Μια Νύχτα Στο SKG

Λέξεις – Εικόνες: Έλενα Ταξίδου

Το αεροδρόμιο για κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό (ή και το ταγκ της) είναι η πρώτη εικόνα της εξωστρέφειάς της. Υποδομές τύπου JFK δεν περιμένει κανείς μας αλλά όσο για ιστορίες και πρόσωπα στους χώρους αναμονής και άφιξής του αρκούν για ταινία μικρού μήκους.

Τα πρόσωπα του αεροδρομίου τα βράδια είναι διαφορετικά και το vibe της ατμόσφαιράς του τόσο ηλεκτρισμένο με κίνηση σε slow motion εξαιτίας της νύχτας και του περασμένου της ώρας της και χέρια πόδια ροδάκια μπλεγμένα μεταξύ τους να σε κατατάσσουν πρωταγωνιστή σε ταινία περιμένοντας τον Humphrey Bogart να σου σηκώσει την βαλίτσα ή να σου πετάξει αισθαντικά “ότι θα ‘χετε πάντα το Skg” .

Στην Θεσσαλονίκη το πραγματικό SKG είναι το ξεχασμένο αστικό τοπίο μας και το hashtag του που επωμίζεται ολόκληρη η πόλη για να ταγκάρει τις εκφάνσεις της είναι τόσο συνδεδεμένα με τον κόσμο που φτάνει και φεύγει από τις πύλες του γεμάτος ιστορίες.

Χώρος αναμονής. Αναμονή, επιβλητική λέξη παραλυτική. Πίσω από ένα κάγκελο αναμένεις με γλυκά στα χέρια με λουλούδια με καρτελάκια, πρόσωπα άγνωστα και γνωστά, αναμένεις σφιχταγκαλιάσματα και φιλιά, αναμένεις σκέτο. Γιατί υπάρχουν και αυτοί της σκέτης αναμονής. Αναμένεις το τίποτα κοιτώντας ψυχοθεραπευτικά αεροπλάνα και βαλίτσες να έρχονται και να φεύγουν.

Είναι ωραίο να παρατηρείς τους ανθρώπους στους χώρους αναμονής. Πρόσωπα αγχωμένα, πρόσωπα ρουτινιασμένα που περιμένουν να παραλάβουν πελάτες, εκφράσεις λαχτάρας και μάτια ανυπόμονα με βλέμματα σπινθηροβόλα, πόδια ασυγκράτητα να σηκωθούν στις μύτες για να βοηθήσουν χέρια που περιμένουν να αγκαλιάσουν.

Και όλα αυτά να γίνονται εικόνες όταν φτάνει πτήση και γεμίζει ο τόπος βαλίτσες και ροδάκια και γέλια και καλωσόρισες και μετά πάλι επιστροφή στο παιχνίδι της αναμονής μέχρι την επόμενη άφιξη και της σιωπής μέχρι την επόμενη αναχώρηση.