Όμηροι της αυτοδιοικητικής ολιγαρχίας

Λέξεις: Κοστίς Νευμά

Ένα από τα νίοφερτα φαινόμενα στην πολιτική ζωή της χώρας μας είναι η αύξηση της οικονομικής δύναμης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μέσω της ενίσχυσης τους από Ευρωπαϊκά κονδύλια.

Το σλόγκαν «δήμαρχε, εσύ φέρνε χρήματα από τις Βρυξέλλες και τα υπόλοιπα δικά μας» έχει πλέον καταντήσει κοινότοπο.

Το παράδοξο βέβαια σε αυτό το νέο σκηνικό είναι πως η αύξηση δύναμης και δυνατοτήτων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν αντανακλάται στην βελτίωση της ποιότητας ζωής μας.

Αντιθέτως, οι πολίτες και δη οι δημότες, έχουν περιέλθει σε καθεστώς υποτέλειας απέναντι στις αποφάσεις πανίσχυρων αυτοδιοικητικών «αρχόντων».

Με δεδομένη μάλιστα την συχνά πολυχρόνια θητεία πολλών δημάρχων, όχι πάντοτε λόγο ικανότητας, αλλά κυρίως μέσω ενός φατριαστικού ελέγχου των τοπικών κοινωνιών, τα φαινόμενα ομηρίας των πολιτών ολοένα και πολλαπλασιάζονται.

Οι αυτοδιοικητικοί υιοθετούν λογικές ανεξέλεγκτων φεουδαρχών, οι οποίοι δεν χρωστούν καν μια απάντηση ή ενημέρωση εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους, πχ θα εγκρίνουν την κατασκευή μιας φαραωνικού τύπου μαρίνας λαμβάνοντας δάνεια εκατομμυρίων, ενώ θα απορρίψουν την ασφαλτόστρωση μιας οδού ενός χιλιομέτρου, απλά γιατί θέλουν να εκδικηθούν τους κατοίκους που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν.

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα αυτής της εικόνας η χιλιοειπωμένη «βεντέτα» του Δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη με τον Οικισμό «Αγνάντι» στο Νέο Παιδιατρικό Νοσοκομείο Φιλύρου. Ο Σύλλογος του Οικισμού πρόσφατα πληροφορήθηκε από την Περιφέρεια πως εκείνη ενημερώθηκε προφορικά (;) από τον Δήμο ότι απορρίφθηκε το αίτημα για την ασφαλτόστρωση της κεντρικής οδού του Οικισμού. Μπορεί η Περιφέρεια να έδινε το μισό ποσό της χρηματοδότησης για το έργο, αλλά τότε ο Δήμος αδυνατούσε να συνεννοηθεί μαζί της, έστω «προφορικά», για την είσπραξη του, αλλά για την αναίτια και εκδικητική απόρριψη κατάφερε να ενημερώσει!

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το οποίο εύκολα γίνεται αναγνωρίσιμο σε πολλές περιπτώσεις ανά την χώρα, είναι επιτακτική ανάγκη να νομοθετηθεί κατ’αρχάς όριο στην δυνατότητα εκλογής μιας δημοτικής αρχής, όχι πέραν των δύο θητειών για δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους, ενώ παράλληλα να συγκροτηθεί Ανεξάρτητη Αρχή Ελέγχου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Μόνο με την συγκρότηση ενός τέτοιου οργάνου θα σπάσει η υποτέλεια των δημοτών στους «επίδοξους κοτσαμπάσηδες» και θα υπάρχει η δυνατότητα προσφυγής των δημοτών σε ανεξάρτητο Νομικό Ελεγκτικό όργανο, το οποίο θα μπορεί επίσης να επιβλέπει την κατεύθυνση των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων και την χρηστή αξιοποίηση τους. Είναι δύο μέτρα τα οποία θα επιστρέψουν στους δημότες την αξιοπρέπεια τους και θα ενισχύσουν την Δημοκρατία στον πυρήνα της.

Όσο για τον μικρόκοσμο του δήμου Πυλαίας-Χορτιάτη, πέραν από επιστολές ενημέρωσης στον Πρωθυπουργό, τον Υπουργό Μακεδονίας-Θράκης και στον Υφυπουργό Δημοσίων Έργων, αποτελεί πλέον μονόδρομο η προσφυγή του Συλλόγου του Οικισμού στις Βρυξέλλες με αίτημα την παρέμβαση των Ευρωπαϊκών οργάνων.

Δυστυχώς φαίνεται πως το μονοπάτι που άνοιξε ο «Σύλλογος για το Έγκλημα των Τεμπών», θα χρειαστεί στο μέλλον να το διαβούμε πολλές συλλογικότητες Ελλήνων πολιτών…μια που πλέον κι ο δικός μας «δρόμος έχει την δική του ιστορία»!

Απέναντι σε όσες αυτοδιοικητικές ελίτ των λίγων κολλητών εξωστρακίζουν από τα πλάνα τους όσους δεν «έχουν βάλει στο χέρι», ας αντιτάξουμε το πραγματικό θεμέλιο των κοινών, την Δημοτική Δημοκρατία των πολλών!

*Ο Κοστίς Νευμά είναι  Διδάκτορας Πανεπιστημίου Γλασκόβης Μεταδιδακτορικός Ερευνητής Πάντειου Πανεπιστημίου Τμήματος Πολιτικών Επιστημών & Ιστορίας

The introductory chapter is divided into two interconnected sections that frame the book’s conceptual foundation. The first section, Unfolding the Triptych of Deleuzian Images, traces Gilles Deleuze’s evolving understanding of the relationship between concept and image across three distinct phases: the image as a surface phenomenon, the image as a body, and the image as an event. Each phase is mapped onto relevant works within Deleuze’s corpus, revealing a trajectory that culminates in his mature conceptualization of imagery. This discussion is further enriched by engaging with Marie-José Mondzain’s theory of Byzantine iconocracy, establishing a critical dialogue between Deleuze’s iconoclasm and Byzantine iconophilia. The resulting distinction between Deleuzian “iconomadism” and Byzantine “iconocracy” becomes a guiding thread for the book’s argument, situating the image as a dynamic site of philosophical negotiation.

The second section, Texts, Authors, and the In Media Res in Deleuzian Images, contextualizes this study within two pivotal moments in Deleuze’s thought: his early work, exemplified by The Logic of Sense, and his later collaborations with Félix Guattari, inaugurated by Anti-Oedipus. By positioning the inquiry at the intersection of these periods, the chapter underscores the continuity and transformation of Deleuze’s image-concept dialectic. This dual focus enables a comprehensive approach that captures both the singularity of Deleuze’s early formulations and the collective experimentation of his later philosophy, setting the stage for the book’s broader exploration of images as conceptual events.