Ακόμα εδω, Λαέρτη; Μπρος, στο πλοίο!

‘Ακης Δήμου.

Διαβάζω τα αποτελέσματα μιας σχετικά πρόσφατης – αν και όχι πολύ γνωστής- δημοσκόπησης. Στο ερώτημα: “θα φεύγατε από την Ελλάδα;” οι ερωτώμενοι απάντησαν ότι σε ποσοστό 67% θα επέλεγαν να φύγουν από την χώρα.

Δεν ξέρω για ποιους ακριβώς λόγους, η δημοσκόπηση δεν ενδιαφέρθηκε να τους ρωτήσει γιατί (οι δημοσκοπήσεις πάντα παραλείπουν την κρίσιμη ερώτηση). Υποθέτω όχι γιατί τους πλακώνει ο εαυτός τους, όπως ο Λοκ στο «Επάγγελμα ρεπόρτερ» του Αντονιόνι (αν κι αυτό μπορεί να παίζει κάπου ενδόμυχα), αλλά γιατί, προφανώς, κάθε άλλο παρά φιλική αισθάνονται την Ελλάδα προς αυτούς, το αντίθετο, η χώρα μοιάζει να τους έχει επικηρύξει, καθημερινά σε αμέτρητα διαμερίσματα παίζεται στη διαπασών όλο το ρεπερτόριο της ξεφτίλας και της απόγνωσης, πόσο ν’ αντέξεις;

Oπότε ναι, τι λόγους έχεις να μένεις εδώ, εκτός από τον ήλιο και τη θάλασσα (που δεν μπορούν να σε θρέψουν, εκτός αν είσαι εφοπλιστής, ψαράς ή γλάρος); Αφού έχεις διανύσει αποστάσεις, έχεις πάρει αποστάσεις, έχεις αναλύσει ό,τι μπορεί να αναλυθεί, έχεις αποθηκεύσει τα ελάχιστα που άξιζαν, έχεις διαγράψει πλείστα όσα (και πλείστους όσους), έχεις γελάσει δυνατά, έχεις βουρκώσει, έχεις κλάψει με λυγμούς, έχεις συρθεί γονατιστός τάζοντας εκεί που (υποτίθεται ότι) ξημερώνει ένα κάποιο μέλλον, έχεις βρεθεί σε δύσκολη θέση, σε απόγνωση, μακριά νυχτωμένος, αλλού ξημερωμένος, έχεις ασχοληθεί με το come back της Ρούλας, τις σεξουαλικές επιλογές του Γκλέτσου, το ασφαλιστικό, τον νέο Λονδρέζο Δήμαρχο, τα αίτια θανάτου του Prince, την τρικυμία εν κρανίω μιας αλλού βαρούν τα όργανα κι αλλού γίνεται ο γάμος κυβέρνησης και μιας χαμηλού επιπέδου, ανερμάτιστης αντιπολίτευσης, έχεις διαβάσει σελίδες επί σελίδων για τον αριστερό βολονταρισμό, τον μετακαπιταλισμο, τον μεταμοντερνισμό, την επισφάλεια της εργασίας, τον Ντόναλντ Τραμπ, την TTIP, τον τζιχαντισμό, τις ραγδαίες περιβαλλοντικές αλλαγές, τις πιθανότητες ζωής σε άλλους γαλαξίες, το φύλο ως  κοινωνική κατασκευή, τις queer οικογένειες, έχεις βάλει τον ΕΝΦΙΑ στην κάρτα, έχεις τσεκάρει εμμονικά το υπόλοιπο του τραπεζικού σου λογαριασμού (17,70 ευρώ), έχεις ερωτευτεί τον Γκάμπριελ Μαχτ  (κι έχεις χωρίσει για χάρη του την Μαριόν Κοτιγιάρ), έχεις πιει όσα ουίσκι μπορεί να πιεί ένας άφραγκος σ’ ένα βράδυ, έχεις φιλήσει κατουρημένες ποδιές για μια δουλειά του κώλου, έχεις φιληθεί δίπλα σε μια τρύπια μπασκέτα, έχεις σηκώσει το τηλέφωνο (με λαχτάρα), έχεις κλείσει το τηλέφωνο κατεβάζοντας καντήλια (τι ωραία!), έχεις πατήσει φρένο, γκάζι, σκατά, delete, enter, πολλές μπανανόφλουδες, έχεις μπερδέψει τα μπούτια σου, τις βούρτσες με τις πούτσες, τα καθαρά με τ’ άπλυτα, τη θεωρία με την πράξη, το θέλω με το χρειάζομαι, έχεις ακούσει φωνές, φήμες, διαδόσεις, αναστεναγμούς, μεγάλα λόγια, κραυγές, το  Lemonade, ψίθυρους, το βουητό του ανέμου, τη Μαρινέλλα στο Μέγαρο, το σ’αγαπώ στα τσέχικα, τη βρύση της κουζίνας να στάζει, έχεις παρεξηγήσει, έχεις παρεξηγηθεί, έχεις διαλύσει την παρεξήγηση, έχουν διαλυθεί τα νεύρα σου, έχεις φύγει, έχεις γυρίσει, έχεις ξαναπάει, έχεις πάρει μέρος σε κινητοποιήσεις, πάνελ, απεργίες, παρτούζες, συλλογές υπογραφών, ραδιοφωνικές εκπομπές, έχεις στείλει ένα μήνυμα στο πουθενά (και – ω του θαύματος! – το πουθενά απάντησε αμέσως), έχεις φάει ήττες, φρίκες, τόνους Barilla, τα νύχια σου, χυλόπιτες, τα λυσσακά σου, έχεις πιστέψει σε προεκλογικές υποσχέσεις, μετεκλογικές δικαιολογίες, θεούς, ψέματα, δαίμονες, αστρολογικές προβλέψεις, αόρατες δυνάμεις, έχεις χάσει ένα σωρό πτήσεις, το ενδιαφέρον σου, τον φύλακα – άγγελό σου, την ψυχραιμία σου, τα λόγια σου, τον μπούσουλα, την έναρξη, το φινάλε, τη βέρα, το χιούμορ σου, τα κλειδιά σου, τα νιάτα σου, τον έλεγχο, έχεις βρει το μπελά σου, τον δάσκαλό σου, σκελετούς στη ντουλάπα σου, τον λάθος άνθρωπο για ν’ αγαπήσεις,  έχεις πάρει τραγικές αποφάσεις, το πάνω χέρι, τα βουνά, την κάτω βόλτα, ανάποδες, τον κακό δρόμο, τη στροφή ανοιχτά, έχεις δει τσόντες, όλον τον Μπέργκμαν, το Χριστό φαντάρο, τους Sopranos, ελέφαντες στο δωμάτιο, τον Ντον Ντέϊπερ να καταρρέει, τη Δέσποινα Βανδή στη Μητροπόλεως, έχεις κοιμηθεί στο πάτωμα, έχεις ξυπνήσει σφαγμένος, έχεις γράψει δώδεκα χιλιάδες διακόσιες σαράντα οκτώ λέξεις και τις έχεις στείλει στον αγύριστο, έχεις ζητήσει βοήθεια, έχεις αρνηθεί να σε βοηθήσουν, έχεις ονειρευτεί λιβάδια με πίθωνες ανάμεσα στις παπαρούνες, έχεις σκορπιστεί στους πέντε ανέμους, έχεις πλακωθεί με το σύμπαν που δεν ακούει τις προσευχές σου, έχεις στεναχωρηθεί για πράγματα που δεν άξιζαν τον κόπο και δεν έχεις νιώσει τίποτα για άλλα που (μπορεί και να) άξιζαν, έχεις μετρήσει ματαιότητες, χαμένους έρωτες, πισώπλατα μαχαιρώματα, καμένα βλέμματα, εξομολογήσεις του ταλίρου, τα λόγια σου, τις αντοχές σου, σχέσεις που χάναν λάδια απ’ την αρχή αλλά κουτσά στραβά σε πήγανε (μέχρι να βρούνε τοίχο), έχεις παλέψει με την ανεργία, την κατατονία, τον ανηδονισμό, τους ψυχαναγκασμούς, τις τάσεις αλκοολισμού, τις κρίσεις πανικού, τις κρίσεις ταυτότητας, τις επικρίσεις της μάνας σου, έχεις ανατείλει, έχεις βασιλέψει (κι είναι μεσάνυχτα)…

Άρα ναι, δεν έχεις κανέναν λόγο να μένεις. Με την προϋπόθεση ότι θα θέσεις στον εαυτό σου την κατάλληλη ερώτηση: θα πήγαινες κάπου που δεν ξέρεις πού είναι; Εννοείται ότι δεν χρειάζεται ν’ απαντήσεις αμέσως.

*Ο τίτλος του κειμένου είναι από τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, σε μετάφραση Διονύση Καψάλη. Μιλάει ο Πολώνιος στο γιο του.