Τόσο κοντά, τόσο μακριά.

Λέξεις-εικόνες: Σωτήρης Κοϊκόπουλος

Καλοχώρι. Το καλό χωριό. Δεν ξέρω αν είναι καλό, πάντως μάλλον θα μπορούσε να είναι καλύτερο. Αν δεν μένει κανείς εκεί ή αν δεν επισκέπτεται συγγενείς, δύσκολα θα επιλέξει να το εξερευνήσει. Δεν έχει κάποιο μνημείο, δεν συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο, δεν επιφυλάσσει καμία έκπληξη.

Κι όμως. Είναι ενδιαφέρον μέσα στην αποξένωσή του. Συνδυάζει ένα απλό χωριό, με έναν ενδιαφέροντα βιότοπο (μια και είναι πάνω στις εκβολές του Γαλλικού), με ένα βιομηχανικό τοπίο (μια και φιλοξενεί τόσες μονάδες παραγωγής αγαθών) και φυσικά ένα παζλ ανθρώπων με πολλές και διάφορες καταβολές.

Ετερόκλητες είναι οι εικόνες που συναντώ περιδιαβαίνοντας τους δρόμους του, ανάλογα από πια γωνία θα στρίψω και προς πια μεριά θα κατευθυνθώ. Παρόλο που θα πίστευα πως το παραλιακό μέτωπο θα ήταν πιο φιλόξενο, έχει μια περίεργη ερήμωση. Εκεί θα δεις πολλά πουλιά και αρκετούς ψαράδες, σε ένα τοπίο ανέλπιστης γαλήνης και ηρεμίας. Αν ξεπεράσεις την αρχική έκπληξη, μπορεί και να σταματήσεις στη άκρη του χωματόδρομου για να ατενίσεις τη Θεσσαλονίκη από τα δυτικά ακούγοντας μόνο τους ήχους της φύσης. Παραμέσα οι εικόνες γίνονται πιο απρόσωπες. Οι περιφράξεις των βιομηχανιών θυμίζουν πως υπάρχει ζωηρή και η διάσταση της παραγωγής. Γυρνώντας στη Θεσσαλονίκη και φτάνοντας στο κομμάτι ανάμεσα στο Καλοχώρι και την ακριανή πύλη του λιμανιού, έχει πια αρχίσει να σουρουπώνει. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει. Πρέπει να γλυκάνει λίγο το φως. Πρέπει να δεις το Καλοχώρι στο ηλιοβασίλεμα. Τότε, με ένα ναυαγισμένο πλοίο να ολοκληρώνει τις εικόνες του νου, αναρωτιέσαι πως και δεν είχες σκεφτεί νωρίτερα να περάσεις μια βόλτα από ‘κει. Ένα μέρος χιλιομετρικά τόσο κοντά στην πόλη αλλά συνάμα και τόσο μακριά σε αισθήσεις και εικόνες.