Πέτρος Μάλαμας: «Πηγαίνω εκεί που αυξάνεται ο φόβος μου»
Μια κουβέντα με «τον άλλο Μάλαμα», ένα μεσημέρι, στη Θεσσαλονίκη.
Συνέντευξη στον Άκη Σακισλόγλου || Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο πατάρι του Σάρωθρον (Κατούνη 17, Λαδάδικα)
Όταν είσαι γιος του Σωκράτη Μάλαμα, ακόμα και ερευνητής στη NASA να γίνεις, αποκλείεται να αποφύγεις να σε συγκρίνουν με τον πατέρα σου. Σκέψου τώρα να παραμείνεις στην Ελλάδα, να γίνεις τραγουδοποιός και να εμφανίζεσαι στη σκηνή με μια κιθάρα.
Ο ίδιος ο Πέτρος Μάλαμας, με μεγάλη δόση αυτογνωσίας συστήνεται ως «ο άλλος Μάλαμας». Το καταλαβαίνετε, φυσικά, πως κάνει πλάκα. Πως θέλει να σπάσει τον πάγο με ένα κοινό που μοιραία θα κάνει την σύγκριση. Ίσως γι’ αυτό μας «τσίγκλησε» και τον ψάξαμε για μία συνέντευξη. Γιατί ο χαρακτήρας του, η συγκρότηση, οι σπουδές, οι συνεργασίες του και η μέχρι τώρα δισκογραφική του καταγραφή μάς κάνει να πιστεύουμε πως όχι μόνον δεν είναι «ο άλλος Μάλαμας» αλλά αποτελεί κάτι ξεχωριστό, εντελώς δικό του που θα μας απασχολεί για πολλά πολλά χρόνια.
Τώρα που το σκέφτομαι, ο Πέτρος Μάλαμας, στα 35 του χρόνια δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από τον «συνομήλικο» γύρω στα 1992 πατέρα του. Έχει σπουδάσει θέατρο και μουσική, έχει μελοποιήσει Νίκο Γκάτσο και Άλκη Αλκαίο, έχει ήδη τρεις δισκογραφικές δουλειές, έγραψε μουσική για θεατρικές παραστάσεις, έχει αρκετές συνεργασίες και μεγάλη εμπειρία από ζωντανές εμφανίσεις.
Δώσαμε ραντεβού στο κέντρο και ήρθε αρκετά λεπτά νωρίτερα με μια μπεζ καμπαρντίνα, την κιθάρα στην πλάτη και το μαλλί έξαλλο, κινηματογραφικό.
Η Θεσσαλονίκη είναι οικεία γι’ αυτόν πόλη. Παίζει «στην έδρα του», μόνος στη σκηνή κάθε Τετάρτη βράδυ στον «Παπαγάλο», στη Βύρωνος. Θα αναρωτηθείτε κάποιοι: έχει καλή φωνή; Ξέρει να παίζει κιθάρα; Οι συνθέσεις του «λένε τίποτα»;
Προσωπικά, θεωρώ πως τα «Κυκλάμινα» είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια των τελευταίων 10 χρόνων στη δισκογραφία γι’ αυτό του ζήτησα επίμονα να μας το τραγουδήσει και να το καταγράψουμε «γυμνό» κι ανεπιτήδευτο με μια απλή κάμερα και μικρόφωνο κινητού τηλεφώνου. Άλλωστε, το «αληθινά ωραίο» δε χρειάζεται επεξεργασία. Ελπίζουμε διαβάζοντας τις επόμενες αράδες να ανακαλύψετε τον «άλλον Πέτρο Μάλαμα».
Παιδεία και Τέχνη
Με έναν τρόπο υπερβατικό η πρώτη αφορμή για κουβέντα γίνεται με χάσταγκ τη λέξη Παιδεία.
«Για να υπάρξει Παιδεία πρέπει να υπάρχει πολιτική», λέει ο Πέτρος. «Η πολιτική μπορεί σιγά σιγά να «ποτίσει» Παιδεία την κοινωνία αλλά αυτό χρειάζεται δυο τρεις γενιές για να φανεί. Εδώ βλέπουμε κάθε τετραετία ο καθένας που έρχεται να ξηλώνει τους παλιούς και να βάζει τους δικούς του. Να βάζει τους δικούς του «τρόπους» και «νόμους» εννοώ, όχι αναγκαστικά πρόσωπα. Κανείς δεν έχει ένα πραγματικά ανιδιοτελές όραμα και σχέδιο για την ανάπτυξη του πολιτισμού».
«Παιδεία» και «πολιτισμός», ακούγονται μάλλον βαρύγδουπες έννοιες σε μεσημεριανή συζήτηση ωστόσο ο Πέτρος δίνει ανακατεύοντας τον καφέ του έναν ωραίο ορισμό της Τέχνης:
«Η ακρόαση ενός δίσκου, η θέαση ενός έργου, η ανάγνωση ενός βιβλίου, δεν είναι μόνο το ότι σου μεταφέρει ένα «μήνυμα», ένα «νόημα», μια «αλήθεια». Το σημαντικότερο «δώρο» είναι ότι σε βάζει σε μία «παύση χρόνου», να σταματήσεις και να παρατηρήσεις κάτι. Ίσως επειδή δεν παρατηρείς τον εαυτό σου. Όταν ο καλλιτέχνης παρατηρήσει βαθιά μέσα του, βλέπει και τον υπόλοιπο κόσμο. Είμαστε σαν πηγάδια. Σκάβοντας ο καθένας στο εσωτερικό του στο τέλος συναντά τους άλλους. Το ίδιο ποτάμι διατρέχει το βάθος μας. Από το ίδιο ποτάμι παίρνουμε νερό γι αυτό και αν αυτός ο καλλιτέχνης που «σκάβει» φτάσει σε πραγματικά καθαρό περιεχόμενο, τότε κι εσύ θα δεις στο έργο του τον εαυτό σου. Το δώρο που έχει να σου προτείνει η τέχνη δεν είναι ούτε η πινελιά, ούτε ο στίχος, ούτε μια μελωδία. Είναι η εμβάθυνση και η προτροπή σε εσωτερική παρατήρηση: Σου λέει βγες λίγο από τον Ακη ή τον Πέτρο και «άκου τώρα την ιστορία του Κεμάλ ή του Άμλετ».
«Οδηγίες προς ναυτιλομένους»
Έχεις βγάλει πρόσφατα έναν νέο δίσκο σε στίχους του Άλκη Αλκαίου, του ανθρώπου που ο Θάνος Μικρούτσικος περιέγραψε ως «τον ποιητή που παρίστανε τον στιχουργό».
«Αρκετοί ποιητές το έχουν κάνει αυτό. Να εκφραστούν με στιχάκια. Είναι μια αγάπη των ποιητών προς τη μουσική. Ίσως είναι και μια ένδειξη της ταπεινότητάς τους προς την ποίηση. Ο Νίκος Γκάτσος, εκτός από την Αμοργό που τον πίεσαν να την εκδώσει, δεν κυκλοφόρησε καμιά άλλη ποιητική συλλογή ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να κυκλοφορήσει. Έγραφε πάντα ως «μέρος» του τραγουδιού, ως μέλος μιας μεγαλύτερης ομάδας. Οι ποιητές μας είναι οι προωθημένοι δρομείς του πνεύματος».
Τα τραγούδια του Αλκαίου που μελοποίησες, πώς θα τα περιέγραφες; Ποια είναι «η ιστορία του Άλκη;» Ποιο είναι το «πηγάδι» του;
«Πρόκειται για ερωτικά τραγούδια τα οποία γράφτηκαν σχεδόν κατά παραγγελία. Του τα ζήτησε ο Μάνος Λοΐζος με μια ευχή να φτιάξει νέα φόρμα στα βαθιά λαϊκά ερωτικά τραγούδια. Δεν ξέρω πόσα χρόνια του πήρε του Άλκη να το κάνει αυτό, όμως σίγουρα ο Λοΐζος ψάχνοντας τη συγκεκριμένη φόρμα συνάντησε τον Ρασούλη κι έβγαλαν τελικά «Τα τραγούδια της Χαρούλας. Η συνεργασία Λοΐζου – Αλκαίου δεν συνέβη ποτέ».
Ωραία και άγνωστη ιστορία αυτή…
«Όλο αυτό έχει μια μυθολογία που δεν την έμαθα όταν συνάντησα το υλικό αλλά πολύ αργότερα. Ουσιαστικά τα στιχάκια αυτά εγώ τα συνάντησα μέσω του πατέρα μου που ήταν με τον Αλκαίο προσωπικοί φίλοι και είχε μελοποιήσει φυσικά και αρκετά τραγούδια του όλα αυτά τα χρόνια. Εκτός από τη συγκίνηση που ένιωσα διαβάζοντάς τα, το δέος και το ρίσκο να τα μελοποιήσω ήταν πολύ μεγάλο.
Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που κρατάει από τη Σέρβικη λογοτεχνία του Πάβιτς και λέει ότι «όταν δεν ξέρεις πού να πας, ένας δρόμος για το αληθινό σου μέλλον είναι σίγουρα εκεί όπου αυξάνεται ο φόβος σου». Για μένα εκείνη τη στιγμή, το χειρότερο μου ήταν αυτό: Το να τα μελοποιήσω. Είχε πολλά «δεσίματα», είχε «σύγκριση», αγωνίες, είχε δικά μου πράγματα που με φόβιζαν. Ε, και το έκανα γιατί απλά δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ αλλιώς. Για να καταλάβεις, όταν τα πήρα στα χέρια μου και τα διάβασα, έβαλα τα κλάματα χωρίς να υποψιάζομαι καν τι θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά τα στιχάκια. Λοιπόν, αυτή η σωματική βεβαιότητα που ένιωσα ήταν μια εγγύηση ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό γιατί με πονάει».
Θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να μην γράφει και να μην παίζει μουσική αλλά να κάνει κάτι πιο «συμβατικό»;
«Δεν είναι αρκετά συμβατικό αυτό που κάνω; Είναι. Γιατί, ναι μεν είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο από όλα, ωστόσο αναγκάζομαι να το κάνω ΚΑΙ για να επιβιώσω. Θα ήθελα να αισθάνομαι περισσότερο καλλιτέχνης, να μην είμαι αναγκασμένος να συνδυάσω τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες με τις βιοποριστικές μου ανάγκες. Νιώθω ότι θα ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με λιμπρέτο, λυρικά μέρη, όπερα… Θα ήθελα επίσης να μελοποιήσω το «Φάουστ» του Γκαίτε και να ανεβεί κάπου αλλά αυτό το πράγμα είναι, όχι απλά ασύμφορο, είναι και αντιεμπορικό».
Νιώθεις άτυχος που εδραιώνεσαι στο χώρο σου τώρα που αυτός είναι σε κρίση;
«Δεν είναι σε κρίση μόνο η μουσική. Το σοκ είναι ευρύτερο κι αφορά όλη την κοινωνία και οι καλλιτέχνες είναι παιδιά, κομμάτια της κοινωνίας οπότε είναι μέσα σε όλο αυτό το φαινόμενο και το εκφράζουν μέσα από την τέχνη τους. Θέλω να πω ότι την κρίση δεν την προσεγγίζω συντεχνιακά: «α, τι πάθαμε εμείς οι μουσικοί…». Δεν έχουν κλείσει μόνο δισκογραφίες εταιρείες και μαγαζιά με ζωντανή μουσική. Έχουν κλείσει φούρνοι, παιδικοί σταθμοί, απολύονται δάσκαλοι, δεν υπάρχουν γιατροί. Όλοι μαζί το βιώνουμε αυτό. Ο Μπρέχτ κάπου αναρωτιέται: «και στους σκοτεινούς καιρούς, τι τραγούδια θα λέμε;» Και απαντάει: «θα λέμε τραγούδια για τους σκοτεινούς καιρούς». Με κάποιο τρόπο, είτε σε κρίση, είτε όχι, είσαι εκπρόσωπος όλης της κοινωνίας».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ακόμα κι αν σε απορρίψει η κοινωνία;
«Ναι, ακόμα κι αν είσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος της. Ο Νικόλας Άσιμος ήταν παιδί της κοινωνίας του ακόμα κι αν ζούσε στο περιθώριό της, στα απόνερά της».
Όσες φορές σε έχω δει ζωντανά διαπιστώνω πως δεν ακολουθείς την κλασική φόρμα μιας εμφάνισης. Έχεις στοιχεία θεατρικά και επιλογές τραγουδιών δύσκολων, αγνώστων.
«Σχεδόν πάντα αυτό που συμβαίνει στη σκηνή δεν είναι ούτε προγραμματισμένο, ούτε γίνεται βάσει σχεδίου. Είναι απλά αυτό που είμαι. Ναι, προέρχομαι από το θέατρο. Αυτό έχω σπουδάσει, σε αυτό έχω εργαστεί. Αλλά είμαι και η μουσική μου. Κουβαλάω και τον Σωκράτη μέσα μου. Επίσης, είμαι το πρώτο παιδί από τα τέσσερα του Σωκράτη. Είμαι μια «πρώιμη» εποχή του Σωκράτη, εκεί μέχρι την εφηβεία μου που μάλλον δεν ενδιαφέρεται και τόσο πολύ για τον εμπορικό αντίκτυπο. Όταν μου έδειχνε πράγματα στην κιθάρα ο πατέρας μου, δεν είχε καν βγάλει την «Πριγκιπέσσα». Το «έχω σαράντα πυρετό» μου έδειξε κι αυτό με επηρέασε ανάλογα σε μια πορεία πιο προσωπική και λιγότερο κοινωνική».
Αυτό μονολόγησα κι εγώ: είσαι μαλωμένος με τα σουξέ…
«Δεν το κάνω επίτηδες. Παίζω αυτά που αγαπάω και αυτά που μου λείπουνε. Μου αρέσει η κοινωνική απεύθυνση. Με ενδιαφέρει και με γοητεύει αυτό το τραγούδι που μπορεί να αγγίξει όλους τους ανθρώπους σαν ιδιότητα. Όταν γράφω, λοιπόν, πράγματα, έχω την διάθεση και την ανάγκη να αφορά πολλούς, να είναι λαϊκό. Μάλλον, όμως, δεν το καταφέρνω παρότι το προσπαθώ. Ίσως είμαι λίγο «ούφο» ο ίδιος σαν άνθρωπος. Τι να κάνω… Δεν ξέρω να παίζω την «Πριγκιπέσσα». Ξέρω να παίζω το «Έχω σαράντα πυρετό».
Έτσι θα σε ακούσουμε και στον «Παπαγάλο»;
«Πάλι μέσα από την ίδια ανάγκη απλοποίησης έχω κάνει σαν κλειδαρότρυπα του σπιτιού μου. Λες και παίζω μόνος με μια κιθάρα όπως ακριβώς παίζω και στο σπίτι μου και κάποια κάποια μουσικά θέματα δεν τα περνάω στην κιθάρα και τα κάνω έτσι «ντούρου ντούρου» με το στόμα μου».
Εντελώς αυτοσαρκαστικά λες καμιά φορά ότι είσαι ο «άλλος Μάλαμας. Τον Σωκράτη πώς θα τον περιέγραφες;
«Όταν γεννήθηκα ήμουν εκεί ανάμεσα στα πόδια του καθώς μελετούσε με άξονα τρεις πυλώνες: Την κλασική μουσική, τα λαϊκά τραγούδια στα οποία έβγαζε μεροκάματο (με τον Βασίλη Καρρά, τον Ζαφείρη Μέλα) αλλά και τα δικά του τραγούδια πάνω στα οποία έκανε αλχημείες και διαμόρφωνε τον εαυτό του. Αυτοί οι πυλώνες έπαιξαν μεγάλο ρόλο αλλά τον μεγαλύτερο τον έβγαλε αυτός ο ίδιος ο χαρακτήρας του. Είναι ένας «τρελός» άνθρωπος. Τον βλέπεις και αναρωτιέσαι τι μπορεί να έχει στο μυαλό του. Στο χωριό μας τον λένε «αλεπού της ερήμου» από τότε που ήταν μικρό παιδάκι».
σ.σ.: εκείνη την ώρα χτυπάει το τηλέφωνο του Πέτρου και είναι… ο Σωκράτης Μάλαμας.
«Δες τώρα, χίλια χρόνια θα ζήσει, άσε θα τον πάρω αργότερα… »
Τι έλεγες;
«Είχα μείνει στο ότι οι τρόποι του Μάλαμα συνδύασαν την κλασική παιδεία και τη λαϊκή μας παράδοση αλλά όλο αυτό το μεταβόλησε σε κάτι νέο. Επειδή τον έβλεπα, γνωρίζεις καλά κι εσύ πως μέχρι το 1996-97 δεν είχε αφήσει κάποιο ιδιαίτερο αποτύπωμα. Ήταν γνωστός στους λίγους εραστές της μουσικής που ψάχνουν το ενδιαφέρoν και το διαφορετικό και είναι οι προπομποί του. Συνταιριάξανε με την Μελίνα, με την παραγωγή του Παπάζη, με τον Πάππο στο μπουζούκι και μπορέσανε και φτιάξανε άλλου τύπου λαϊκά τραγούδια. Δεν θα πετύχαινε το «Καληνύχτα μαλάκα» κατευθείαν στο κεφάλι. Έπρεπε να βρεθεί ο τρόπος να συγκεντρωθεί ένα υλικό λαϊκό. Τώρα πια το τραγουδάνε όλοι αλλά τότε ήθελε και το «Γράμμα» για να πετύχει τη μεγάλη απεύθυνση».
Ευτυχώς θα σε προλάβουμε στον Παπαγάλο. Δεν ήταν η τελευταία Τετάρτη αυτή που μας πέρασε.
«Όχι, δεν ήταν η τελευταία. Έχουμε σίγουρα και την προσεχή Τετάρτη του Νοέμβρη και μάλιστα ο άνθρωπος που έχει τον «Παπαγάλο» θέλει να το κάνουμε κάπως σαν στέκι και να το συνεχίσουμε και τις Τετάρτες του Δεκέμβρη γιατί πάει πολύ καλά. Φυσικά δεν είναι κανένα τεράστιο μαγαζί όπου γίνεται… λαϊκό προσκύνημα. Είναι ακριβώς όπως μας ταιριάζει».
Ο Παπαγάλος έχει μια ταυτότητα που παραπέμπει σε παλιές εποχές.
«Εντελώς 90’, ναι. Τότε που και το κλίμα ήταν διαφορετικό και τα μαγαζιά περισσότερα».
Τη θυμάσαι αυτήν την εποχή της Θεσσαλονίκης ή την έχεις ακουστά μόνο από διηγήσεις;
«Πρόλαβα να τη ζήσω γιατί, εκτός του ότι γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, σπούδασα κιόλας εδώ και έφυγα το 2008. Μέχρι και που πήρε την κάτω βόλτα η νύχτα της Θεσσαλονίκης, εγώ ήμουν εδώ. Νωρίτερα, φυσικά, την καλή εποχή του 80’ και του 90’ την έζησα ως πιτσιρίκι μέσα από τον πατέρα του. Το «Τήνελα», τη «Βάρδια», το «Πλατώ», το «Μπαλκονάκι»…»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram. #self #portrait #with #striped #shirt #egonschiele #1910
Ήταν μια εποχή εκείνη η παλιά, ρομαντική, που πέρασε και δε θα γυρίσει;
«Μπορεί και να γυρίσει. Ίσως γυρίζει ήδη. Κάποια πράγματα που διαμορφώθηκαν τότε ήταν σίγουρα διαφορετικά και πρωτοποριακά, εννοώ όσα συνέβησαν από τον Παπάζογλου και τα «παιδιά» του, τον Θανάση, τον Σωκράτη. Μετά συνέβησαν όλα τα γεγονότα που όλοι ξέρουμε στη δισκογραφία, στις συναυλίες, ωστόσο, θεωρώ πως τα πράγματα μέσα στην τέχνη δεν κινούνται γραμμικά, κινούνται κυκλικά άρα ανά κάποια χρόνια οι τάσεις επιστρέφουν».
Τι είναι αυτό που έκανε τη Θεσσαλονίκη να παράγει ιδιαίτερα πράγματα στην Τέχνη;
«Ένα φαινόμενο που έχει εξακριβωθεί ότι βοηθάει παγκοσμίως στην παραγωγή τέχνης είναι η υγρασία η οποία προκαλεί αυτό που λένε οι Αμερικανοί «μπλουζ». Ας πούμε πως το νερό είναι φορέας μνήμης. Η μνήμη, από τη μυθολογία είναι η «μητέρα των μουσών». Αν το σκεφτείς, η υγρασία σε επηρεάζει και στο σώμα. Σε πονάνε παλιά σου τραύματα, σε αναγκάζει να θυμάσαι, να πηγαίνεις πίσω εκεί που σε πονάει.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ίσως παίζει ρόλο και το ότι εδώ είμαστε στο παρασκήνιο, τα φώτα είναι στην Αθήνα και οι άνθρωποι νιώθουν πως πρέπει να υπερβάλλουν εαυτό για να πετύχουν στο χώρο τους.
«Αυτό δεν το είχα σκεφτεί αλλά σίγουρα έχει βοηθήσει το γεγονός πως στη Θεσσαλονίκη οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί και τα πράγματα χαλαρά. Δηλαδή, δεν είναι ακριβώς χαλαρά, απλώς ο χρόνος είναι σχετικός. Από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη μπορείς να το περπατήσεις. Εδώ, λόγω αυτού που περιέγραψα, είναι πιο εύκολες οι παρέες, οι συναντήσεις. Μπορείς να βρεθείς με μουσικούς και να έχετε χρόνο να παίξετε. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι: «λοιπόν, έχω 45 λεπτά, πάμε γρήγορα να κάνουμε πρόβα…». Η Θεσσαλονίκη είναι να καθίσεις, να βαρεθείς με τον άλλον, να βρεις τι σου φταίει, να ξαναβρεθούμε και να ξαναβαρεθούμε… Αυτός είναι και ο λόγος που το κέντρο της πόλης έχει τόσα πολλά προβάδικα όπου βρίσκονται οι μπάντες και δουλεύουν επίμονα το υλικό τους. Στην Αθήνα δεν είναι ακριβώς έτσι.»
Σε δυσκολεύουν οι ρυθμοί όταν είσαι Αθήνα;
«Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Με έναν φίλο που παίζαμε μαζί, έκανα 1 ώρα και 20 λεπτά για να πάω από το σπίτι μου στο σπίτι του κι άλλο τόσο για να γυρίσω δηλαδή σύνολο σχεδόν 3 ώρες. Πόση ώρα να κάνουμε πρόβα; Έπρεπε να γίνει όλο πολύ οργανωμένα και φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο πάντα. Αυτή είναι η Αθήνα».
Μήπως μας έχει βγει το όνομα στη Θεσσαλονίκη με αυτό το «χαλαρά»;
«Είναι ψευδαίσθηση αλλά είναι και ψυχολογία που βοηθάει πολύ. Δες, για παράδειγμα, πως βρεθήκαμε εμείς σήμερα. Είπαμε ραντεβού στη 1, βρεθήκαμε 1 και δέκα, μετά «κάτσε πρώτα να πιούμε έναν καφέ και να τα πούμε λίγο», στο τέλος ξεκινήσαμε 1 και μισή. Αυτό το «κάτσε πρώτα να τα πούμε», δεν είναι τόσο εύκολο στην Αθήνα. Η μετακίνηση σου παίρνει πολύ ώρα».
Ήξερες ότι:
Στο θέατρο ο Πέτρος είχε, μεταξύ άλλων δάσκαλο τον Μιχάηλ Μαρμαρινό.
Έχει πρωταγωνιστήσει σε τηλεοπτικό σποτ γνωστής μπύρας που μάλιστα σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λάνθιμος.
Έζησε έξι μήνες στον Καναδά χάρη στο έρωτα του για μια Καναδέζα. Γύρισε κι έγραψε τον ομότιτλο δίσκο.
Έχει μελοποιήσει τον κύκλο ποιημάτων του Νίκου Γκάτσου «Η παγωμένη θεατρίνα» αλλά δεν πήρε ποτέ την έγκριση για να τα εκδώσει
7 τραγούδια του Πέτρου που θα λατρέψεις
«Κυκλάμινα», στίχοι – μουσική Πέτρος Μάλαμας
«Έτοιμη γιορτή», στίχοι Φωτεινής Λαμπρίδη και μουσική Σωκράτη Μάλαμα
«Έργο είναι η ζωή», στίχοι Πάνου Δημητρόπουλου και μουσική Λεωνίδα Μπαλάφα
«Ερτζιανά», στίχοι – μουσική Σωκράτη Μάλαμα
«Γενοβέφα», στίχοι Άλκη Αλκαίου και μουσική Πέτρου Μάλαμα
«Αδελφέ», στίχοι Πάνου Δημητρόπουλου και μουσική Λεωνίδα Μπαλάφα
«Γκράντε», στίχοι – μουσική Πέτρου Μάλαμα
*Κάθε Τετάρτη, ο Πέτρος Μάλαμας εμφανίζεται στον «Παπαγάλο» (Βύρωνος 3, Θεσσαλονίκη) | Ώρα: 22.30 | Είσοδος: 3 ευρώ | Facebook Event | Βρείτε τον Πέτρο Μάλαμα στο Facebook
