ApSet: Το graffiti είναι τρόπος ζωής

της Κύας Τζήμου

Ο Στέλιος γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Ασχολείται ενεργά με το graffiti από το 1998. Σπούδασε γραφιστική στο Δημόσιο Ινστιτούτο Επαγγελματικής Κατάρτισης Τριανδρίας Θεσσαλονίκης του τμήματος ‘γραφίστας εντύπου και ηλεκτρονικών μέσων’ με κατάρτιση Europass (2003-2005).Τελειώνοντας τις σπουδές του συνέχισε την πρακτική του στο πρόγραμμα ‘Leonardo-da-Vinci ΙΙ’ της Futurum στην Πολωνία (Βαρσοβία-Κρακοβία). Συμμετείχε στην διοργάνωση του Pelekas Art Festivals (P.A.F.graffiti & music festival) στην Κέρκυρα, από το 2005 έως και το 2008 ενώ παράλληλα είχε πολλές συμμετοχές σε εγχώρια και διεθνή events σχεδιάζοντας αλλά και εκθέτοντας έργα του.

Από το 2006 έως το 2011 συνεργάστηκε με την Pacific Décor πάνω στη δημιουργία θεματικών πάρκων σε μερικούς από τους μεγαλύτερους δήμους της Ελλάδας (Αθηναίων, Αμαρουσίου,Θεσσαλονίκης,Ηρακλείου Κρήτης…). Κατά τη διάρκεια αυτής της εργασίας ασχολήθηκε κυρίως με τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τη γραφιστική. Έκτοτε εργάζεται σαν αυτόνομος καλλιτέχνης και αναλαμβάνει ζωγραφικές διακοσμήσεις, projects, murals, κ.α., ενώ παράλληλα σπουδάζει στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στον τομέα της ζωγραφικής.

Ξεκίνησα απ’την παρέα-crew (agb-2g), του κέντρου της Θεσσαλονίκης κάπου στο 97’-98’, που σαν παρέα κρατάει χρόνια. Εκεί έγινε η βάση και προς πολλές κατευθύνσεις εξελίχθηκε η δράση. Στο graffiti με τράβηξε κατά βάση η παρέα και η αλητεία της, στην πορεία μπήκε η αιθητική και η έκφραση. Φυσικά το ξεκίνημα είχε μεγάλη διαφορά με το τι επιφύλασε η πορεία… τα καλύτερα.

Το όνομα ξεκίνησε τότε ως αναγραμματισμός (stelios-ste-SET) και στην πορεία προστέθηκε το AP’ για  προφανείς  εννοιολογικούς λόγους ως ‘upset’ και αλλαγής σε Α για ευκολία γραφής.

To street art γεννήθηκε με τις βάσεις του στο graffiti  στις αρχές των 80s’ .Εξελίχθηκε με άλλη λογική και φιλοσοφία. Διαφοροποιείται από το graffiti από ένα μέρος των υλικών του, από τη λειτουργία του και απ’όλα τα παραπάνω.

Το βασικό στοιχείο που καθορίζει την επιλογή του σημείου που θα βάψω είναι να φαίνεται όσο το δυνατόν περισσότερο. Με επηρεάζει  το μέγεθος και η τοποθεσία. Τα σημεία, λειτουργούν σαν ταμπέλες, άλλα τα διαλέγεις και είναι και άλλα που ‘φωνάζουν’. Για να κατευθυνθώ σε ένα χώρο δεν “διαβάζω” πλέον πινακίδες.

Η τέχνη μας είναι εφήμερη. Αυτή είναι η φύση της και με κρατάει σε εγρήγορση.

Δεν ‘πατάω’ γενικά (εκτός εξαιρέσεων) πάνω σε graffiti άλλων, αλλά  όταν γίνεται (σε legal βαθμό) προσπαθώ  να ενημερώνω ή συνήθως παίρνω φωτογραφία το κομάτι πριν το βάψω. Ειδικότερα δεν υπάρχει λόγος, πάντα υπάρχουν spots. Όταν σέβομαι στο δρόμο έχω την απαίτηση να κάνουν το ίδιο (όχι απαραίτητα για το όνομα αλλά για την κίνηση).

Αντιπαραθέσεις μεταξύ των γκραφιτάδων πάντα υπήρχαν, πάντα θα υπάρχουν, υγιείς ή μη. Είναι η βασικότερη αρχή για εξέλιξη.

Μικρομπλεξίματα με το νόμο αντιμετώπισα αρκετές φορές παλαιότερα… όλα στο πρόγραμμα είναι… Είναι τόσες πολλές οι εμπειρίες που σου προσφέρει η ενασχόληση με το graffiti και δεν προσφέρεται το μέσο για το ανάπτυγμα των περισσοτέρων…

Δεν βάφω παντού. Δεν μου αρέσει να βλέπω μουτζουρωμένες τζαμαρίες, βιτρίνες, μαγαζάκια, δεν μου φταίει σε τίποτα ο μαγαζάτορας ή ο υπάλληλος που πρέπει να τα καθαρίσει μετά. Πρέπει να υπάρχει και λίγη αλληλεγγύη στο σύνολο. Σίγουρα εκεί τριγύρω θα υπάρχει καλύτερη επιφάνεια για ‘χρωματική παρέμβαση’.

Τα πράγματα γενικότερα μεταφέρονται, μεταλλάσσονται  και εξελίσσονται, έτσι και το graffiti, το θέμα είναι να κρατάς μια καλή βάση και να μην ξεχνάς.Τώρα στο κομμάτι του εμπορίου,  κάποια πράγματα ειναι εμπορεύσιμα, οι αξίες όμως όχι.

Συνεργασίες έχω κάνει πολλές. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς τι είναι αυτό που μας ενώνει στη δημιουργία ενός γκραφίτι, αν δεν το δείς και αν δεν το ζήσεις. Το πώς κάποιος από την άλλη άκρη του κόσμου σου ανοίγει το σπίτι του ή σε καλεί και συμπεριφέρεται λες και σε γνωρίζει χρόνια, μόνο και μόνο επείδη λειτουργεί στον ίδιο χώρο, σέβεται και επικοινωνεί με τον ίδιο τρόπο και έχει την ίδια τρέλα με εσένα. Η διαφορά με έναν κλασσικό καλλιτέχνη είναι πως εν αντιθέση της ‘κρυψώνας’ πίσω από ένα καβαλέτο ή των τεσσάρων τοίχων και της απομόνωσης, ο γκραφιτάς τρέχει, κυνηγιέται και κυνηγά, σκαρφαλώνει να βάλει χρώμα, κοινωνικοποιείται, συνεργάζεται, διαδρά και επιδρά άμεσα με το περιβάλλον και ματώνει κυριολεκτικά για το έργο. Αν κάτι κρατάω μετά από τόσα χρόνια,είναι η κοινωνικοποίηση, οι συνεργασίες, τα ταξίδια και οι άπειρες μπύρες που πίνουμε μπροστά από τον τοίχο συζητώντας για το πώς θα στηθεί ή πώς θα εξελιχθεί για να γίνει καλύτερος, θέτοντας διλήμματα και ιδέες για την επόμενη παραγωγή.

Οι αντιδράσεις των ανθρώπων είναι ποικίλες, απρόσμενα εύστοχες από ‘ακραίες’ ηλικίες (παιδιά και 3ης ηλικίας), κυρίως όμως θετικές, πράγμα που σε ανεβάζει.

Αυτό που επιδιώκω απλά είναι η ειλικρίνεια στον εαυτό μου και η εξωτερίκευση αυτού μέσω του έργου… τώρα αν μέσα απ’αυτή τη διαδικασία, το έργο μου συσχετίσει ή αγγίξει περισσότερο κόσμο εκτός από εμένα, τότε αποκτάει περισσότερο ενδιαφέρον.

Το graffiti πλέον, (στη Θεσ/νίκη τουλάχιστον), έχει μια φθίνουσα πορεία, με κάποιες εκλάμψεις πιο νέων, τους οποίους, εφόσον λειτουργούν σε σωστές βάσεις, προσπαθούμε να βοηθάμε και να στηρίζουμε με την πρώτη ευκαιρία. Εμείς δεν είχαμε τόσες δυνατότητες, ούτε μέσω του διαδικτύου για να δούμε άλλους, ούτε εύκολη πρόσβαση για συμετοχή σε festivals. Το graffiti δεν είναι μόδα, είναι τρόπος ζωής και σκέψης. Το street art, από την άλλη, ανεβαίνει και ειναι ωραίο να βλέπεις  διαφόρων ειδών λογικές να διαδρούν στη πόλη.

Από τότε που ξεκίνησα άλλαξα κατ’αρχάς εγώ, κινούμαι πλέον σε πιο ‘νόμιμες’ διεξόδους και ψάχνω  τοίχους και κτίρια  πιο μεγάλων διαστάσεων. Με αφορά πιο πολύ το αισθητικό αποτέλεσμα  παρά να υπάρχει η υπογραφή μου σε κάθε γωνιά της πόλης.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.