Το κορίτσι που τα βράδια μαγεύει στην παραλία
Μία κοπέλα που διοργανώνει σε καθημερινή βάση τα δικά της ανοιχτά live στην πόλη.
Πόσες φορές έχεις περάσει από την παραλία και σταμάτησες για να ακούσεις και να χαζέψεις καλλιτέχνες, για να πάρεις αυτό που λέμε μιαν ανάσα από την τέχνη. Ανθρώπους που έχουν να σου πουν κάτι μέσα από τον δικό τους κόσμο.
Εκείνους. Από κείνους που θα ζωγραφίσουν και θα εκθέσουν τα έργα τους σε μια γωνιά, άλλους που θα χορέψουν στις πλατείες δίνοντας ρυθμό στο χάος της πόλης και δαύτους που θα στήσουν το δικό τους ονειρικό σκηνικό με φόντο τον Θερμαϊκό, μία κιθάρα, ένα μικρόφωνο και τραγούδια που κατά τύχη εκείνη την στιγμή θα αρμόζουν ιδανικά με την συναισθηματική εμπλοκή που πιθανά βιώνεις.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.Every moment is real, but some of them are the real reason. 📸@thanosmats
Εκεί κάπου σε μία περίεργη φάση δική μου και λίγο μετά την καραντίνα βρήκα τον δικό μου άνθρωπο. Κάνοντας χιλιόμετρα με τα ακουστικά μου στην παραλία, γύρισα το κεφάλι μου αριστερά και είδα ένα μικρόφωνο με λαμπιόνια και την Ελπίδα Παπακοσμά Μάτα. Μία αυτοδίδακτη κοπέλα που διοργανώνει σε καθημερινή βάση τα δικά της ανοιχτά live στην πόλη.
Όλα ξεκίνησαν, όταν η Ελπίδα ήταν μικρή και άκουγε την γιαγιά της να τραγουδά ρεμπέτικα, ήθελε να γίνει τραγουδίστρια και δεν την άφηνε ο άντρας της. Η εξέλιξη κύλησε ιδανικά, της μπήκε το ”μικρόβιο” και από τα 7 της άρχισε να τραγουδά και να προσπαθεί. Αυτό ήθελε να κάνει και το κυνήγησε μόνη της, χωρίς μαθήματα.
Πριν τον δρόμο η Ελπίδα εργάσθηκε ως σερβιτόρα, δάνειζε την φωνή της σε διαφημιστικά σποτ, πήρε μέρος σε θεατρικές παραστάσεις, έκανε live σε μαγαζιά, διαγωνίστηκε στο πρώτο The Voice, βρέθηκε σε αρκετές μπάντες όπως οι ”Stavento”, οι ”Αϊ σιχτίρ” και οι ”Εμιγκρέ”. Και μετέπειτα ξεκίνησαν περιοδείες με κρουαζιερόπλοια. Ταξιδεύει σε άλλες χώρες σε κάποιο σημείο του κόσμου και τραγουδά. Τέλος-τέλος κατέληξε εκεί που επιθυμούσε στην δική της ελευθερία.
Πώς όμως είναι το επάγγελμα ενός καλλιτέχνη του δρόμου;
H Ελπίδα παίζει στον δρόμο από τον Απρίλιο του 2019, ήθελε πάντα να τον ζήσει, της άρεζε το ελεύθερο, που ο κόσμος έρχεται από επιλογή να την δει και μένει. Ήταν μέλος σε αρκετές μπάντες, έπαιζε σε μαγαζιά αλλά την μάγεψε αυτό. Την πρώτη φορά είχε κρύο, προσπαθούσε να παίξει κιθάρα και είχαν παγώσει τα δάχτυλά της ντρεπόταν και όλο αυτό ήταν άβολο, ενώ είχε συνηθίσει την έκθεση και την αντίδραση του κόσμου.
”Πάντα οι πρώτες φορές είναι λίγο ντεμί, είναι η αρχή για κάτι πρωτόγνωρο. Εγώ μαγεύτηκα και είπα θα το συνεχίσω. Ένιωθα ελεύθερη, άνετη, μου άρεζε πως με αντιμετώπισε το κοινό μου. Ήταν δεκτικοί.”
Στα live της, θέλει να μεταφέρει την ψυχική κατάσταση που βιώνει εκείνη τη στιγμή, δείχνει έντονα τα συναισθήματα της. Στον δρόμο ένιωσε πως δεν χρείαζεται να πουλήσεις κάτι, οι θεατές θα σε αγαπήσουν είτε όχι, γι αυτό που πραγματικά δείχνεις και όχι για την εικόνα που έχει δημιουργηθεί από τρίτους παράγοντες.
”Η πραγματική αμοιβή του καλλιτέχνη είναι η έμπνευση. Όσο βρίσκεται κάποιος μέσα στο σπίτι θα του έρθουν πολλές ιδέες, αλλά όταν βγαίνεις στον έξω κόσμο και παίρνεις ερεθίσματα, θα σου έρθει πολύ μεγαλύτερη έμπνευση. Αφομοιώνεις εικόνες, ανθρώπους, καταστάσεις με τις οποίες ταυτίζεσαι και δημιουργείς.”
Υπάρχουν άτυποι κανόνες μεταξύ των καλλιτεχνών. Είναι θέμα ευγένειας. Πρέπει να σέβεσαι τους γύρω, κρατάς τις αποστάσεις, δεν πηγαίνεις δίπλα σε έναν καλλιτέχνη και παίζεις όση ώρα παίζει κι αυτός. Οι διαφορές δρόμου-live σε μαγαζί είναι πολλές. Ο δρόμος είναι χύμα δηλαδή δεν υπάρχει πρόγραμμα, δεν σκέφτεσαι πρέπει να παίξω τόσο να κάνω διάλειμμα τόση ώρα και από την πλευρά του κόσμου δεν υπάρχει το ”θα πάω να πληρώσω το ποτό μου οπότε θα δω κάτι άψογο.” Στον δρόμο, γνωρίζεις εκείνους που σε ακούνε, έχεις άμεση επαφή μαζί τους. Στο μαγαζί υπάρχει μια ”απόσταση”.
”Στον δρόμο είμαι αρκετά εκτεθιμένη. Επειδή παίζω μόνη και πολλές φορές δεν είναι μαζί μου κανένας γνωστός ώστε να υπάρξει μια ”υποτυπώδης προστασία” μπορεί να μου κλέψουν τα πράγματα μου την ώρα που δεν κοιτάω. Όταν τα μαζεύω , και αν είμαι μόνη μου φοβάμαι. Κουβαλάω τα χρήματα που έβγαλα, τα όργανα μου, τα μηχανήματα και θα μπορούσε κάποιος άνετα να μου κάνει κακό. Υπάρχουν άνθρωποι που ενοχλούν, και κάνουν κάνουν άσχημο καμάκι.”
Μέσα από τα live στην παραλία χτίζεις φιλίες και ανθρώπινες σχέσεις. Η Ελπίδα, έχει το κοινό της το οποίο περιμένει να την δει και έχει μείνει σταθερό από πέρσυ. Μετέπειτα αυτές οι περίεργες σχέσεις εξελίχθηκαν σε κάτι πιο δυνατό.
”Πολλοί είναι εκείνοι που έρχονται και μου φέρνουν δώρα. Ξεκινώντας από κάτι να φάω, ή κάτι να πιω. Έχει τύχει να μου φέρουν ολόκληρο μπουκάλι κρασί. Μου έχουν δώσει φυτά, λουλούδια, κοσμήματα. Ήρθε ένας τύπος και μου έγραψε ένα ολόκληρο παραμύθι βασισμένο στην δική μου ιστορία. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω στους οποίους χωρίς να δώσεις κάτι έρχονται και σου δίνουν απλόχερα κάτι δικό τους. Φωτογράφοι, βιντεογράφοι μου χαρίζουν στιγμιότυπα, χωρίς να το ζητήσω.”
Η μουσική για την Ελπίδα είναι ζωή, είναι η έκφραση, η διασκέδαση ένας ολόκληρος κόσμος στημένος και προσαρμοσμένος πάνω σε αυτήν. Η μουσική συνδυάζεται άψογα με τους ανθρώπους. Ξεκίνησε από μικρή να γράφει δικά της κομμάτια. Στην αρχή έγραφε ελληνικά που βασιζόταν στην καθημερινότητα και στο τι συμβαίνει σ’αυτό το χάος που ζούμε. Αργότερα προέκυψαν τα ξένα. Στα live της παίζει μόνο ξένα συγκεκριμένα alternative rock, indy, folk, pop. Υπάρχουν πολλές επιρροές σε αυτό που κάνει.
”Έχει πλάκα να είσαι καλλιτέχνης του δρόμου. Είσαι το αφεντικό του εαυτού σου και κάνεις ότι θέλεις. Δεν υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τηρώ. Είναι μαγικό που μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου με την αγάπη του κόσμου. Όλη αυτή η αγάπη που προσφέρεται με βοηθάει και στον βιοπορισμό μου. ”
Το αγαπημένο της κομμάτι αυτή την περίοδο είναι το Moon River. Είναι σαν νανούρισμα το οποίο το έχει συνδυάσει με τον σκύλο της. Επιλέγει τα σημεία που πραγματοποιεί τις ”ανοιχτές της συναυλίες” σύμφωνα με την ενέργεια. Το ιδανικό μέρος είναι εκεί που νοιώθει ευπρόσδεκτη. Υπήρξαν αρκετές φορές που ένιωσε πως ένα σημείο δεν ήταν φιλικό. Οι θετικές αντιδράσεις είναι πολλές και αποτέλεσμα αυτών είναι να λαμβάνει αρκετή αγάπη.
”Θυμάμαι είχα παίξει ένα παλιό ερωτικό blues και χόρευαν ερωτευμένα ζευγάρια μπροστά μου. Μία μέρα ήταν ένα κοριτσάκι και με χάζευε όση ώρα έπαιζα και εκείνη μόλις είχε ξεκινήσει να παίζει μουσική. Όταν τελείωσε το live ήρθε και με πήρε αγκαλιά και έκλαιγε από συγκίνηση. Και θυμήθηκα τι ένιωθα εγώ όταν άρχισα. Ήθελα τόσο πολυ να ασχοληθώ με αυτό. Ήταν πολύ έντονο αυτό για εμένα.”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.It is happening! Again! 🌻#buskerlife #streetmusician #taylorGuitar
