Σε αποκλεισμό το πρωί το ΑΠΘ

Για δεύτερη ημέρα συνεχίζεται η κατάληψη της Πρυτανείας του ΑΠΘ, με ομάδα φοιτητών να έχει αποκλείσει τους χώρους της εισόδου προς αυτό.

Οι φοιτητικοί σύλλογοι που συμμετείχαν στην κινητοποίηση που άρχισε χτες με τον αποκλεισμό της Πρυτανείας είναι οι εξής: Γεωπονίας, Νομικής, Πολιτικών Μηχανικών, Χωροταξίας και Ανάπτυξης, Δασολογίας, Πληροφορικής, Ιστορικού – Αρχαιολογικού, Γαλλικού, Φιλολογικού, Φιλοσοφίας – Παιδαγωγικής, Ιατρικής, ΤΕΦΑΑ, Αγγλικού και του ΣΟΦΕΘ.

Οι συγκεντρωμένοι έχουν προγραμματίσει δράσεις εντός του περιβάλλοντα του χώρου του Πανεπιστημίου, ενώ θα συμμετέχουν και στην πανεκπαιδευτική πορεία της Πέμπτης (13:00 συγκέντρωση στο άγαλμα Βενιζέλου).

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου θα διαρκέσει μέχρι την επόμενη γενική συνέλευση, όπου έχει οριστεί για την Κυριακή.

Σε ανακοίνωση του ο Σύλλογος Φοιτητών Ηλεκτρολόγων – Μηχανολόγων αναφέρει:

Το νομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη που ψηφίστηκε, έρχεται να χτίσει το περιβάλλον στο οποίο θα γίνεται απρόσκοπτα η έρευνα για τις εταιρείες και το στρατό, θα εφαρμόζεται η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, χωρίς καμία αντίδραση. Ακριβώς αυτά έρχεται να περιφρουρήσει η πανεπιστημιακή αστυνομία, αλλά και οι κάμερες, οι περιφράξεις, ο έλεγχος στην είσοδο. Θέλουν ένα περιβάλλον ησυχίας-τάξης-ασφάλειας χωρίς συνελεύσεις, χωρίς κινητοποιήσεις, χωρίς ανατρεπτική και ριζοσπαστική κουλτούρα. Έρχονται να βάλουν πειθαρχικά σύμφωνα με κανονισμούς που προβλέπουν έως και φυλάκιση, για τους ανθρώπους που αγωνίζονται ή υπάρχουν στο πανεπιστήμιο με μη προβλεπόμενο τρόπο όσον αφορά τα κριτήρια του κεφαλαίου. Απειλούν με διαγραφές, ώστε να επιβάλλουν τον έλεγχο στον ελεύθερο χρόνο μας, αποκλείοντας παράλληλα φοιτητές/ριες από το πανεπιστήμιο και επιβάλλοντας την συνέχιση της εντατικοποίησής μας.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι μια ιδεολογική εμμονή της Νέας Δημοκρατίας για καταστολή, αλλά αποτελεί γενική στρατηγική του κεφαλαίου εδώ και δεκαετίες. Ο συγκεκριμένος νόμος εντάσσεται στις πολιτικές επιταγές της Ε.Ε. και του κεφαλαίου που εδώ και χρόνια επιδιώκουν να εφαρμόσουν στο πανεπιστήμιο. Ένα πανεπιστήμιο όπου το μόνο πράγμα που θα κάνουμε είναι να σπουδάζουμε εντατικοποιημένα και πειθαρχημένα, με προγράμματα σπουδών που δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας, ενώ η εκμετάλλευση των εργαζομένων, των φοιτητριών και των διδακτορικών θα συνεχίζει απρόσκοπτα. Τα πανεπιστήμια δεν θα αποτελούν χώρο κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης, αντιθέτως, ο ρόλος τους θα είναι η εξειδίκευση του πειθαρχημένου, φθηνού εργατικού δυναμικού το οποίο θα συγχρονίζεται με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Εδώ και χρόνια το κόστος φοίτησής μας συνεχώς μετακυλίεται στις πλάτες μας, μέσα από το κόψιμο των παροχών των φοιτητ(ρι)ών πέρα από το όριο φοίτησης, το κόψιμο μεγάλου μέρους των συγγραμμάτων, την συρρίκνωση τον δομών στις εστίες και τη συνεχή προσπάθεια επιβολής αντιτίμου και περιφράξεων στη λέσχη του ΑΠΘ. Ταυτόχρονα, εταιρίες κερδοφορούν μέσω έρευνας σε εργαστήρια στα οποία δεν έχουν πρόσβαση οι φοιτητές. Αντίθετα, βλέπουμε το πανεπιστήμιο να διαχειρίζεται τεράστια ποσά για έρευνα για τον στρατό και κάθε ανάγκη του κεφαλαίου για εξειδικευμένη έρευνα μέσα από χρηματοδοτήσεις από τον ιδιωτικό τομέα, ελληνικού κράτους και ΕΣΠΑ. Λεφτά βέβαια δεν υπάρχουν ποτέ για εμάς οι οποίοι παράγουμε άμισθα έργο σε ερευνητικά προγράμματα μέσα από τις διπλωματικές εργασίες (οι οποίες μάλιστα σε πολλά τμήματα είναι υποχρεωτικές για να βγάλουμε την σχολή), ούτε για τις πρακτικές μας που πολλές φορές είναι άμισθες ή στην καλύτερη με εξευτελιστικούς μισθούς των 150 ευρώ. Σε αυτά ακριβώς τα πλαίσια, ο νέος νόμος επιδιώκει να αποκλείσει, με καθαρά ταξικά κριτήρια, κόσμο από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, στέλνοντάς τους στην ιδιωτική ή στην τεχνική εκπαίδευση. Αυτό το πετυχαίνει με την θέσπιση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, την μείωση των εισακτέων και τις διαγραφές φοιτητών. Αυτό σημαίνει ότι όποιος δεν έχει χρήματα για φροντιστήρια, για ενοίκιο ή αναγκάζεται να εργαστεί παράλληλα με τις σπουδές του, αποκλείεται από το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Τα κλειστά πανεπιστήμια και ο αποκλεισμός του campus από το κέντρο της πόλης αποτελεί γενικότερη στρατηγική του κράτους πολύ πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας. Έχουμε παρατηρήσει την τελευταία δεκαετία, το πανεπιστήμιο να κλειδώνει, υποτίθεται για την προστασία μας από πιάτσες και παραβιαστές, τα αφηγήματα αυτά όμως κατέρρευσαν. Ο πραγματικός λόγος είναι η εντατικοποίηση και η πειθάρχηση των φοιτητ(ρι)ών. Εμείς δεν νιώθαμε πότε ασφαλείς στα αποστειρωμένα πανεπιστήμια που θέλει να επιβάλλει κράτος και πρυτανικές αρχές. Ασφαλείς νιώθουμε, όταν τα πανεπιστήμια γεμίζουν με ζωή, με τις πραγματικές σχέσεις που χτίζουμε μεταξύ μας, όταν οικειοποιούμαστε τις σχολές για τις ανάγκες μας και όχι με την προστασία κάθε φύλακα και μπάτσου.

Οι καταλήψεις μας, από την άλλη είναι ένα μέσο εναντίωσης στο ρόλο που μας δίνει το κράτος και το κεφάλαιο, ένας τρόπος να δηλώσουμε ότι θέλουμε να έχουμε λόγο στις ζωές μας. Γι΄αυτό και ανοίγουμε τις σχολές μας με καταλήψεις, ώστε να ορίσουμε εμείς πως θέλουμε να υπάρχουμε και να εναντιωθούμε τόσο στο νέο εκπαιδευτικό νομοσχέδιο, όσο και στον γενικότερο έλεγχο των ζωών μας. Ταυτόχρονα μέσα στις καταλήψεις επιδιώκουμε να μπλοκάρουμε την ερευνητική διαδικασία, καθώς θεωρούμε ότι με τους όρους που γίνεται, εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου και σε καμία περίπτωση τις δικές μας ανάγκες.

Το ελληνικό κράτος, εκμεταλλευόμενο τη συνθήκη της πανδημίας, αντί να δώσει λεφτά για την υγεία και την παιδεία, αγοράζει Rafale, φρεγάτες και τεθωρακισμένα, ανοίγει 15.000 θέσεις ΕΠΟΠ και 2.500 στελεχών στις Ένοπλες Δυνάμεις και ακόμα έρχεται τώρα στην Γ΄ ΕΣΣΟ που μπαίνει στα μέσα Απρίλη να εφαρμόσει το νέο διζωνικό σύστημα στράτευσης (πλέον ο στρατός ξηράς θα υπηρετεί δωδεκάμηνο εκτός των παραμεθόριων όπου παραμένει 9 μήνες). Καλεί, ουσιαστικά, τα άτομα από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, όπου η δωδεκάμηνη θητεία δεν είναι επιλογή, να συναινέσουν στην θανατοπολιτική που εφαρμόζει η ΕΕ, στέλνοντας τους να καταστείλουν μετανάστες στα σύνορα ως κομμάτι της εκπαίδευσής τους. Αυτή η πολιτική που ακολουθεί το ελληνικό κράτος είναι κεντρική στρατηγική του κεφαλαίου, θεωρεί τους μετανάστες πλεονάζων εργατικό δυναμικό, τους κλειδώνει σε στρατόπεδα χωρίς υποτυπώδεις υποδομές, ζητώντας τους να φύγουν από την χώρα που ούτε οι ίδιοι επέλεξαν να ζήσουνε ή να πεθάνουν φυλακισμένοι σε αυτή. Εμείς πιστεύουμε ότι με αυτούς τους ανθρώπους πρέπει και μπορούμε να αγωνιστούμε μαζι, μέσα από το χτίσιμο πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα το δρόμο.

Επιπλέον, η πανδημία αποτέλεσε αφορμή για κράτος και κεφάλαιο να περάσουν νομοσχέδια, που αποκαιρό ήθελαν να θέσουν σε εφαρμογή. Το επερχόμενο νομοσχέδιο για την εργασία έρχεται να νομιμοποιήσει τα ελαστικά ωράρια με την αύξηση της ημερήσια εργασίας από 8 σε 10 ώρες χωρίς πρόσθετη αμοιβή, να αυξήσει τις νόμιμες ώρες υπερωρίας από 90 στις 120 το έτος και προφανώς καθιερώνεται η τηλεργασία, εντείνεται ο έλεγχος των αφεντικών πάνω στους εργαζομένους, οι οποίοι πλέον δουλεύουν από το σπίτι για να μη χρειάζεται να πληρώνουν καθαρίστριες-ες, ρεύμα και νερό των γραφείων, φέρνει την ψηφιακή κάρτα για την online εργασία.

Τα πανεπιστήμια προβλέπεται να ανοίξουν με ένα μείγμα τηλεκπαίδευσης και δια ζώσης εκπαίδευσης. Σε αυτή την συνθήκη πλήττονται ιδιαίτερα οι φοιτητές οι οποίοι δεν θα μπορούν να καλύψουν το οικονομικό κόστος της εν μέρει δια ζώσης εκπαίδευσης, καθώς υπάρχει και ποιοτική διαφορά μεταξύ των δύο. Μέσω της τηλεκπαίδευσης μεταδίδονται στείρες πληροφορίες, χωρίς να υπάρχει άμεση τριβή με τον καθηγητή και τους συμφοιτητές, με αποτέλεσμα οι εξ αποστάσεως φοιτητές ουσιαστικά να αυτοδιδάσκονται. Επιπλέον, η τηλεκπαίδευση δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα ενός κλειστού πανεπιστημίου, αλλά ο δρόμος προς την τηλεργασία. Αυτός ο «νέος» τρόπος δουλειάς χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια στο εξωτερικό και νομιμοποιείται κοινωνικά ως απλά μία νέα συνθήκη εργασίας. Όσοι τηλεργαζόμαστε, όμως βλέπουμε τον ελεύθερό μας χρόνο να ρευστοποιείται και να συρρικνώνεται και το σπίτι μας να μεταμορφώνεται σε γραφείο.

Μέσα στην αφορμή της πανδημίας, το κράτος αγόρασε περιπολικά, ειδικούς φρουρούς και πολεμικούς εξοπλισμούς, ενώ “αδυνάτισε” (όπως λένε) να ενισχύσει τα ΜΜΜ, να πάρει μέτρα στους χώρους εργασίας, να ενισχύσει τα νοσοκομεία και το πρωτοβάθμιο σύστημα περίθαλψης. Όλα αυτά βέβαια δεν μας εκπλήσσουν, έχει καταστεί σαφές ότι οι αποφάσεις του κεφαλαίου γίνονται με βάση το κέρδος. Είναι άρα λογικό κι επόμενο όταν κινούνται σ’ αυτόν τον άξονα να πρέπει να καταστείλουν όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες που δε χωράνε στα στενά πλαίσια των αναγκών του κεφαλαίου.

Τέλος να σημεώσουμε ότι, μετά το κύμα καταγγελιών για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και βιασμούς που ξέσπασε το προηγούμενο διάστημα η κυβέρνηση θέλει να περάσει το ξεδιάντροπο νομοσχέδιο περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας. Η καταπίεση των θηλυκοτήτων αποτελεί ένα διαχρονικό φαινόμενο, που εμφανίζεται από ένα σφύριγμα στο δρόμο μέχρι και σε ακραίες σεξιστικές επιθέσεις. Αλλά προφανώς η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για αυτά τα υποκείμενα, και ούτε για τον ποιος θα πεθάνει επειδή δεν θα υπάρχει ΜΕΘ, καθώς το να οχυρώνει τον στρατό και την αστυνομία και όχι να ενδιαφέρεται για την υγεία της κοινωνίας είναι καίριο κομμάτι της θανατοπολιτικής που εφαρμόζει, και την συμφέρει πλήρως, 1 χρόνο τώρα.

Για όλα τα παραπάνω προχωράμε με τον Σύλλογό μας σε κατάληψη του Πολυτεχνείου και της Πρυτανείας του ΑΠΘ σε συντονισμό με άλλους φοιτητικούς συλλόγους. Οι εξαγγελίες για την εγκατάσταση της αστυνομίας στο πανεπιστήμιό μας δεν μας τρομοκρατούν. Καλούμε όλο τον κόσμο της πόλης στο πρόγραμμα των καταλήψεων καθώς και στην Πανεκπαιδευτική πορεία 15/4 (13:00 στο Αγαλμα Βενιζέλου) και στην αντιπολεμική-αντιμιλιταριστική πορεία στις 17/4 (12:00 στον Λευκό Πύργο).