Συζητώντας με το Γιάννη Μπουτάρη-Μέρος 2ο

Για τις γειτονιές εκτός του ιστορικού κέντρου

– Όπως αντιλαμβάνεσαι η πόλη είναι πάρα πολύ μεγάλη για να μπορεί να διαχειριστεί κεντρικά και πρέπει να λειτουργούν και οι δημοτικές κοινότητες. Μέχρι τώρα οι δημοτικές κοινότητες ήταν πολύ υποβαθμισμένες, είχαν δυο άτομα προσωπικό με ελάχιστη εργασία. Η αρχική μας υπόσχεση ότι θα κάναμε 6 μικρά δημαρχεία προβλέπεται να προχωρήσει. Προβλέπεται και αυξημένο προσωπικό που θα αφορούν και στην εποπτεία της καθαριότητας και της οδοποιίας κ.τ.λ. Προβλέπεται ότι θα υπάρχουν τέτοια κέντρα στις δημοτικές κοινότητες και θα εξαρτάται πλέον από τον πρόεδρο της δημοτικής κοινότητας και το κοινοτικό συμβούλιο, να προωθούνται πράγματα της καθημερινότητας που κάνουν «άσχημη» τη ζωή του πολίτη, από εκεί, πιο γρήγορα. Για παράδειγμα, πλέον, λόγω του Καλλικράτη, οι άδειες για τα τραπεζοκαθίσματα δίνονται από τις υπεύθυνες δημοτικές κοινότητες.

Για τους εργαζόμενους του δήμου

Επιπλέον υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα προσωπικού. Μπορεί να λέμε ότι στο δήμο αυτή τη στιγμή υπάρχουν περίπου 4.500 άτομα προσωπικό, αλλά αυτοί δεν είναι ισόμορφα κατανεμημένοι, έχουμε πάρα πολλούς συμβασιούχους οι οποίοι αλλάζουν ανά πεντάμηνο ανά οκτάμηνο κι αυτό δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα αφού λείπουν ειδικότητες. Να σας πω ένα απλό παράδειγμα. Για την καθαριότητα ζητήσαμε 900 περίπου άτομα με την τελευταία προκύρηξη και μας έδωσαν 400. Καταλαβαίνετε τι πρόβλημα προκύπτει έτσι. Ενώ είχε μάθει ο δήμος να δουλεύει με έναν τρόπο πρέπει σιγά σιγά να αλλάξουμε κι αυτόν τον τρόπο. Ακούστηκε κάτι ότι θα καταργηθούν αυτές οι προσλήψεις των οκταμήνων και των διμήνων. Αυτό είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Ας πούμε έχουμε τεράστιο πρόβλημα με καθαρίστριες στα διάφορα κτίρια του δήμου και σκεφτόμαστε σοβαρά να κάνουμε διαγωνισμό για να προσλάβουμε ιδιωτικά συνεργεία. Δεν ακούγεται καλά, αλλά προχτές έμαθα, ας πούμε, ότι το Γ’ Σώμα Στρατού έχει υπηρεσία καθαριότητας για τα κτίριά του, που έχει προχωρήσει εδώ και πολλά χρόνια στο στρατό. Η σίτηση επίσης εκεί γίνεται από ιδιωτικές εταιρείες, δεν υπάρχουν πλέον ειδικότητες μάγειρα ή σιτιστή. Λοιπόν αναγκαστικά πάμε σε τέτοιες λύσεις, εξωτερικές. Βέβαια οι εταιρείες αυτές πρέπει να διατηρούν και κάποιες προδιαγραφές για τους εργαζομένους τους. Να είναι όλοι ασφαλισμένοι και να τηρούνται κάποια ωράρια εργασίας σαν βασικές προϋποθέσεις, που μπορεί να είναι αυτονόητο αλλά στην πράξη δεν συμβαίνει πάντα ο επιχειρηματίας κοιτάζει να βγάλει από κει που δεν πρέπει χρησιμοποιώντας μαύρη εργασία κι αυτό δεν είναι φυσικά αποδεκτό.

Τέσσερις εικόνες για τις οποίες ντρεπόμαστε:

1. Η απόλυτη ζούγκλα της  Βαλαωρίτου.

-Η πρώτη σκέψη ήταν να γίνει εκεί κάτι που έγινε με την περιοχή στην Γεωργίου Ανδρέου με τους οίκους ανοχής. Δηλαδή να δίνονται άδειες μόνο σε περιοχές όπου δεν υπάρχουν κατοικίες και στη Βαλαωρίτου, πέρα από το γεγονός ότι έχει εγκριθεί όλο το σχέδιο ανάπλασης στην περιοχή που πιάνει από την Ιώνος Δραγούμη, Δωδεκανήσου, Εγνατία μέχρι κάτω στην Τσιμισκή, το οποίο βέβαια δεν θα γίνει αύριο αλλά έχει μπει σε μια σειρά, πρέπει να ορίσουμε ορισμένα κομμάτια της περιοχής όπου θα μπορούν να δίνονται άδειες για μαγαζιά. Ήμουν προχτές σε ένα πολύ ωραίο ξενοδοχειάκι που έχει γίνει εκεί πέρα, στο οποίο ο απέναντι που ανοίγει τρεις μέρες τη βδομάδα και βάζει μέχρι τις 5 το πρωί μουσική στη διαπασών και δεν συμορφώνεται πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τον κλέίσουμε ουσιαστικά. Επίσης μου είναι αδύνατον να καταλάβω, σε δυο μαγαζιά που βρίσκονται κολλητά και βάζουν τη μουσική στη διαπασών, πράγμα απαγορευμένο ούτως ή άλλως αφού η μουσική δεν πρέπει να ακούγεται εκτός μαγαζιού, βάζει το ένα μουσική βάζει και το άλλο και συναγωνίζονται ποιος θα έχει την μεγαλύτερη ένταση για να μην ακούγεται του διπλανού. Μου είναι αδύνατον να καταλάβω πώς κάθονται τα νέα παιδιά, οι πελάτες, εκεί ακούγοντας έναν τέτοιο μουσικό αχταρμά.

Τα μαγαζιά που παρανομούν σφραγίζονται και επαναλειτουργούν με το γνωστό τρόπο. Σπάνε τη σφραγίδα και καθώς δεν έχουμε τη δυνατότητα κανονικού ελεγχου, ανοίγουν ξανά. Εκεί μόνο με κεντρικές αποφάσεις μπορεί να βρεθεί λύση κι όχι με σφράγισμα ξεσφράγισμα. Έχουμε άλλη μια πρόταση που επεξεργαζόμαστε να δούμε αν στέκει νομικά: Αν ένα μαγαζί σφραγιστεί μια φορά, δυο φορές και κλείσει να είναι συνυπεύθυνος και ο ιδιοκτήτης του καταστήματος, δηλαδή τη δεύτερη φορά που θα σφραγιστεί να μη δίνεται άδεια για το συγκεκριμένο χώρο να ανοίξει πάλι. Αυτό θα μπορούσε να χτυπήσει το κακό στο κόκκαλο. Αυτή τη στιγμή τον ιδιοκτήτη δεν τον νοιάζει, σου λέει άσε να έχει τραπεζοκαθίσματα, ας πληρώνει πρόστιμα, να πληρώνει το ενοίκιο του και δε βαριέσαι. Γιατί ως γνωστό μερικές φορές και τα ενοίκια είναι μαύρα. Αν είναι συνυπεύθυνος όμως και ο ιδιοκτήτης για τον τρόπο λειτουργίας του χώρου τον οποίο νοικιάζει, τότε ίσως τα πράγματα αλλάξουν.

2. Ο Λευκός Πύργος και ο περιβάλλων χώρος του θυμίζει πλέον τριτοκοσμική πόλη με τις καντίνες και τους μικροπωλητές.

-Μαύρο χάλι είναι. Καταρχήν ας μιλήσουμε για τους μικροπωλητές οι οποίοι είναι κανά δυο οικογένειες συστηματικών μικροπωλητών που έρχονται και παραπονιούνται. Καταρχήν ειδικά σε περιοχές αρχαιολογικών χώρων απαγορεύονται δια νόμου οι μικροπωλητές. Αυτός ο νόμος κατά τη γνώμη μου είναι γελοίος γιατί σε όλα τα μέρη του κόσμου που έχουν μεγάλη επισκέψιμότητα έχουν και μικροπωλητές. Είναι φυσικό γιατί εκεί που υπάρχει κόσμος θα πάνε να πουλήσουν… πού να πουλήσουν; Στο Άδενδρο;

Στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγια Σοφιά σε πιάνουν από το μανίκι να σου πουλήσουν ό,τι προλάβουν, οπότε αυτό πρέπει να μπει σε μια τάξη. Ας πούμε είναι απαράδεκτο να υπάρχει ένας πάγκος που να πουλάει Μαλί της γριάς ας πούμε και να έχει και μια γεννήτρια και να έχει και τον Καζαντζίδη στη διαπασών. Στην Κωνσταντινούπολη και λέμε να το κάνουμε κι εδώ, πρέπει οι θέσεις των μικροπωλητών, τα καροτσάκια να είναι συγκεκριμένα με έναν συγκεκριμένο αριθμό και να παίρνουν ρεύμα από το δήμο. Δύσκολο, βέβαια, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι εξαιρετικά «ευκίνητοι», θα έλεγα. Άλλα λένε, άλλα συμφωνούν, άλλα κάνουν. Αυτοί οι συγκεκριμένοι που παραπονιούνται συνεχώς, ας πούμε, έχουν μια άδεια μικροπωλητού που ορίζει ότι έχεις άδεια για να πας σε κάποιο σημείο εκεί, αυτό το εκεί δεν είναι ποτέ εκεί… είναι πάντοτε αλλού. Έρχονται γιατί τους κόβονται κλήσεις συνεχώς και έχουν φτάσει να χρωστάνε 15-20.000 ευρώ τα οποία φυσικά είναι αδύνατον να πληρώσουν. Αυτό είναι πρόβλημα… τι τους κάνεις λοιπόν; Στο θέατρο Δάσους ας πούμε, εκεί κι αν γίνεται… Δεν μπορεί ο χώρος μπροστά στο θέατρο να καταντά μη προσβάσιμος ακόμα και για το λεωφορείο που θα έπρεπε να σταματά μπροστά στην είσοδο. Με το παρκινγκ που έχει γίνει εκεί έχει καταργηθεί το σύμπαν. Πρέπει κι εκεί να επέμβουμε και θα μπει κι εκεί μια τάξη.

3. Στο κέντρο της πόλης η εικόνα είναι τρομακτική με όλους αυτούς τους ανθρώπους που τους αφήνουν εκεί το πρωί και τους μαζεύουν το βράδυ.

-Ανάπηροι, ζητιάνοι, πορτοφολάδες… ναι η εικόνα είναι γνωστή. Με κατηγόρησαν ότι θα φέρω Βούλγαρους αστυνομικούς για περιπολίες στο κέντρο. Αυτό είναι μια τεράστια βλακεία που ακούστηκε και κακόπιστη βλακεία.Επειδή όλοι αυτοί είναι προερχόμενοι ως επί το πλείστον από Βουλγαρία, επειδή τα σύνορα είναι κοντά, κάναμε μια συζήτηση με τον πρόξενο της Βουλγαρίας. Οι μικτές περιπολίες που έχουν στην Ασπροβάλτα και στο Μπάνσκο όπου πάνε πολλοί Έλληνες αποδίδουν. Αυτό επίσης που αποδίδει είναι όταν υπάρχει μια διακρατική συμφωνία, όπως για παράδειγμα υπάρχει στην Αυστρία και στο Βέλγιο.

Είπαμε λοιπόν να γίνει μια σύσκεψη, μια συστηματική συνεργασία μεταξύ βουλγαρικής αστυνομίας και ελληνικής, να δούμε τι λύση μπορούμε να βρούμε για αυτούς τους ανθρώπους που είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για οργανωμένες συμμορίες, όπως και αυτοί που κλέβουν τους κάδους της ανακύκλωσης, πώς θα τους απελαύνουμε για να σταματήσει το κακό. Οι ομάδες αυτών των σωματεμπόρων που διακινούν αυτούς τους ανάπηρους, όταν αντιληφθούν ότι αυτή η οστορία δεν έχει πια «ψωμί» στη Θεσσαλονίκη, θα πάνε κάπου αλλού. Έχουμε έρθει σε συνεννόηση με τον Περιφερειακό διευθυντή της αστυνομίας να γίνει η σύσκεψη για να δούμε πώς θα βάλουμε σε σειρά κι αυτήν την ιστορία. Έχουμε το παράδειγμα της Αυστρίας και του Βελγίου όπου το πρόβλημα λύθηκε.

4. Τα ταξί που είναι παντού και τα διπλοπαρκαρισμένα σ όλο το κέντρο

-Για μένα τα ταξί είναι απαράδεκτα. Κάναμε την υποχώρηση για να μπουν τα ταξί στους λεωφορειόδρομους για το οποίο υπήρχε νόμος που το απαγόρευε. Καταρχήν, να πω, δεν συμφωνούσα μ΄αυτό το νόμο. Σε όλες τις χώρες τα ταξί, αν όχι όλες τις ώρες, αλλά σε ορισμένες, επιτρέπεται να μπαίνουν στους λεωφορειόδρομους. Μόνο στη Θεσσαλονίκη αυτή τη στιγμή τα ταξί επιτρέπεται να μπαίνουν στους λεωφορειοδρόμους. Βέβαια οι λεωφορειόδρομοι αυτή τη στιγμή δεν αστυνομεύονται σωστά. Έχουμε και τη συμπεριφορά των συμπολιτών μας γιατί σε όλα τα ζητήματα τα οποία αναφέραμε ένας πολύ σημαντικός παράγοντας είναι και η συμπεριφόρά των πολιτών είτε πρόκειται για τα σκουπίδια είτε για παρκάρισμα είτε για μουσικές είτε για τραπεζοκαθίσματα.

Με τα ταξί κάναμε αυτή τη συμφωνία να αυξήσουμε και να μεγαλώσουμε τις πιάτσες κι αυτό εγκρίθηκε από την περιφέρεια και υποτίθεται ότι θα ξεκινήσουμε άμεσα το σχεδιασμό τους και τη χάραξή τους στις περιοχές Δραγούμη, Βενιζέλου και γενικά στις 15 περίπου πιάτσες που υπάρχουν στο κέντρο, τις οποίες πρέπει να σεβαστούν τα ταξί και αν δεν το κάνουν θα βγει και η δημοτική αστυνομία και η τροχαία και θα «γράφει» δεν γίνεται αλλιώς και θα λυπόμαστε πολύ. Νταϊλίκια δεν σηκώνουμε. Πρέπει να συμμορφωθούν γιατί το ότι βγάζουν μεροκάματο, εντάξει δεν είναι οι μόνοι που γι΄αυτό παλεύουν ούτε οι μόνοι που λιγόστεψε η δουλειά τους. Στο κάτω κάτω κι εγώ τους έκανα μια πρόταση, αφού έπεσε η δουλειά τους 50%, γιατί δεν τα κάνουν μονά ζυγά, να μοιράσουν τις μέρες και τις υπόλοιπες μπορούν να κάνουν μια άλλη δουλειά. Την απέρριψαν την πρόταση. Με το σωματείο έχουμε μια καλή συνεννόηση αλλά αυτό με τις πιάτσες πρέπει να εφαρμοστεί επιτέλους, ο κόσμος είναι αγανακτισμένος με τη συμπεριφορά των ταξιτζήδων. Η δική μας παράταξη έχει το χαρακτηριστικό ότι δεν προσπαθεί να επιβάλλει πράγματα με αυστηρή νομοθεσία, τα φτάνει μέχρι ένα όριο ώσπου μετά πια δεν γίνεται αλλιώς.

Για τις υποβαθμισμένες γειτονιές στη Γιαννιτσών, στις παρυφές της Ξηροκρήνης, του Βαρδαρίου, της Παναγίας Φανερωμένης..

-Στη Γιαννιτσών υπάρχει μια έντονη αντίδραση των κατοίκων που έχουν κάνει ομάδες περιφρούρησης και παραπονιούνται, και δικαίως βέβαια, για την πεζοδρομιακή πορνεία και για τις περιθωριακές καταστάσεις που βιώνουν. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που συναντάς σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Δν υπάρχει μεγάλη πόλη που να μην έχει περιοχές στα όρια της περιθωριοποίησης Από κει και πέρα στη συγκεκριμένη περιοχή κολλάνε τα πράγματα από τη μια μεριά στην αστυνόμευση και από την άλλη μεριά στη δυσκολία να εφαρμοστεί ο νόμος και η διάθεση των κατοίκων. Το πρόβλημα δεν μπορούμε να το λύσουμε ακόμα. Η βασική αρχή είναι ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί ένα γκέτο είναι να επέμβεις και να το απογκετοποιήσεις με το να το κάνεις καλύτερο.

Για την ιστορία της Ζωής Λάσκαρη στα Δημήτρια.

-Η παρέμβαση ήταν δική μου με τη Ζωή Λάσκαρη με την οποία ήμουν συμμαθητής στο Δημοτικό και μου ζήτησε να φέρει δωρεάν την παράσταση εδώ υπό την αιγίδα των Δημητρίων. Είπα εντάξει, το έθεσα στην Αντιδημαρχία, στον κ. Πέγκα και επειδή καθυστερούσε το πράγμα, είπα άντε βρε παιδιά, στο κάτω κάτω η Λάσκαρη δεν είναι καμιά πεταμένη, έχει μια ιστορία στο χώρο στην Ελλάδα και στον κινηματογράφο. Δεν λέω ότι είναι η Κατίνα Παξινού αλλά εν πάσει πριπτώσει έχει μια προσωπικότητα. Και για να σηματοδοτήσουν την εβραϊκή παρουσία στη Θεσσαλονίκη συμπεριέλαβαν κι άλλα δυο έργα που έχουν σχέση με τον εβραϊσμό στη Θεσσαλονίκη. Δεν κατάλαβα γιατί εξεμάνη τόσο η κυρία Ταξοπούλου με την κα Λάσκαρη. Με την κυρία Ταξοπούλου εγώ δεν έχω μιλήσει ποτέ και παραιτήθηκε δημοσιεύοντας μια μακροσκελή επιστολή στην οποία κατά τη γνώμη μου έλεγε «βαριές» κουβέντες. Η δικιά μου απάντηση ήταν «το μοναστήρι νάναι καλά».

Με ξένισε πιο πολύ η παραίτηση του Γιώργου Λαζαρίδη με τον οποίο μιλούσα ένα μήνα πριν και δήλωνε ιδιαίτερα ικανοποιημένος με το πρόγραμμα των Δημητρίων, έχοντας πλήρη επίγνωση του προγράμματος. Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες… Το μέγεθος των παρεμβάσεων και αν έχει δικαίωμα κάποιος από πάνω να παρέμβη είναι ένα ζήτημα δεν θα λήξει ποτέ. Εγώ έχω ήσυχη τη συνείδησή μου ότι δεν παρενέβην ποτέ στις οποισδήποτε επιλογές έχουν γίνει από οποιονδήποτε. Λυπάμαι πολύ για την παραίτησή τους, έκαναν καλή δουλειά και είναι δυσάρεστο αλλά η θητεία τους έτσι κι αλλιώς έληγε και τώρα το θέμα είναι να βγει ένας καλλιτεχνικός διευθυντής.

Για τη συνεργασία με τους αντιδημάρχους

-Υπάρχουν τριβές και δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν. Αν κάποιος έχει αντίρρηση για κάτι μπορεί να ψηφίσει και αρνητικά. Δεν με πειράζει αυτό. Με πειράζει αν έχουμε συμφωνήσει για κάτι και να διαφοροποιηθεί τελευταία στιγμή. Δεν είμαι της λογικής του μαντριού. Έχεις αντίρρηση πρέπει να την πεις και το να υπάρχει αντιπολίτευση μέσα στην παράταξη όχι μόνο δεν ενοχλεί αλλά αυτό είναι και σωστό και υγιές.

Ακούστε εδώ ένα ηχητικό απόσπασμα όπου ο δήμαρχος μιλά για την υπόθεση της Ζωής Λάσκαρη και της καταιγίδας των Δημήτριων.