Μοbbing: Θα μείνει κανένα εργοδοτικό κούτελο καθαρό σε αυτή την πόλη;
Αφού σχεδόν κανένας δεν τολμάει να παραιτηθεί, γιατί τόσο δράμα τελικά από πλευράς εργοδοσίας;
«Μου έλεγε να σηκώνομαι και να κάθομαι και με κοιτούσε ατάραχη». «Έστησε πλεκτάνη ότι κλέβω προμήθειες», «ούρλιαζε ότι είμαι ηλίθιος», «την έπεφτε στην κοπέλα μου ενοχλητικά και φρόντιζε να το μαθαίνω», «ξεκίνησα τα χάπια το βράδυ», «έκλαιγα στην είσοδο για να μην με δουν στο σπίτι». «Δεν παραιτήθηκα», «…σκέφτηκα να παραιτηθώ», «δεν γινόταν να φύγω…», «δεν παραιτήθηκα», «έφυγα από τύχη», «δεν παραιτήθηκα».
Στο άκουσμα των παραπάνω, την ώρα που χάνεις αρκετά από τα μαλλιά σου, έρχεται η εύλογη απορία για το αν έμεινε καθαρό “εργoδοτικό κούτελο” στην Θεσσαλονίκη και αν υπάρχει άνθρωπος σε θέση ισχύος με καλή όραση και την ελάχιστη των προδιαγραφών που απαιτούνται της θέσης του, διαύγεια.
Πρώτον για να μην μπερδεύει τον εργαζόμενο με σάκο του μποξ, δεύτερον για να μην συγχέει τις έννοιες του «leader» και του «boss» και τρίτον γιατί στην εποχή της οικονομικής κρίσης που σε βρίζουν και κάνεις πως δεν άκουσες για να μην βγεις στο πεζοδρόμιο, τελικά, καμία τακτική τεχνηέντως εξώθησης του εργαζομένου σε παραίτηση δεν έπιασε.
Αφού σχεδόν κανένας δεν τολμάει να παραιτηθεί, γιατί τόσο δράμα τελικά από πλευράς εργοδοσίας;
Η απάντηση βρίσκεται στην λέξη mobbing και αφορά σε ένα πολύπλευρο σύνδρομο εργασιακής κακομεταχείρισης το οποίο βάσει του ρεπορτάζ έχει σεβαστό, αν όχι μεγάλο, fan club τόσο στην Ελλάδα όσο και στην πόλη.
Κάποιες από τις ιστορίες των εργαζομένων με ανάλογες εμπειρίες που έφτασαν στα χέρια μας, παρέμειναν τελικά αναδημοσίευτες εξαιτίας του φόβου τους για την σκιαγράφηση των προσώπων τους. Μεγάλη συμβολή στην έρευνα είχε η βιβλιογραφία του Leymann -ένας από τους εγκυρότερους σύγχρονους μελετητές της ψυχολογίας της εργασίας- Ελλήνων ερευνητών αλλά και του ΣΕΠΕ Θεσσαλονίκης, στο οποίο και απευθυνθήκαμε για να δούμε τι συμβαίνει από νομικής πλευράς διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων.
Ανάμεσα στους εργαζόμενους, τους απλήρωτους και τους κακοπληρωμένους υπάρχει και η κατηγορία εργαζομένων που η προσωπικότητά τους περνάει τα χείριστα από τους ανθρώπους ισχύος του εργασιακού τους περιβάλλοντος.
Αυτή την στιγμή στον εργασιακό χάρτη της χώρας και συγκεκριμένα της πόλης -από την Θεσσαλονίκη προέρχονται όλες οι μαρτυρίες εργαζομένων που αναφέρονται- υπάρχουν πολίτες των οποίων η επαγγελματική και ηθική υπόσταση κατακερματίζεται καθημερινά και αδιέξοδα καθώς η επιλογή της υπεράσπισης του εαυτού τους, περνάει από την «πόρτα» της παραίτησης άρα και της εξόδου στην αρένα της αβέβαιης επιβίωσης.
Ο Θ. είναι 44 χρόνων και την τελευταία δεκαετία εργάζεται ως βοηθός λογιστή σε μεγάλη επιχείρηση με έδρα την Θεσσαλονίκη. Πριν από έξι χρόνια εκδηλώθηκε για πρώτη φορά εις βάρος του συμπεριφορά τύπου mobbing από τον εργοδότη του. Φωνές, εκφράσεις που περιλαμβάνουν προσβολές όπως «δεν ξέρεις τίποτα», «εγώ είμαι το αφεντικό», «είσαι άχρηστος» κλπ.
«Κατά διάστημα επαναλαμβάνεται όταν τους υποδεικνύεις τον έννομο τρόπο που πρέπει να πράξουν για ζητήματα της επιχείρησης αλλά δεν τον υιοθετούν ή δεν τους συμφέρει αυτή η έννομη αντιμετώπιση.»
Η μάχη του «leader» και του «boss» δεν αποτελεί ελιτίστικη προσέγγιση του θέματος. Το αντίθετο μάλιστα είναι και μία από τις βασικές πτυχές εκδήλωσης του φαινομένου. Το mobbing δεν είναι κάτι νέο. Όσο και αν βολεύει να τα ρίχνουμε όλα στην «οικονομική κρίση», το mobbing δεν σχετίζεται με αυτό. Απλά αναπτύσσεται ραγδαία σε περιβάλλοντα όπως αυτό της οικονομικής κρίσης.
Η λέξη mobbing ή αλλιώς Εργασιακή Ψυχολογική Κακομεταχείριση, προέρχεται από την αγγλική λέξη mob που σημαίνει «επιτίθεμαι, περικυκλώνω, ενοχλώ».
Σύμφωνα με τον ορισμό που έδωσε ο Heinz Leyman, ένας από τους εγκυρότερους σύγχρονους μελετητές της ψυχολογίας της εργασίας, το mobbing είναι:
«Μια κατ’ επανάληψη υβριστική συμπεριφορά, εντός ή εκτός της επιχείρησης ή του οργανισμού, που εκδηλώνεται ειδικότερα με ενέργειες, λόγια εκφοβισμού, πράξεις, χειρονομίες, τρόπους οργάνωσης της εργασίας και μονομερή γραπτά κείμενα που έχουν χαρακτήρα ή σκοπό να προσβάλουν την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια ή τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα του εργαζομένου κατά την εκτέλεση της εργασίας του, να θέσουν σε κίνδυνο τη θέση απασχόλησής του ή να δημιουργήσουν εχθρικό, εκφοβιστικό, υποτιμητικό, ταπεινωτικό ή προσβλητικό εργασιακό περιβάλλον για τον ίδιο.»
Στόχος είναι η επιτηδευμένη εξώθηση του εργαζομένου σε παραίτηση μέσω αυτού του ψυχολογικού πολέμου ή ακόμα και η «ανύψωση» της άρρωστης προσωπικότητας του θύτη στα μάτια των υπολοίπων του περιβάλλοντος ή ακόμα και απλά στα δικά του.
Στις περισσότερες περιπτώσεις το θύμα δεν αντιδράει. Και εδώ είναι το μόνο σημείο στο οποίο μπορεί να κολλήσει η οικονομική κρίση. Από την πλευρά του θύματος και μόνο καθώς αυτό δικαιολογεί την άρνησή του στην αντίδραση εξαιτίας του φόβου της απόλυσης και της μετέπειτα ανεργίας.
«Στα πρώτα επεισόδια απλά υπέμεινα την αντίδρασή τους αλλά στα επόμενα έφτασα στο σημείο της παραίτησης χωρίς όμως να την πραγματοποιήσω για λόγους επιβίωσης.» Θ. 44 ετών, βοηθός λογιστή
Το mobbing επηρεάζει δραματικά την καθημερινότητα και την προσωπική ζωή των «στόχων» (εργαζομένων που το δέχονται) με αποτέλεσμα να διαταράσσονται οι σχέσεις με τους οικείους τους, ο ύπνος και η διατροφή τους και εν γένει η ζωή τους.
«Με επιφόρτισε με περισσότερο άγχος και στρες το οποίο μεταφέρθηκε θέλοντας και μη στη προσωπική μου ζωή με αποτέλεσμα να επηρεαστεί αρνητικά η συμπεριφορά μου στα οικεία μου πρόσωπα και κυρίως βλάπτει μέχρι και σήμερα με διάφορους τρόπους την υγεία μου.» Θ. 44 ετών, βοηθός λογιστή
Η Π. είναι 33 ετών, φιλόλογος και η εμπειρία της με το mobbing πηγαίνει τρία χρόνια πίσω.
«Πριν 3 χρόνια, συνέβη από εργοδότη σε επιχείρηση τροφίμων… Υπήρχε συνεχής πίεση, λεκτική αλλά και συναισθηματική με απροειδοποίητες αλλαγές ωραρίου, απλήρωτες υπερωρίες και παρατηρήσεις στον τρόπο εργασίας ενώ ουσιαστικά δεν υπήρχαν σφάλματα.»
«Στην αρχή προσπαθούσα να κάνω υπομονή σεβόμενη την επιχείρηση και τους υπόλοιπους εργαζόμενους, να βρω αν έκανα λάθη και που, να δείξω κατανόηση στις αλλαγές ωραρίου λόγω οικονομικής κρίσης… Αλλά όταν αυτό συνεχίζονταν παραιτήθηκα όπως και οι περισσότεροι εργαζόμενοι. Έπειτα από 6 μήνες μάθαμε ότι όλα έγιναν ξαφνικά εσκεμμένα γιατί ο ιδιοκτήτης ήθελε να προσλάβει με πρόγραμμα του ΟΑΕΔ άλλους εργαζόμενους χωρίς τις ίδιες απολαβές.»
«Άγχος και εκνευρισμός εντός και εκτός εργασίας, ανασφάλεια και αίσθηση αδικίας… Μηδενικοί έλεγχοι και στήριξη από το κράτος και άλλους φορείς… Αλλά ήταν καλή εμπειρία για το μέλλον και τις συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα που διανύουμε… Ωστόσο στις μέρες μας δεν ξέρω κατά πόσο οι εργαζόμενοι μπορούν να προστατευτούν αφού πολλοί δουλεύουν χωρίς συμβάσεις, ανασφάλιστοι και με αδήλωτη μορφή εργασίας οπότε και το φαινόμενο γίνεται πιο έντονο γιατί οι εργαζόμενοι όταν αντιδρούν απολύονται…»
Η Σ. είναι 40 ετών, υπάλληλος γραφείου και για πρώτη φορά της εκδηλώθηκε από την εργοδοσία της mobbing συμπεριφορά, πριν από 19 χρόνια. Δεν παραιτήθηκε, δεν αντέδρασε και αυτό κατά διαστήματα, όταν οι συμπεριφορές εκδηλώνονται ξανά, την γεμίζει με πίεση και άγχος, επηρεάζοντας την υγεία και την συμπεριφορά της εκτός πεδίου δουλειάς.
Το mobbing ως «ηθική εργασιακή παρενόχληση απασχολεί την επιστημονική κοινότητα από τις αρχές του 1990, γιατί παρατηρήθηκε και αξιολογήθηκε ως φαινόμενο που διαλύει το υγιές εργασιακό κλίµα και μειώνει την παραγωγικότητα λόγω των ψυχολογικών προβλημάτων που επιφέρει στον εργαζόμενο.
Στην Ελλάδα το 2013 η βιβλιογραφία των Κοΐνη & Σαρίδη αναφέρει πως το φαινόμενο εξαπλώνεται µε γρήγορους ρυθµούς. Βασισμένοι σε έρευνες που αποκαλύπτουν ότι ένας στους δέκα Έλληνες παραδέχεται συνθήκες εκφοβισµού με το 5% των εργαζομένων να αναφέρουν περιστατικά σωµατικής βίας στη δουλειά τους.
Το 2015 διενεργείται ευρωπαϊκή έρευνα σχετικά με τις συνθήκες εργασίας, από το Ευρωπαϊκό Ίδρυμα για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας. Τα αποτελέσματα της έρευνας αναφέρουν πως το 8% των εργαζομένων της E.E. δήλωσαν ότι κατά τη διάρκεια του έτους είχαν υποστεί ηθική παρενόχληση στο χώρο εργασίας.
Ο τρόπος που εκδηλώνεται το mobbing και όσα βιώνει ο στόχος, καταγράφηκαν και αναλύθηκαν από τον Leymann πίσω το 1993 ως εξής:
Προσβολή των συνθηκών εργασίας, όταν ο στόχος επικρίνεται συνεχώς για ασήμαντα λάθη, δίχως να έχει τη δυνατότητα απολογίας, καθώς οι εκφοβιστές αποφεύγουν τη λεκτική επικοινωνία ή την επαφή μέσω βλέμματος (ένδειξη της κακοποιητικής συμπεριφοράς).
Προσβολή της αξιοπρέπειας όταν ο στόχος βάλλεται με ψευδείς κατηγορίες μέσω συκοφαντικών παρατηρήσεων για το χαρακτήρα του, που στιγματίζουν τη φήμη του στο εργασιακό περιβάλλον.
Προσβολή της επαγγελματικής επάρκειας όταν ο στόχος επιβαρύνεται με υπερβολικά ή υποτιμητικά καθήκοντα. Συνήθως οι εργασίες του ακυρώνονται, λογοκρίνονται ή υποκλέπτονται και οι εργασιακές του υποχρεώσεις δεν προσδιορίζονται σκοπίμως.
Προσβολή της σωματικής και ψυχικής υγείας, όταν ο στόχος ταπεινώνεται, γελοιοποιείται ή απειλείται, εξευτελίζεται διαρκώς καταλήγοντας να αισθάνεται ενοχές ή στρες για όσα του προσάπτονται με την ψυχική και σωματική του ισορροπία να κλονίζονται από τις διαρκείς εκφοβιστικές ενέργειες των ανθρώπων ισχύος.
«Όλα γίνονται για τα λεφτά. Εγώ δούλευα 23 χρόνια εκεί δεν μπορούσαν να με διώξουν. Έπρεπε να φύγω, να με «φάνε» αλλιώς. Μου έλεγε σήκω και σηκωνόμουν, κανονικά όμως, κάτσε και καθόμουν, και μετά πάλι το ίδιο. Σαν αυτά που βλέπεις στις ταινίες, αυτό ακριβώς. Δεν γελούσε, ήταν γυναίκα προϊστάμενη μου, πολύ σοβαρή.» Κ. , γυναίκα, 56, αποθηκάριος
«Όταν αρνήθηκα να το κάνω και σταμάτησα τότε έστησε μια πλεκτάνη ότι κλέβω προμήθειες. Ήταν δύσκολα, πολύ. Ήμουν 47 και δεν γινόταν να φύγω. Και δεν με έδιωξαν αλλά δεν μου μιλούσε κανείς και όταν μιλούσαν αναγκαστικά, υπήρχαν ψίθυροι από πίσω. Και μερικές φορές με έβριζαν. Το κλίμα είναι, το καταλαβαίνεις.»
«Για 4 χρόνια κράτησε αυτό. Γύρναγα σπίτι και έκλαιγα στην είσοδο για να μην με ακούσουν στο σπίτι μου. Έπαιρνα χάπια για να κοιμάμαι, είχα μείνει μισή και δεν γινόταν.»
«Βρήκα άλλη δουλειά τυχαία και έφυγα. Γλίτωσα. Έτσι σταμάτησα αλλιώς δεν ξέρω».
Η Hirigoyen το 2013 ανέλυσε και κατέγραψε το προφίλ των θυτών αναφέροντας χαρακτηριστικά πως ο δράστης είναι διαταραγμένη προσωπικότητα που ικανοποιείται πληγώνοντας τους άλλους καθώς ταυτόχρονα ενισχύει την αυτοεκτίµησή του προβάλλοντας στους υπόλοιπους τον πόνο που αδυνατεί να αισθανθεί και τις εσωτερικές συγκρούσεις που αρνείται να επεξεργαστεί.
Στη γενική τους πλειοψηφία οι εκφοβιστές-θύτες καταγράφονται ως εγωιστές, ανεπαρκείς, ανασφαλείς, ανέντιμοι και χειριστικοί. Παρουσιάζονται ως παθολογικοί ψεύτες με χαμηλό επίπεδο συναισθηματικής νοημοσύνης και παθολογική ανάγκη για έλεγχο.
Αντλούν ικανοποίηση όταν χειρίζονται τους άλλους, σπείρουν διχόνοια και αρέσκονται στο να παρακολουθούν τις διαμάχες που συνεπάγονται αυτής. Βαθύτερος στόχος της συμπεριφοράς τους είναι η απόσπαση της προσοχής από τη δική τους ανεπάρκεια, αποφεύγοντας έτσι να αντιμετωπίσουν προβλήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης και ανικανότητας.
«…είχαμε ακραία περιστατικά με την κοπέλα μου. Τώρα να την πέφτει στην γκόμενά σου αδιάκριτα και συνεχώς, σε προκαλεί, φρόντιζε να το μαθαίνω. Εκεί στην πρόκληση. Δεν έπιαναν σε μένα το βρίσιμο κλπ. Ήθελε να μου σπάσει τα νεύρα, να αντιδράσω. Δεν ήταν εργοδότης μου ακριβώς, ήταν υπεύθυνός μου.» Ν., 34 ετών, γραφίστας
«Νομίζω ότι συνέβαινε επειδή φοβόταν για την δική του θέση. Είμαι καλός στην δουλειά μου και αυτό δεν μπορούσε να το χειριστεί. Γι’αυτό και δεν έπιασαν άλλωστε τα υπόλοιπα κόλπα του σε μένα…»
«Έφυγα αλλά πρώτα έψαξα. Τους άφησα τελευταία στιγμή αλλά δεν έμεινα χωρίς δουλειά.»
Το mobbing ως εκδήλωση συμπεριφοράς δεν είναι πάντα απόρροια της οικονομικής κρίσης.
Τα προσωπικά κίνητρα του θύτη τις περισσότερες φορές δεν υποκινούνται από οικονομικά ή επαγγελματικά συμφέροντα. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις η επιθετική συμπεριφορά απορρέει από τη διαστροφική προσωπικότητα του δράστη ο οποίος αρέσκεται στην επιβολή και την κατάχρηση εξουσίας αλλά σε κάποιες περιπτώσεις στα αίτια της συμπεριφοράς του συνυπολογίζονται και η άρνηση στην αποδοχή της διαφορετικότητας του θρησκεύματος, της εθνικότητας ή των σεξουαλικών προτιμήσεων, η αίσθηση ζήλιας και η εργασιακή ανασφάλεια που ευνοεί την εκδήλωση τέτοιων συμπεριφορών. Τα τελευταία χαρακτηριστικά αφορούν εκφοβιστές οι οποίοι δεν εμφανίζονται ως εργοδότες αλλά συνάδελφοι με θέσει ισχύος ή μεγαλύτερες αρμοδιότητες από τους υπολοίπους.
Οι ειδικοί, και συγκεκριμένα οι Leymann και Gustafsson υποστηρίζουν ότι οι έρευνες δεν μπορούν και δεν έχουν επαληθεύσει τη συσχέτιση στα χαρακτηριστικά προσωπικότητας με τα χαρακτηριστικά του θύματος. Πάραυτα αναφέρουν πως αποδέχονται το γεγονός πως σε ευάλωτα εργασιακά πλαίσια υπάρχουν εργαζόμενοι που διατρέχουν υψηλότερο κίνδυνο στοχοποίησης.
Σε αυτήν την κατηγορία υπάγονται εργαζόμενοι με υψηλά προσόντα και ανώτερο μορφωτικό επίπεδο. Άτομα με στοιχεία που αποκλίνουν από τα τυπικά χαρακτηριστικά του συνόλου. Εργαζόμενοι με χαμηλή αυτοεκτίμηση, ευαίσθητες προσωπικότητες καθώς η υπερευαισθησία και η απογοήτευση που εκδηλώνουν ευνοεί την στοχοποίηση και την παρενόχληση, η οποία τέλος τα αποσταθεροποιεί και τα οδηγεί στην ψύχωση (Hirigoyen, 2002). Στην τελευταία κατηγορία υπάγονται οι απομονωμένοι εργαζόμενοι που δεν έχουν «συμμαχίες» στο επαγγελματικό τους περιβάλλον καθώς η ηθική παρενόχληση τροφοδοτεί και τροφοδοτείται (και) από την απομόνωση.
«Επέστρεφα στην οικογένειά μου, με νεύρα και ένταση, σε σημείο μάλιστα που σκέφτηκα να σταματήσω την δουλειά μου». Η Σ. είναι 37 ετών και εργάζεται ως βοηθός λογιστή.
Χώρες όπως Γερμανία, Σουηδία και Ιταλία αναγνωρίζουν την εργασιακή παρενόχληση ως επαγγελματική ασθένεια ενώ η Σουηδία είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που ψήφισε νόμο που αφορά αποκλειστικά στο mobbing.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει νομοθεσία που να αφορά αποκλειστικά στο σύνδρομο αλλά τα παραθυράκια της ήδη ισχύουσας σχετικά με το εργασιακό δίκαιο και τον νόμο περί διακρίσεων.
Ο Βασίλης Τραϊανόπουλος, Γεν.Γραμματέας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Επιθεωρητών Εργασίας μας βοήθησε να καταλάβουμε τι συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις στην χώρα.
Αρχικά δεν υπάρχει καταγεγραμμένος αριθμός περιστατικών mobbing σε ό,τι αφορά τον εργασιακό χάρτη της Θεσσαλονίκης καθώς οι εργαζόμενοι φοβούνται. Υπάρχει ωστόσο μεγάλος και αυξητικός αριθμός τηλεφωνημάτων στην υπηρεσία της Επιθεώρησης Εργασίας με εργαζομένους οι οποίοι λένε το πρόβλημά τους, ζητάνε να μάθουν τα δικαιώματά τους και τον τρόπο αντιμετώπισης. Ελάχιστοι από αυτούς τελικά καταφεύγουν σε καταγγελία ακριβώς εξαιτίας του φόβου.
«Το ΣΕΠΕ μπορεί να παρέμβει έπειτα από ανάλογη καταγγελία για παρενόχληση στον εργασιακό χώρο μέσω της διαδικασίας της «εργατικής διαφοράς» ή «εργατικής συμφιλίωσης».
Όταν ζητάται από εργαζόμενο αυτή η παρέμβαση ή καταγγέλλεται, η υπηρεσία καλεί τον εργοδότη, του γίνονται συστάσεις και ξεκινάει μία έρευνα η οποία τελικά αν φτάσει στην διαπίστωση παρανομίας και παραβατικών συμπεριφορών τότε το ΣΕΠΕ παρεμβαίνει εκτός από ελεγκτικά και κατασταλτικά.
Στην περίπτωση που η παρενόχληση στον εργαζόμενο αγγίζει προεκτάσεις φυλετικής, θρησκευτικής, εθνικής και εθνοτικής, γενετήσιου ή άλλου προσανατολισμού παρενοχλήσεις τότε η διαδικασία είναι αμεσότερη καθώς η ελληνική νομοθεσία ορίζει ξεκάθαρα το πλαίσιο αυτό.
«Στις περισσότερες περιπτώσεις, από το 2012 και μετά περίπου, οι καταγγελίες που γίνονται αφορούν εργαζομένους που η παρενόχλησή τους, ακόμα και ηθική ή ψυχολογική, γίνεται με στόχο ο εργοδότης να μην ανταποκριθεί στα εργατικά δικαιώματα του εργαζομένου.»
Για παράδειγμα το mobbing αυτή την στιγμή στα όρια της πόλης εκδηλώνεται μαζικά σε περιστατικά όπου για παράδειγμα ο εργοδότης προσπαθεί να εξαναγκάσει τον εργαζόμενο σε παραίτηση για «την μη καταβολή αποζημίωσης» και άλλων εργατικών οικονομικών διαφορών.
Ακόμα και με την απουσία καθορισμένου νομοθετικού πλαισίου, η υπηρεσία του ΣΕΠΕ έχει την ικανότητα να αντιμετωπίσει τα περιστατικά μη συμμόρφωσης εργοδοτών μέσω είτε των προεκτάσεων των εργασιακών οδηγιών και της εργατικής νομοθεσίας, είτε μέσω των εκφάνσεων του «Ν.4443/2016 για την ίση μεταχείριση χωρίς διακρίσεις…» αλλά και της οδηγίας περί εργασιακής παρενόχλησης και της νέας σχετικά νομοθετικής ρύθμισης για προσβολή της αξιοπρέπειας.
Η Σουηδία αναγκάστηκε να θεσπίσει νόμο το 1996 καθώς οι έρευνες του Leymann εκτίμησαν τότε ότι το 10-20% των αυτοκτονιών εκεί, σχετιζόταν με ιστορικό εργασιακής κακοποίησης.
Aπό την άλλη ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας αναφέρει ότι παγκοσμίως τα 3/4 των εργαζομένων που καταφεύγουν σε ιατρική υποστήριξη, έχουν συμπτώματα που σχετίζονται με την εργασία.
Είναι και ο λόγος που παρά την έλλειψη νομοθετικών πλαισίων μέχρι στιγμής, τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη αναγνωρίζουν το mobbing ως «επαγγελματική νόσο».
Το mobbing έχει βαθιές ρίζες στην ιδιοσυγκρασία, την ψυχική υγεία και την προσωπικότητα του θύτη και δεν σχετίζεται η απαρχή του ως συνδρόμου με την οικονομική συγκυρία. Έτσι εξηγείται και η εκδήλωση αλλά και η καταγραφή του εδώ και πολλές δεκαετίες. Όμως δυσχερή οικονομικά περιβάλλοντα όπως αυτό της οικονομικής κρίσης που διανύει η χώρα τα τελευταία χρόνια το βοηθούν να αναπτυχθεί ραγδαία.
Ο φόβος μπορεί να είναι ανασταλτικός παράγοντας αλλά όχι όταν διακυβεύεται η υγεία, η ψυχολογική ισορροπία και εν γένει η ζωή του θύματος, στόχου, εργαζόμενου.
«Ο εργαζόμενος μπορεί πάντα να απευθύνεται στα αρμόδια όργανα, γιατί λύση θα βρεθεί.»
Η parallaxi γνωρίζει τη Θεσσαλονίκη καλύτερα. Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για όλα τα θέματα που αφορούν την πόλη απλά κάνε like εδώ.
Διαβάστε Επίσης: Ψάχνοντας για δουλειά στη Θεσσαλονίκη
