αυτό το τριήμερο πόσο δύσκολο θα ήταν να συμβεί όλο το χρόνο. Και η οδός Δεσπεραί να μην περιμένει άλλα είκοσι χρόνια να ξεβρωμίσει;
ΥΓ. Τα περιστέρια της Αγγελάκη βρήκαν φρεσκοκουρεμένο χορταράκι και χαίρονται πρωί πρωί…
