O άστεγος της Σβώλου

Είναι εκεί στη στάση Ιπποδρόμιο στο κέντρο της πόλης εδώ και δυο μήνες άπλυτος, εδώ και 6 μήνες αξύριστος, τα ρούχα του ζέχνουν από μέτρα μακριά.

Είναι εκεί χρόνια ολόκληρα, μόνο που το τελευταίο διάστημα κάτι του συμβαίνει, δεν έχει επαφή με το περιβάλλον, σαφώς χρήζει ΚΑΙ ψυχιατρικής βοήθειας, αφοδεύει δημοσίως στο δεντράκι δίπλα στη στάση.

Είναι αδύνατον να βρεθεί λύση ανθρωπιστική. Η αστυνομία ζητά έγγραφη καταγγελία. Το ΕΚΑΒ δεν δέχεται να τον αναλάβει, η αρμόδια υπηρεσία του Δήμου δεν μπορεί χωρίς την συγκατάθεσή του να τον παραλάβει για να φιλοξενηθεί στους κοιτώνες, να κάνει ένα μπάνιο κι ιατρικές εξετάσεις. Μένει εκεί.

Ένας άνθρωπος στη μέση της πόλης που ενώ όλοι καταλαβαίνουμε ότι χρειάζεται βοήθεια, κανένας μας δεν μπορεί να κάνει κάτι γι΄αυτόν. Οι γείτονες του αφήνουν τρόφιμα ή κάποιο κέρμα, όλο και λιγότεροι γιατί έχει γίνει επιθετικός. Κοιτάζουμε άπραγοι ο ένας τον άλλον. Κι αυτός; Δεν μιλάει πια ούτε επικοινωνεί, μόνο κουνάει συνεχώς σαν σε ψυχωτικό επεισόδιο το κεφάλι του. Κοιμάται ξυπνά κουνώντας το κεφάλι του. Βγάζει τα ρούχα του, τα ξαναβάζει. Ένας άνθρωπος στο κέντρο της πόλης αβοήθητος.

Ρωτάω: – Βασίλη μου δεν θες να κάνεις ένα μπάνιο; Να ξυριστείς; Να αλλάξεις ρoύχα καθαρά σιδερωμένα; Μου απαντά: -Όχι ευχαριστώ.

Το βλέμμα του κάπου μακριά. Η φωνή του ήρεμη. Γαλήνια. Με μια υποψία “άσε με ήσυχο” .

Ένας άνθρωπος στο κέντρο της πόλης, ήδη αλλού… Κι όλοι εμείς ανήμποροι, ανίκανοι να τον φέρουμε “πίσω”, να τον πείσουμε πως αξίζει να επιστρέψει… ή μήπως είναι η απάντηση που μας αξίζει για όλα όσα αφήσαμε να μας πάνε εμάς μακριά. Τόσο μακριά τον έναν απ΄τον άλλον….