Η Σβώλου έχει τη δική της ιστορία

Εικόνες: Σοφία Λαμπρινοπούλου

Κεντρική εικόνα, εικόνες: Αργύρης Καράγιωργας

Ένας πολύ δικός μου άνθρωπος λέει πως το να βγαίνεις έξω Παρασκευή βράδυ είναι επαναστατική πράξη στις μέρες μας. Είναι το τέλος της εβδομάδας, είναι η συσσωρευμένη κούραση, είναι η γενικευμένη κακή ψυχολογία που σε παραλύουν και σε ρίχνουν στην αδράνεια. Πόσο πολύ, λοιπόν, μπορείς να υπερβαίνεις τον εαυτό σου όταν, όχι μόνο ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου και φεύγεις από το σπίτι, αλλά διοργανώνεις ολόκληρο συλλογικό δείπνο σε κεντρικό δρόμο της πόλης, δίνοντας την ευκαιρία στον κόσμο να νιώσει ότι ανήκει στο «μαζί»;

Το Δείπνο της Άνοιξης διοργανώθηκε για πέμπτη χρονιά φέτος και έδωσε ξανά στη Θεσσαλονίκη το ευρωπαϊκό της πρόσωπο. Η Σβώλου πεζοδρομήθηκε και αντί για αυτοκίνητα καταλήφθηκε από τραπέζια και καρέκλες που στήθηκαν σε μια νοητή ευθεία που γεφύρωσε χάσματα. Πρόσφυγες έτρωγαν μαζί με Έλληνες γεύματα που μαγειρεύτηκαν με φροντίδα για τη βραδιά, τουρίστες μάθαιναν μέσα από τα σπαστά αγγλικά τους για τον θεσμό που προκαλεί δημιουργικό «θόρυβο» σε μια πόλη που συχνά πυκνά βυθίζεται στη σιωπή.

Είναι περίεργο το πόσο είμαστε συνηθισμένοι να στριμωχνόμαστε στα πεζοδρόμια, ακόμα κι αν ο δρόμος μπροστά μας είναι ελεύθερος από οχήματα. Ασυναίσθητα, πριν ακόμα το μυαλό μπει στη διαδικασία να αφομοιώσει την εικόνα, αρκετοί ήταν αυτοί που δεν άφηναν ανέμελο το βήμα τους στη βασική οδική αρτηρία. Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα, το διόρθωναν και πατούσαν το πόδι τους στην – έστω και για μια βραδιά – «κατακτημένη γη». Πόσες φορές όμως θα έχεις την ευκαιρία να καθίσεις οκλαδόν επί της Σβώλου, με ένα σακουλάκι ποπ κορν στα χέρια, και να νιώσεις τα χτυπήματα από τα κρουστά να πάλλονται μέσα στις φλέβες σου;

Το εντυπωσιακό σόου με τα κρουστά, από τα σχήματα που συμμετείχαν στο Δείπνο, ήταν το υπερθέαμα της χθεσινής βραδιάς. Οι αυξομειώσεις στην ένταση, η ρυθμική τους κίνηση, η παρέλασή τους σε κάθε κατεύθυνση του δρόμου μετέτρεψαν τη γειτονιά σε μια εξέδρα που έκαιγε από τη δύναμη της νιότης της ψυχής.

Ήταν αδύνατο να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους, να απομακρυνθείς έστω και για λίγο από την εστία της εκρηκτικής τους performance. Βέβαια, την ίδια ώρα, σε μία κόντρα εικόνα, υπήρχαν και οι έφηβοι που ήταν καθηλωμένοι στις οθόνες ενός ίντερνετ καφέ, με ακουστικά στα αυτιά, παίζοντας video games βγαλμένα από την κόλαση της εξατομικευμένης αποχαύνωσης. Πρέπει να θες να αφεθείς στο κύμα για να γίνεις ένα με τη θάλασσα.

Κι άλλες μουσικές, αυτοσχέδιες, σχήματα καινούργια, ρομαντικές συμπράξεις, καλλιτέχνες γεννημένοι πιο μοναχικοί που όμως κατέβηκαν με την καρέκλα τους στο δρόμο, συνέθεσαν το soundtrack του Δείπνου της Άνοιξης.

Χωρίς ηχητικές εγκαταστάσεις, ακουστικά και παραδοσιακά, σε κάθε πέρασμά σου κατά μήκος της Σβώλου απορροφούσες νότες και το μεράκι των ανθρώπων που διψάνε να επικοινωνήσουν. Αυτό είναι που μας τρώει, αυτή η ανάγκη μας να βρεθούμε με τον απέναντι σε ένα κοινό τραπέζι και να ακουμπήσουμε το βλέμμα μας επάνω του. Ακόμη κι αν δεν ανταλλάξουμε κουβέντα, να ξέρουμε ότι σήμερα ζήσαμε κάτι μαζί που αύριο θα γίνει κοινή μας ανάμνηση. Είναι η πατρίδα μας τα βιώματα που καταγράφουμε στο ασυνείδητό μας από κοινού. Είναι η κληρονομιά μας και ο τρόπος για να ζούμε. Απλά, έξω καρδιά, έξω στον ίδιο δρόμο.

*Το Δείπνο της Άνοιξης γίνεται κάθε χρόνο από την ”Πρωτοβουλία Γειτονιάς της Αλεξάνδρου Σβώλου”, που ιδρύθηκε το 2013 από μια δραστήρια ομάδα κατοίκων. Η ιδέα πίσω από το Δείπνο, δημιουργήθηκε από αντίστοιχες γιορτές που πραγματοποιούνται στην πόλη της Βαρκελώνης όπου οι γείτονες στρώνουν γιγάντια τραπέζια στους δρόμους και μοιράζονται το φαγητό τους, ενώ παράλληλα τρέχουν και άλλες εκδηλώσεις καλλιτεχνικής φύσεως. Το φετινό Δείπνο ήταν αφιερωμένο στην μνήμη του καπετάνιου και ιδρυτή της Πρωτοβουλίας, Λάζαρου Χατζηνάκου, ενός ανθρώπου που ρίσκαρε τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξει πίσω από ένα όνειρο. 

Το Δείπνο από ψηλά – Εικόνες: Τέλλος Φίλης: