Γιώργος Πολυράκης: Ένας γιατρός λογοτέχνης
Ο Γιώργος Πολυράκης έδωσε συνέντευξη στην Parallaxi για το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο "Δικαίωμα στο αύριο".
Ο Γιώργος Πολυράκης γεννήθηκε στα Σφακιά της Κρήτης. Τέλειωσε τη Στρατιωτική Ιατρική και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου είναι διδάκτωρ. Πήρε την ειδικότητα του χειρουργού και στη συνέχεια εξειδικεύτηκε στη χειρουργική των αγγείων στο νοσοκομείο Hammersmith του Λονδίνου. Σήμερα εργάζεται ως χειρουργός στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Έχει δημοσιεύσει ογδόντα τρεις επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά, έχει κάνει δεκάδες ανακοινώσεις σε ιατρικά συνέδρια και έχει πάρει μέρος στη διοργάνωση πολλών συνεδρίων. Είναι μέλος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας, της Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος, της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, της Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών και της Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος, ενώ έχει διατελέσει μέλος του Διεθνούς Κολεγίου των Χειρουργών. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν 17 βιβλία του συγγραφέα.
Έδωσε μια συνέντευξη στην Parallaxi για το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο “Δικαίωμα στο αύριο”.
- Στο νέο σας βιβλίο γράφετε για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες και σχετικά άγνωστες εποχές της ελληνικής ιστορίας. Πως την επιλέξατε;
Την επέλεξα επειδή η εποχή εκείνη έχει πολλές ομοιότητες με τη σημερινή. Το αγροτικό ζήτημα εκείνης της εποχής έχει πολλές ομοιότητες με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι αγρότες. Τότε οι αγρότες, οι οποίοι υπέφεραν από την τετρακοσιετή τυραννία των Τούρκων, υπέφεραν χειρότερα από την εικοσαετή απληστία των Ελλήνων τσιφλικιούχων. Σήμερα υποφέρουν από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από το Κράτος. Είναι αδιανόητο να εισάγονται π.χ πορτοκάλια από την Αργεντινή και πορτοκάλια από πορτοκαλαιώνες ελληνικούς να πετιώνται στις χωματερές.
- Πως εργαστήκατε για να συλλέξετε υλικό για την εποχή και την κατάσταση που επικρατούσε στο θεσσαλικό κάμπο;
Δεν ήταν δύσκολο, ιδίως μετά την εμπειρία έξι ιστορικών μυθιστορημάτων. Περισσότερο δυσκολεύτηκα, όταν έγραψα τους Μακρινούς Ορίζοντες, το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημά μου. Στο μυθιστόρημα Δικαίωμα στο Αύριο, εκτός από το internet, σημαντικές πηγές βρήκα κυρίως στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών, αλλά και σε εφημερίδες εκείνης της εποχής, εφημερίδες που βρήκα κυρίως στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης.
- Κόντρα στις αντιξοότητες των κοινωνικών συνθηκών επιλέγετε το θρίαμβο του έρωτα ως αντίβαρο. Μιλήστε μας για αυτό.
Ο έρωτας είναι η πηγή και η χαρά της ζωής. Δεν ξέρω πού βρίσκεται ο θρόνος του έρωτα, από πού αυτή η γλυκιά φλέβα ορμάει προς τους θνητούς, ποια είναι η πηγή της. Ωστόσο, επειδή μία εκδήλωση του ήλιου είναι η ζωή και μία ηλιακή εκδήλωση είναι η δύναμη που διαιωνίζει όλη τη ζωή, σκέφτομαι πως συχνά ο έρωτας πηγάζει από το ζωοδότη ήλιο. Είναι σαν κάτι, ένα αφροδισιακό μυστικό, μια αόρατη σκόνη να δονείται μαζί με τις φωτεινές ακτίνες μέσα στο διάστημα και να κάνει τους ανθρώπους να φλέγονται από επιθυμίες και να πηγαίνουν προς τα χάδια και τα αγκαλιάσματα, ανάλογα με το βαθμό της ακτινοβολίας του άστρου. Του ήλιου. Έτσι το σκέφτομαι και έτσι προσπαθώ να το περάσω στα μυθιστορήματά μου.
- Η ανθρώπινη πίστη μοιάζει στο βιβλίο σας κινητήριος δύναμη απέναντι στις αντιξοότητες της ζωής των ηρώων.
Ε, ναι. Η πίστη είναι ένα στοιχείο απαραίτητο, όχι μόνο για τον άνθρωπο που αγαπούμε, αλλά και απέναντι σε αξίες της ζωής, που είναι αδιαπραγμάτευτες.
- Η κύρια απασχόληση σας είναι εντελώς διαφορετική από τη λογοτεχνία. Έχετε όμως γράψει δεκάδες βιβλία. Πως προέκυψε η ανάγκη για τη συγγραφή;
Είναι μια ερώτηση, η οποία μου έχει τεθεί πολλές φορές. Και πάντοτε λέω ότι, ως γιατρός, βιώνω καθημερινά τον ανθρώπινο πόνο και υπήρξαν φορές, πάμπολλες δυστυχώς, που αισθάνθηκα να συνθλίβομαι από την επίγνωση της ανθρώπινης αδυναμίας μου να βοηθήσω έναν ασθενή που πάσχει από ανίατο νόσημα. Ιδίως αν πρόκειται για παιδί, επειδή ποτέ δεν τα κατάφερα να συμβιβαστώ με την σκέψη ότι παιδιά πάσχουν από ανίατα νοσήματα. Έγραφα από τότε που ήμουν στο Λύκειο. Ωστόσο, όταν άρχισα να ξαναγράφω, όντας χρόνια γιατρός, συνειδητοποίησα ότι το γράψιμο με αποφόρτιζε –και με αποφορτίζει- από αυτά που βιώνω πλάι στο κρεβάτι του αρρώστου. Τώρα πια, μου έχει γίνει ανάγκη. Απαραίτητη όσο και το οξυγόνο που ανασαίνω.
- Πόσο εύκολο είναι να γράφει ένας συγγραφέας στην Ελλάδα σήμερα απερίσπαστος από τη γύρω ρευστή ατμόσφαιρα;
Εξαρτάται από τον άνθρωπο και από το πόσο είναι ικανός να αποστασιοποιηθεί από άλλες καταστάσεις που δημιουργεί η σημερινή αβεβαιότητα. Αβεβαιότητα κυρίως για το αύριο. Προσωπικά, όταν αρχίζω να γράφω, τα αφήνω όλα πίσω μου. Χωρίς την παραμικρή δυσκολία.
