Παγκόσμια διάκριση για δύο φοιτήτριες της Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ
Μια νέα διεθνής τιμή διαφαίνεται για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, καθώς δύο φοιτήτριες του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ απέσπασαν Παγκόσμια Διάκριση.
Μια νέα διεθνής τιμή διαφαίνεται για το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, καθώς δύο φοιτήτριες του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ απέσπασαν Παγκόσμια Διάκριση στον Διαγωνισμό «WORLD ARCHITECTURE COMMUNITY AWARDS».
Πρόκειται για τις φοιτήτριες Αλίκη Βαϊνά και Ειριάννα Βαϊνά και η διάκριση αφορά τη διπλωματική τους εργασία, με τίτλο «MATERIA REDIVIVA: ύλη εκτεινόμενη στον χρόνο», η οποία βραβεύτηκε στην κατηγορία «Student category» μεταξύ 112 συνολικών υποψηφιοτήτων.
Τo «WORLD ARCHITECTURE COMMUNITY» είναι μια παγκόσμια πλατφόρμα για αρχιτέκτονες, φοιτητές αρχιτεκτονικής και ακαδημαϊκούς που προωθεί την ανταλλαγή ιδεών. Από το 2006 έχει διοργανώσει και συμπληρώσει 24 διαγωνιστικούς κύκλους για την ανάδειξη των καλύτερων αρχιτεκτονικών πρότζεκτ. Ο οργανισμός «WORLD ARCHITECTURE COMMUNITY» έχει έδρα την Κωνσταντινούπολη.
Στον Διαγωνισμό, που ολοκληρώθηκε στις 13/2/2017, συμμετείχαν 17 χώρες από όλον τον κόσμο, όπως Λιθουανία, Ινδία, Βραζιλία, Ομάν, Ιράν, ΗΠΑ, μεταξύ άλλων, και η Ελληνική συμμετοχή ήταν αυτή που κατάφερε να κερδίσει την διάκριση.
Οι δύο φοιτήτριες είχαν κερδίσει διάκριση και προηγουμένως για την εργασία «MAΤERIA REDIVIVA, MATTER THROUGH TIME», στον Διεθνή Διαγωνισμό «MEDITERANEAN MIMAR SINAN PRIZE 2016» που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στις 11-12 Ιουλίου 2016 και διοργανώθηκε από την Πανεπιστημιακή Σχολή Καλών Τεχνών της Κωνσταντινούπολης «Mimar Sinan».
Η Διπλωματική Εργασία των φοιτητριών εκπονήθηκε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ το 2016, υπό την επίβλεψη της Καθηγήτριας Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ Μαρίας Βογιατζάκη. Η Αλίκη Βαϊνά έκτοτε αποφοίτησε από την αρχιτεκτονική σχολή του ΑΠΘ τον Απρίλιο του 2016 και τώρα ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, ενώ η Ειριάννα Βαϊνά αποφοίτησε από την αρχιτεκτονική σχολή του ΑΠΘ το 2016 και τώρα εργάζεται για πρακτική άσκηση στο Παρίσι.
MATERIA REDIVIVA: ύλη εκτεινόμενη στον χρόνο – Λίγα λόγια για την Εργασία
Παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν αντιμετωπίζονται σαν ανεξάρτητες σφαίρες αλλά συγχρονικά, επιχειρώντας μία πειραματική επανάχρηση. Έχουμε συχνά την εντύπωση πως το παρελθόν δεν μπορεί να επιβιώσει στο παρόν, παρά μόνο ως επιλεγμένο συμβολικό δείγμα μιας άλλης εποχής, επιφέροντας έτσι και την ισοπέδωση του παλίμψηστου της αρχιτεκτονικής. Επιλέγουμε να απαγκιστρωθούμε από τις δυαδικές σχέσεις διαχείρισης του παρελθόντος. Το κτίριο παύει να είναι προϊόν μίας μόνο εποχής και ενός μόνο Δημιουργού, αλλά γίνεται αντιληπτό ως ένα ατελείωτο έργο, υπό επεξεργασία, από πολλούς δημιουργικούς παράγοντες. Αυτή η συμβίωση γίνεται σχεδιαστική πράξη στο παλιό συγκρότημα παραγωγής αρσενικού του Τεχνολογικού και Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου.
Οι αρχαίοι άφησαν κληροδότημα στο έδαφος μεταλλουργικά κατάλοιπα, γνωστά και ως σκωριές με βαρέα μέταλλα υψηλής επικινδυνότητας. Αυτό αποτέλεσε ένα σχετικά έτοιμο επεξεργασμένο απόθεμα για περαιτέρω αξιοποίηση σε ύστερους χρόνους, όταν αποκτήθηκε η κατάλληλη τεχνογνωσία. Το συγκρότημα, στο σενάριο αυτής της διπλωματικής, όπως συνηθίζει ανά τους αιώνες, αναγεννάται χάρη στις δυνατότητες της ίδιας του της ύλης. Συγκεκριμένα, προτείνεται το μεταλλευτικό απόθεμα να αδρανοποιηθεί με χημικές διαδικασίες της Στερεοποίησης-Υαλοποίησης, με αποτέλεσμα την απορρύπανση της περιοχής και ένα νέο κύκλο ζωής του υλικού, το οποίο δομεί εκ νέου την ιστορία του και να συμπληρώνει τους ερειπωμένους τοίχους. Η προτεινόμενη χρήση είναι Κέντρο Υλικών, με ερευνητική δραστηριότητα, βιομηχανική παραγωγή πιλοτικής κλίμακας, υλικοθήκη και εκθεσιακό χώρο με υποστηρικτικές χρήσεις. Χρησιμοποιήθηκε το ψηφιακό εργαλείο της προσομοίωσης ρευστού για να επιτευχθεί η ροϊκή μορφή που συνομιλεί με το ανάγλυφο και τα υπάρχοντα κτίρια.
Περισσότερες πληροφορίες για τον φορέα και τη διεξαγωγή του διαγωνισμού: http://worldarchitecture.org/
