Δέκα χρόνια χωρίς τον ποιητή Αργύρη Χιόνη-Γεννήθηκε σαν σήμερα

Μια τόσο μακρινή απουσία. Δέκα χρόνια πριν σαν σήμερα έφυγε ξαφνικά ο σπουδαίος ποιητής Αργύρης Χιόνης.

Ο Αργύρης Χιόνης (1943-2011) γεννήθηκε σαν σήμερα στην Αθήνα, στα Σεπόλια. Σε ηλικία 28 ετών γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ και σπούδασε ιταλική φιλολογία. Έζησε είκοσι χρόνια σε πόλεις της βόρειας Ευρώπης (Άμστερνταμ, Βρυξέλλες), δουλεύοντας την περίοδο 1982-1992 ως μεταφραστής στο Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέχρι που τα εγκατέλειψε όλα για χάρη της ποίησης και της γεωργίας και εγκαταστάθηκε στο Θροφαρί Κορινθίας.

Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1966, με την ποιητική συλλογή “Απόπειρες φωτός” (εκδ. “Δωδεκάτη Ώρα”). Ακολούθησαν τα ποιητικά βιβλία: “Σχήματα απουσίας” (“Αρίων”, 1973, αγγλική και ολλανδική μετάφραση από τις εκδ. Tor/Amsterdam, 1971), “Μεταμορφώσεις” (“Μπουκουμάνης, 1974, ολλανδική μετάφραση από τις εκδ. De Beuk/Amsterdam, 1976, μαζί με ποιήματα από τη συλλογή “Τύποι ήλων”), “Τύποι ήλων” (“Εγνατία-Τραμ”, 1978), “Λεκτικά τοπία” (“Καστανιώτης”, 1983), “Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη” (“Υάκινθος”, 1986), “Εσωτικά τοπία” (“Νεφέλη”, 1991, 1η ανατύπωση: 1999), “Ο ακίνητος δρομέας” (“Νεφέλη”, 1996, 1η ανατύπωση: 2000), “Ιδεογράμματα” (“Τα τραμάκια”, 1997), “Τότε που η σιωπή τραγούδησε” (“Νεφέλη”, 2000), “Στο υπόγειο” (“Νεφέλη”, 2004), “Ό,τι περιγράφω με περιγράφει” (Γαβριηλίδης, 2010).

Το 2006 κυκλοφόρησε η συγκεντρωτική έκδοση των δέκα πρώτων ποιητικών του συλλογών, με τίτλο “Η φωνή της σιωπής: ποιήματα 1966-2000” (“Νεφέλη”). Μετά το 1981 ασχολήθηκε παράλληλα, με την πεζογραφία, με αφηγήματα για μεγάλους, παιδιά και νέους, όπως “Ιστορίες μιας παλιάς εποχής που δεν ήρθε ακόμα” (“Αιγόκερως”, 1981), “Ο αφανής θρίαμβος της ομορφιάς” (“Πατάκης”, 1995), “Τρία μαγικά παραμύθια” (“Πατάκης”, 1998), “Όντα και μη όντα” (“Γαβριηλίδης”, 2006) και “Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες” (“Κίχλη”, 2008, Κρατικό Βραβείο Διηγήματος 2009, εξ’ ημισείας με τον Τόλη Νικηφόρου). Ασχολήθηκε με τη λογοτεχνική μετάφραση, μεταφράζοντας έργα των Οκτάβιο Πας (“Ποιήματα”, 1981), Ράσελ Έντσον (“Όταν το ταβάνι κλαίει”, 1986), Τζέιν Όστεν (“Περηφάνια και προκατάληψη”, 1997), Ρομπέρτο Γιάρος (“Κατακόρυφη ποίηση”, 1997) και Ανρί Μισώ (“Με το αγκίστρι στην καρδιά: μια επιλογή από το έργο του”, 2003).

Θα ’ρθει μια μέρα που τα δέντρα θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο, θροΐσματα κι οξυγόνο. Θα πάρουνε τις ρίζες τους και θα φύγουν. Μεγάλες τρύπες θα μείνουνε στη γη εκεί που ήταν πριν τα δέντρα. Όταν οι άνθρωποι καταλάβουνε τι έχασαν, θα πάνε και θα κλάψουνε πικρά πάνω απ’ αυτές τις τρύπες. Πολλοί θα πέσουν μέσα. Τα χώματα θα τους σκεπάσουν. Κανείς δεν θα φυτρώσει.

Έφυγε από τη ζωή απροσδόκητα το απόγευμα των Χριστουγέννων του 2011, από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 68 ετών, στο Θροφαρί Κορινθίας, όπου ζούσε επί είκοσι χρόνια.

Αυτό που εννοώ είναι ότι κεντώ τα κείμενά μου, σαν τατουάζ, πάνω στο δέρμα της μάνας μου, της γης. Με άλλα λόγια, είμαι χοϊκός και όχι αιθεροβάμων ποιητής. Ως τέτοιος, λοιπόν, πιστεύω στην αθανασία της ύλης, δηλαδή στην αέναη ανακύκλωση των υλικών. Οσο ζω, γράφω ποιήματα-όνειρα πάνω στα χώματα. Οταν με καταπιούν τα χώματα και χουμοποιηθώ, θα τροφοδοτώ, ως λίπασμα, νέα όνειρα ζωής, είχε πει στην Κατερίνα Αγγελιδάκη στην Ελευθεροτυπία.