Κι όμως υπήρχε Εκάλη και στη Θεσσαλονίκη!
Εκεί που γαλουχήθηκε μια ολόκληρη γενιά τη δεκαετία του '50.
Τα φημισμένα παλιά μαγαζάκια, που υπήρχαν στο κέντρο της Θεσσαλονίκη, αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο της σύγχρονης Ιστορίας της. Στέκια που συγκέντρωναν πολύ κόσμο στο εσωτερικό τους, γενιές που μεγάλωσαν μέσα σε αυτά, ανταλλάζοντας σκέψεις, ιδέες και οράματα και διαμόρφωσαν με έναν άρρητο τρόπο το σημερινό κοινωνικό γίγνεσθαι της πόλης.
Ένα από αυτά τα μαγαζιά, η «Εκάλη», υπήρξε αγαπητό και πολυσύχναστο στέκι της νεολαίας κατά τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Στη γωνία Τσιμισκή με Παλαιών Πατρών Γερμανού, από το 1948, το γαλακτοζαχαροπλαστείο του Χρήστου Χρηστάκογλου γαλούχησε μία ολόκληρη γενιά από την οποία αναδείχθηκαν επιστήμονες, πολιτικοί, καθηγητές Πανεπιστημίου, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, αθλητικοί παράγοντες και αθλητές με έντονη παρουσία στη ζωή του τόπου.
Όπως περιγράφεται στο βιβλίο «Κάποτε στη Θεσσαλονίκη» του Στράτου Σιμιτζή (University Studio Press, 2001), εκείνη την εποχή η Εκάλη «σέρβιρε γάλα, γιαούρτι, κρέμες, ριζόγαλο, γλυκά ταψιού, γρανίτες, παγωτό και το απόγευμα παραδοσιακούς λουκουμάδες με μέλι. Όμως ικανοποιούσε και τις επιθυμίες όσων ήθελαν να ”κολατσίσουν” σερβίροντας αυγά μάτια και ”σαχανάκι”».
Αρχικά, το συγκεκριμένο γαλακτοζαχαροπλαστείο ξεκίνησε ως αθλητικό στέκι. Υπήρξε σημείο συγκέντρωσης και εκκίνησης για κάθε αθλητική δραστηριότητα. Πρώτα στην Εκάλη κι έπειτα σειρά είχε το κλειστό ή ανοιχτό γήπεδο της ΧΑΝΘ, το γήπεδο του Άρη στο Μιραμάρ(ε), τα γήπεδα του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή στο Συντριβάνι και την Ευαγγελίστρια αντίστοιχα.
«Ο χουλιγκανισμός ήταν άγνωστος την εποχή εκείνη. Στα γήπεδα υπήρχε ακόμη το ευ αγωνίζεσθαι, όπως και η ευγενής άμιλλα. Υπήρχε ένας ρομαντισμός μετά την τραγικότητα του πολέμου» / Σ. Σιμιτζής
Από τα πρόσωπα της Εκάλης που ξεχώριζαν ήταν ο Θανάσης, ο σερβιτόρος του μαγαζιού. Άνθρωπος απλοϊκός, γραφικός και κυρίως αεικίνητος. Είχε περιορισμένη μόρφωση αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να χειρίζεται ικανοποιητικά την καθαρεύουσα. Ο Θανάσης ήταν το επίκεντρο και ο πρωταγωνιστής σε πολλά περιστατικά, όπως μας πληροφορεί το βιβλίο «Κάποτε στη Θεσσαλονίκη». Ήταν εκείνος που απαντούσε στον τετραψήφιο αριθμό 6496, στο τηλέφωνο του μαγαζιού, και καλούσε με νοήματα και χειρονομίες πότε τον έναν και πότε τον άλλο.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, οι Βαγγέλης Μελισσάρης, Ανέστης Πεταλίδης και Λάμπρος Πετμεζάς διαμόρφωσαν στο υπόγειο της Εκάλης ένα σφαιριστήριο με ποδοσφαιράκια και φλιπεράκια, που έμεινε γνωστό σε όλους με το όνομα «Τάφος του Ινδού». Τα εγκαίνια έγιναν σε πανηγυρικό κλίμα, όπως παρουσιάζεται και στη φωτογραφία εκείνης της μέρας, ενώ η εκφώνηση του λόγου για την έναρξή του έγινε από τον εκδότη της εφημερίδας «Αθλητικά Νέα», Νίκο Καμπάνη.
Δίδυμο στέκι της Εκάλης υπήρξε η Πεταλούδα, το ζαχαροπλαστείο που βρισκόταν ακριβώς απέναντι. Στη συνείδηση πολλών, τα δύο μαγαζιά έμοιαζαν συχνά ως ένα καθώς μόνο η Παλαιών Πατρών τα χώριζε και όταν ένα από τα δύο ήταν γεμάτο, οι θαμώνες χωρίζονταν.
Ιδρύθηκε το 1948 από τον Πέτρο Άλτα και τον πατέρα του Δημήτριο. Φημιζόταν για τις πάστες, τους μπαμπάδες, τα σιροπιαστά και κυρίως για τα παγωτά του. Χρόνια αργότερα, το 1961, άλλαξε ύφος με τα φλιπεράκια που εγκαταστάθηκαν στον χώρο μέχρι το 1965 που έκλεισε οριστικά.
Πώς είναι η αγαπημένη γωνιά της Εκάλης σήμερα
