Σωτήρης Κοϊκόπουλος

Σαγηνεύτηκα με τη φωτογραφία κοιτώντας (μέσα από) τα δίδυμα ματάκια μιας Lupitel στο πρώτο ταξίδι μου στο Παρίσι. Έκτοτε τα ταξίδια ήταν πάντα η ευκαιρία για νέες φωτογραφικές αποτυπώσεις και πειραματισμούς. Αυτά, σε εποχές που η οικονομία και η αβεβαιότητα του αποτελέσματος του φιλμ μας εξανάγκαζε να είμαστε πολύ πιο επιλεκτικοί και προσεκτικοί τόσο με τα θέματα όσο και με τις τεχνικές. Οι εποχές άλλαξαν, τα μέσα βελτιώθηκαν και τα ταξίδια έπαψαν να είναι η μόνη αιτία για φωτογραφίες. Τώρα πια δεν περίμενα το ταξίδι για να παγιδεύσω αυτά που μου άρεσαν. Έτσι κι αλλιώς η πόλη μας έχει πληθώρα εικόνων που αξίζουν να μείνουν στο χαρτί. Τα τελευταία χρόνια η ψηφιακή φωτογραφία έδωσε νέες προοπτικές. Έχουμε πλέον την πολυτέλεια να φωτογραφίζουμε δίχως φειδώ. Αυτό μας κάνει πιο επιπόλαιους, αλλά συχνά εξασφαλίζει τουλάχιστον μια καλή λήψη του θέματος. Υπάρχουν βέβαια και εκείνες οι μαγικές στιγμές που η φωτογράφηση επιστρέφει στην αρχική της ιεροτελεστία. Είναι οι μέρες και οι νύχτες που φορτώνομαι τον εξοπλισμό μου (μηχανές, φακούς, τρίποδες) ανεβαίνω στη μοτοσυκλέτα μου και ξεχύνομαι να φωτογραφήσω προσεκτικά και με μεράκι αυτά που με ελκύουν. Τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα τα βλέπετε εδώ, στις «σελίδες» της Παράλλαξης. Ενίοτε και με κάποιο μικρό σχόλιο.